هیاهو برای هیچ؛ چگونه دعوتنامه FATF، تحلیل «بولتن نیوز» از نفاق غرب را تایید کرد؟

گروه بین الملل: همانطور که در مقالات پیشین «بولتن نیوز» با عناوین «چگونه‌ در مکانیزم ماشه تهدید به فرصت طلایی ایران برای خلع سلاح حقوقی تروئیکای اروپایی تبدیل می‌شود» و «برتری حقوقی ایران در برابر نفاق تروئیکای اروپایی/ چرا فعال‌سازی مکانیسم ماشه تیر خلاص به اعتبار دیپلماسی غرب خواهد بود؟» به تفصیل تحلیل شد، تهدید تروئیکای اروپایی به استفاده از ابزارهای فشار، بیش از آنکه یک اقدام حقوقی باشد، حرکتی برای بی‌اعتبار کردن دیپلماسی است. این رویکرد که بر پایه نفاق و استفاده ابزاری از توافقات بین‌المللی بنا شده، حالا در ماجرای اخیر FATF نیز خود را به شکلی آشکار نمایان کرده است.

به گزارش بولتن نیوز،اخیراً، خبر ارسال دعوتنامه از سوی دبیرخانه FATF به ایران که توسط آقای هادی خانی، رئیس مرکز اطلاعات مالی، و وزارت اقتصاد با هیجان رسانه‌ای شد، بار دیگر صحت تحلیل‌های «بولتن نیوز» را به اثبات رساند. آنچه در ابتدا به عنوان گامی بزرگ برای «آغاز روند خروج از لیست سیاه» معرفی می‌شد، پس از بازگشت آقای خانی از سفری که بیشتر به تفریحی چالش‌برانگیز شباهت داشت، به یک بازی آشکار با افکار عمومی تقلیل یافت.

پیام واقعی دبیرخانه FATF، آنطور که اکنون مشخص شده، هیچ شباهتی به وعده‌های اولیه ندارد. آقای خانی به صراحت اعلام می‌کند که تازه «اگر ما CFT را تصویب کنیم و به آن ملحق شویم، آنگاه می‌توانیم وارد چانه‌زنی با FATF شویم تا اقدامات تقابلی علیه ایران انجام ندهند.» این یعنی برخلاف هیاهوی اولیه، خبری از خروج از لیست سیاه نیست؛ بلکه صرفاً آغاز یک چانه‌زنی برای «تعلیق اقدامات تقابلی» است؛ آن هم به شرط تصویب یک کنوانسیون کلیدی!

توجیه این عقب‌نشینی آشکار، از خودِ واقعیت تلخ‌تر است. ادعا می‌شود که «تعلیق اقدامات تقابلی حتی از خروج از لیست سیاه مهمتر است»، زیرا قرار گرفتن در لیست سیاه، تمامی افراد یک کشور را با «برچسب بدنامی» مواجه می‌کند. این استدلال واهی، تلاشی ناشیانه برای اولویت‌سازی یک دستاورد حداقلی و پوشاندن شکست در تحقق وعده اصلی است.

در نهایت، تمام آن تبلیغات و امیدواری‌های کاذب به یک جمله ختم می‌شود: «دلیل اصلی باقی ماندن در لیست سیاه، عدم تصویب دو کنوانسیون باقی مانده است.» این همان نقطه‌ای است که از ابتدا مشخص بود، اما عده‌ای ترجیح دادند با ساختن «هیاهو برای هیچ»، یک مطالبه‌ی یک‌طرفه از سوی غرب را به عنوان یک دستاورد دیپلماتیک به افکار عمومی بفروشند. این ماجرا، بار دیگر نشان داد که الگوی رفتاری غرب، چه در برجام و چه در FATF، مبتنی بر فشار حداکثری و دادن وعده‌های توخالی برای گرفتن امتیازات واقعی از ایران است.