امام هادی(ع)؛ الگویی زنده یا اسطوره‌ای دست نیافتنی؟

به گزارش بولتن نیوز به نقل از خبرگزاری فارس، تصور کنید کسی نیمه‌شب و در حالی‌که اهل خانه در آرامش‌اند برای بی‌حرمتی به خانه شما از دیوار منزلتان بالا آمده باشد. واکنش شما چیست؟ اما امام هادی(ع) در چنین موقعیتی، نگران سلامتی چنین فرد جسوری می‌شود  و روشنایی به دست به کمکش می‌آید!
این روایت، تصویری زنده از مهربانی بی‌قیدوشرط امام معصوم(ع) و ولی خداست؛ اما حجت‌الاسلام «محمدمهدی طباخیان»، پژوهشگر تاریخ اسلام و سیره اهل بیت (ع)،در گفتگویی تلویزیونی هشدار می‌دهد ما با کلی‌گویی و فقر محتوا، همین امامان را به افرادی تبدیل کرده‌ایم که الگوبرداری از آنان  برای نسل جدید، ناممکن شود.
بدی ببینی و باز هم مهربان باشی ؟!
اگر روزی کسی به من بی‌مهری کرد و شرایط آن‌طور که باید باشد نبود، از کسی خواستم به من عطا کند و او نکرد و نبخشید و من در آن شرایط باز هم محبت کردم آنجاست که دیگر می‌گویند این خصلت این انسان است، اصلاً ویژگی‌اش مهربانی است و از قدیم هم درباره‌اش گفته‌اند این فرد کاری جز مهربانی بلد نیست؛ با او هر کاری بکنی همین است و امام هادی (ع) واقعاً چنین است و در قله.
می‌گویند: متوکل عباسی حاجب و پیشکارش را صدا کرد، اسمش سعید بود. گفت: به من گزارشی رسیده است که علی‌ بن محمد هادی(ع) در منزلش اسلحه پنهان کرده و پول هنگفتی نگهداری کرده تا علیه من دست به اقدام امنیتی بزند. اگر روز برویم، او متوجه می‌شود و آنها را پنهان می‌کند. بی‌خبر، بدون اینکه کسی را در جریان بگذاری، با یک گروه مختصری از نظامی‌ها، نیمه‌شب، ساعتی که همه در سامرا خوابند، آن هم نه در بزنید، از دیوارهای منزل بالا بروید، وارد خانه شوید و تفتیش کنید؛ ببینید این خبر درست است یا نه.
سعید می‌گوید: من به‌رسم ترکانی که گاهی برای جنگ می‌رفتند و از دیوارهای بلند عمارت‌ها آویزان می‌شدند، یک نردبان قلاب‌داری را با خودم همراه کردم که سر برگشته دارند و آن را لبه دیوار می‌اندازند. محاسبه درستی از دیوار منزل امام هادی نداشتم، بنابراین نردبان کوتاه‌تر از آنی بود که باید باشد. نیمه‌شب، به بام منزل حضرت رسیدم که وارد شوم و در را باز کنم تا بقیه نظامی‌هایم وارد شوند. نردبان را گذاشتم، رفتم پایین، تنها بودم، به پله آخر رسیدم. دیدم فاصله‌ام تا زمین زیاد است، نمی‌توانم بپرم. بخواهم بالا هم بروم، جای دست ندارد. بین زمین و آسمان متحیر ماندم که من الان در این دل شب چه‌کار کنم؟!
می‌گوید: در این افکار بودم و حساب‌کتاب می‌کردم که دیگر خطر می‌کنم، حالا یا می‌پرم هرچه شد، یا بالاخره دست می‌گیرم و بالا می‌روم، شاید توانستم خودم را به بام برسانم... در این اضطرار و اضطراب که بودم، یک‌وقت حضرت هادی (ع) از سر سجاده نمازشان بلند شدند و مرا با صدای بلند صدا کردند: «سعید!»
تکان نخوردم. به سمت حیاط منزل برگشتم، دیدم آقا روشنایی به دست گرفته‌اند و می‌گویند: الان شمع می‌آورم زمین نخوری، همان‌جا بمان من بیایم کمک!
دست ما را هم بگیرید!
برای تعرض به این خانه آمده است، ساعتی که زن و بچه حضرت در حال استراحت هستند، نوامیس این خانه را اذیت کرده و حرمت این بیت را شکسته است. به‌قصد بی‌ادبی و جسارت به مولای ما آمده است؛ و ایشان در این وضعیت هم نگران جان و سلامتی او هستند.
امروز به امام هادی (ع) بگوییم: آقا! ما هم خیلی از اوقات در زندگی‌مان، تصورمان از شرایط پیش رو، تصور غلطی بوده است. حتی، چه‌بسا خودم را عرض می‌کنم، گاهی خواستیم خیانت بکنیم به خدای خودمان یا به خودمان یا به دیگران، در خیانت، غلط محاسبه کردیم و حالا بین زمین و آسمان مضطر شدیم. دیگر بدتر از این نیست که: چراغ بیاورید، راه را به ما نشان دهید و دست ما را بگیرید.
این فقرعلمی و دانسته های کمرنگ  الگوبرداری را تضعیف می‌کند
پرسش عمیق و قابل تأملی مطرح است!
حجت‌الاسلام طباخیان به یک چالش مهم آموزشی و معرفتی اشاره می‌کند و با تأکید بر فقر محتوایی و دانش ما درباره زندگی ائمه (ع) به‌ویژه امام هادی (ع) می‌گوید این مشکل باعث می‌شود تصویر ائمه (ع) در ذهن نسل جدید، به افرادی اسطوره‌ای و غیرملموس تبدیل شود که در دنیایی موازی زندگی می‌کرده‌اند و در نتیجه الگوگیری عملی از سیره آنان بسیار سخت و دشوار شود.
او معتقد است متأسفانه دانسته‌های ما  نسبت به امام هادی (ع)  خیلی کم‌رنگ است. فرض کنید که بنا داریم به‌عنوان یک پدر یا مادر برای فرزندمان موضوع امام هادی (ع) را تبیین کنیم؛ اصلاً امام هادی (ع) کیست؟ این یک مشکل عمومی است و گاهی اهل علم هم درگیر آن هستند. طرف سال‌هاست در فضای علمی و حوزوی هم رشد کرده است، ولی اگر غافلگیرش کنی و بگویی درباره امام هادی (ع) بلند شو ده دقیقه صحبت کن، به بن‌بست می‌خورد. معمولاً شروع می‌کنیم از فرزند و پدرشان می‌گوییم و کلی‌گویی می‌کنیم؛ امام است، معصوم است، راهنماست، مایه هدایت است، امامی که نامش علی است،  پدرش امام جواد (ع)، فرزندش امام عسکری (ع)... 
سراغ این مناسبات عمومی می‌رویم که راهگشا نیست.
یعنی برای هر کدام از امامان معصوم می‌توانیم ۶_۵ دقیقه‌ای را با همین اطلاعات معطل بکنیم، ولی به‌مرور آنچه در ذهن بچه‌های ما شکل می‌گیرد این است که ظاهراً اهل‌بیت (ع) بروز و ظهور خارجی ندارند و نیستند. اصلاً انگار در دنیا زندگی نمی‌کردند و بنابراین الگوبرداری از ایشان را به‌شدت تضعیف می‌کنیم.