تسلیم در برابر ویتکاف؛ از فوتبال در کوبورگ تا پذیرش مکانیزم ماشه

گروه بین الملل: سخنگوی وزارت خارجه به‌تازگی تأیید کرده که کانال ارتباطی مستقیم میان عباس عراقچی، معاون وزیر خارجه، و استیو ویتکاف، نماینده ویژه ترامپ در امور ایران، به‌طور روزانه و مستمر برقرار بوده است. این خبر، زنگ خطر بزرگی است که نشان می‌دهد بخش مهمی از مواضع و حتی دیدگاه‌های کشور، مستقیم در اختیار مقامی آمریکایی قرار می‌گرفته است.

به گزارش بولتن نیوز،از دل این تماس‌های پنهان، یک واقعیت تلخ بیرون آمد: پذیرش عملی ایران در برابر مکانیزم ماشه. سازوکاری که از ابتدا به‌عنوان حربه‌ای یک‌طرفه برای آمریکا و اروپا طراحی شد و با وجود هشدارهای کارشناسان حقوقی مبنی بر فقدان مبنای قانونی برای متهم کردن ایران، دستگاه دیپلماسی کشور عملاً پرچم سفید را برافراشت.

اکنون عراقچی نه تنها «قطعیت فعال شدن مکانیزم ماشه» را می‌پذیرد، بلکه مدعی می‌شود «فواید جنگ گاهی بیشتر از صلح است»! چنین ادعایی چیزی جز شکست ذهنی و بن‌بست سیاسی در برابر فشار دشمنان نیست. تجربه پنج دور تماس مستقیم عراقچی ـ ویتکاف نیز جز جنگ و ویرانی، شهادت سرداران و دانشمندان، و خسارات جبران‌ناپذیر اقتصادی و اجتماعی برای کشور به همراه نداشت.

ریشه این فروپاشی به همان روزهای مذاکرات برجام برمی‌گردد. زمانی که در هتل کوبورگ وین، تیم آمریکایی با پشتیبانی ۱۵ شرکت حقوقی، بند به بند توافق را بررسی می‌کرد، تیم ایرانی به رهبری ظریف، عراقچی و تخت‌روانچی سرگرم تماشای مسابقات فوتبال باشگاهی ایران بود. نتیجه چنین رویکردی روشن است: آمریکا متن حقوقی دقیق و محکم را تحمیل کرد و ایران به بازنده‌ای از پیش تعیین‌شده بدل شد.

با این حال، حتی روسیه ـ به‌عنوان عضو دائم شورای امنیت و مخالف تاریخی آمریکا ـ تأکید می‌کند که اروپا خود ناقض اصلی برجام است و هیچ استدلال حقوقی برای محکوم کردن ایران ندارد. اما وزارت خارجه ایران به‌جای استفاده از این پشتوانه، عملاً خط فکری ویتکاف را دنبال می‌کند.

در همین راستا، سخنان اخیر عراقچی درباره جلسه شورای امنیت با واکنش جبلی مواجه شد. او این ادعاها را «فاقد صحت و سلامت» خواند و یادآور شد که عراقچی با نسبت دادن سخنان غیرواقعی به شهید باقری، دست به تحریف زده است.

نتیجه روشن است: سیاست خارجی در سال‌های اخیر به‌جای مقابله حقوقی و دیپلماتیک با تهدیدات، راه ساده‌تر اما پرهزینه‌تر تسلیم و عقب‌نشینی را برگزید. کشور فرصت‌های راهبردی و حقوقی خود را از دست داد و دشمنان، از ساده‌انگاری و فقدان برنامه‌ریزی تیم مذاکره‌کننده نهایت بهره را بردند.