از فریبِ الگوریتم‌ها تا کمین‌گاهِ مرصاد: منطقِ ایستادگی در برابر شرّ مطلق

گروه سیاسی: صلح، آرزوی دیرینه بشریت است؛ اما تاریخ نشان داده که این آرزو، بدون آمادگی، بدون قدرت، و بدون بازدارندگی، به سادگی به دست نمی‌آید. در جهانی که قدرت‌طلبی، تجاوز، و بی‌عدالتی هنوز در گوشه و کنار آن جاری‌ست، صلح تنها با آرمان‌گرایی حاصل نمی‌شود. گاه برای حفظ صلح، باید آماده جنگ بود—نه برای آغاز آن، بلکه برای جلوگیری از وقوعش. بسیاری صلح را با تسلیم یا انفعال اشتباه می‌گیرند، در حالی که صلح واقعی، نیازمند اقتدار، هوشیاری، و آمادگی است. آمادگی برای جنگ، به معنای پذیرش خشونت نیست، بلکه به معنای حفظ حق حیات، کرامت، و استقلال است.

به گزارش بولتن نیوز،در جهانی که برخی بازیگران بین‌المللی تنها زبان زور را می‌فهمند، بازدارندگی نظامی به‌عنوان ابزاری برای حفظ صلح مطرح می‌شود. کشوری که توان دفاعی قوی دارد، کمتر مورد طمع و تجاوز قرار می‌گیرد. این اصل، نه تنها در نظریه‌های روابط بین‌الملل، بلکه در تجربه‌های تاریخی نیز بارها اثبات شده است. آمادگی برای جنگ، به معنای تمایل به جنگ نیست. بلکه به معنای آن است که یک ملت، با درک واقعیت‌های جهان، خود را برای بدترین سناریوها آماده می‌سازد تا بتواند از بهترین‌ها محافظت کند.

اما در این مسیرِ دستیابی به قدرت، پرسشی اساسی مطرح می‌شود: آیا فناوری‌های نوین و هوش مصنوعی در خدمت انسانیت است یا در مسیر اهداف پنهان برنامه‌ریزان جهانی با توجیه‌هایی به ظاهر انسانی به کار گرفته می‌شود؟ هوش مصنوعی، با توانایی تحلیل داده‌های کلان، پیش‌بینی رفتارها، و تأثیرگذاری بر افکار عمومی، به ابزاری قدرتمند در دست نهادهای تصمیم‌گیر بدل شده است. از الگوریتم‌های AI شبکه‌های اجتماعی گرفته تا سامانه‌های نظارتی و امنیتی می‌تواند جهت‌دهی افکار، کنترل اطلاعات، و حتی مهندسی رضایت عمومی را ممکن سازد.

یکی از چالش‌های اساسی، استفاده از زبان حقوق بشر، امنیت، و رفاه عمومی برای توجیه سیاست‌هایی است که در عمل به نقض حقوق ملت‌ها می‌انجامد. هوش مصنوعی در این میان، با تولید روایت‌های قابل‌قبول، به مشروعیت‌بخشی به این سیاست‌ها کمک می‌کند. در حالی که نهادهایی چون سازمان ملل، یونسکو و دیوان کیفری بین‌المللی باید نقش نظارتی و اخلاقی ایفا کنند، در بسیاری موارد یا سکوت اختیار کرده‌اند یا خود تحت تأثیر قدرت‌های بزرگ، از ابزارهای AI برای پیشبرد اهداف خاص بهره برده‌اند. تحریم دیوان کیفری توسط برخی کشورها به دلیل پیگیری جنایات جنگی، نمونه‌ای از این تناقض‌هاست. برای جلوگیری از تبدیل شدن AI به ابزاری در خدمت ظلم، باید چارچوب‌های اخلاقی و شفافیت در الگوریتم‌ها تقویت شود؛ چرا که این فناوری همچون شمشیری دو لبه، می‌تواند هم در خدمت عدالت و هم در خدمت سلطه‌گری قرار گیرد.

در نهایت، صلحی که بر پایه عدالت، احترام متقابل، و رفع ظلم بنا نشده باشد، دیر یا زود فرو خواهد ریخت. آمادگی برای جنگ، باید با تلاش برای عدالت، گفتگو، و همزیستی مسالمت‌آمیز همراه باشد. تنها در این صورت است که صلح، نه به‌عنوان یک آتش‌بس موقت، بلکه به‌عنوان یک وضعیت پایدار و شرافتمندانه، تحقق خواهد یافت. برای صلح، باید آماده جنگ بود—نه از سر خشونت‌طلبی، بلکه از سر مسئولیت. صلح، هدیه‌ای نیست که از آسمان نازل شود؛ بلکه دستاوردی‌ست که با بیداری، قدرت، و اخلاق به دست می‌آید.

در همین راستا و در شرایطی که جهان در آستانهٔ یک بازتعریف بنیادین از مفاهیم قدرت، مشروعیت، و عدالت ایستاده، لحظه‌ای تاریخی فرا رسیده که می‌توان آن را «مرصاد» نامید—نه به‌عنوان یک خاطره، بلکه به‌مثابه فرصتی برای ایستادگی در برابر شرّی که دیگر بر کسی پوشیده نیست.

بر پایهٔ گزارش‌های رسمی و تحلیل‌های نظامی، سامانه‌های دفاعی رژیم صهیونیستی—از جمله پاتریوت، گنبد آهنین، و فلاخن داوود—در پایین‌ترین سطح آمادگی و ذخایر خود در تاریخ قرار دارند. این وضعیت، در کنار فرسایش روانی و لجستیکی ناشی از جنگ‌های فرسایشی اخیر، رژیم را در موقعیتی شکننده و بی‌سابقه قرار داده است. در همین حال، دیوان کیفری بین‌المللی حکم بازداشت نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی را به اتهام جنایات جنگی صادر کرده است. واکنش آمریکا به این حکم، نه دفاع از عدالت، بلکه تحریم دیوان و تهدید آن بوده است—اقدامی که با موجی از نفرت عمومی در سراسر جهان مواجه شده است.

بر اساس اصول حقوق بین‌الملل، از جمله ماده ۵۱ منشور ملل متحد، دفاع مشروع در برابر تهدید قریب‌الوقوع، حقی مسلم برای کشورهاست. در مواردی که تهدید آشکار، مستمر، و غیرقابل دفع باشد، اقدام پیش‌دستانه نه‌تنها جایز، بلکه لازم است. رژیمی که بارها به زیرساخت‌های سوریه، لبنان، و حتی ایران حمله کرده، و آشکارا تهدید به گسترش جنگ می‌کند، مصداق بارز چنین تهدیدی است. از منظر عقل، نمی‌توان در برابر دشمنی که آشکارا قصد نابودی دارد، دست روی دست گذاشت. از منظر شرع، دفاع از جان، مال، و سرزمین مسلمانان، واجب است. و از منظر راهبردی، حفظ منافع ملی ایران و لبنان، در گرو مهار پیش‌دستانهٔ تهدیدی است که هر روز گستاخ‌تر می‌شود.

مرصاد، یعنی کمین‌گاه حق برای باطل. امروز، این کمین‌گاه نه در کوه‌های غرب ایران، بلکه در آسمان غزه، در فرودگاه‌های اشغالی، و در وجدان بیدار ملت‌هاست. حمله به زیرساخت‌های نظامی رژیم صهیونیستی، در این لحظهٔ تاریخی، نه اقدامی تهاجمی، بلکه دفاعی، مشروع، و ضروری است—برای حفظ صلح، برای بازگرداندن معیارها، و برای نجات منطقه از شرّی که دیگر نمی‌توان انکارش کرد.