علیِ خانواده‌دوست؛ جوان رشیدی که قدش به بالای چهارچوب در می‌رسید

به گزارش بولتن نیوز بهروز فاطمی‌مقدم، جوانی که خانواده او را "علی" صدا می‌زدند، متولد سال ۱۳۴۱ در تهران بود. او با تحصیلات ابتدایی و ایمان راسخ، به عنوان سرباز ارتش به جبهه‌های جنگ تحمیلی شتافت. نامش در میان شهدای گمنام تاریخ، با داستانی از ایثار و مهربانی درآمیخته است. بهروز در سن ۲۵ سالگی، در حالی که در آستانه تشکیل زندگی مشترک بود، به شهادت رسید.

خواهر شهید فاطمی‌مقدم با لحنی پر از حسرت از برادرش یاد می‌کند. علی سه سال از او بزرگ‌تر بود و با تمام وجود برای پدر و مادرش ارزش و احترام قائل می‌شد. قرار بود برای مراسم تاسوعای حسینی به خانه بازگردد، اما سرنوشت چیز دیگری رقم زد. همان شب، در تاریخ ۸ شهریور ۱۳۶۶، در منطقه قصرشیرین، هدف حمله هوایی یا موشکی دشمن قرار گرفت و به شهادت رسید.

در میان خاطرات خواهرش، تصویر قدی بلند و رشید، به عنوان ویژگی بارز علی، تکرار می‌شود؛ قدی که تا بالای چهارچوب در می‌رسید. این تصویر، نمادی از حسرت ابدی مادر شد. او سال‌ها پس از شهادت علی، با بغض می‌گفت: «من دیگر نمی‌توانم بالای در را نگاه کنم.»

این حسرت تنها به مادر محدود نمی‌شد. مادربزرگ نیز هرگز یاد علی را فراموش نکرد. علی پیش از اعزام، برای عیادت او رفته و سفارش کرده بود که از مادربزرگ مراقبت کنند. این سفارش ساده اما پرمهر، تا ۱۵ سال پس از شهادت، بر زبان مادربزرگ جاری بود.

شاید تلخ‌ترین واکنش به خبر شهادت علی، از سوی پدر بود. او نپذیرفت که پیکر فرزندش را ببیند. پدر گفت: «می‌خواهم تصویر خوب و خاطره زنده‌ی او همیشه در ذهنم باقی بماند.» جمله‌ای که عمق عشق و اندوه او را نشان می‌داد.

بهروز فاطمی‌مقدم در امامزاده اسماعیل واقع در شهریار به خاک سپرده شد. نام او در بخش «شهید سوانح» در پایگاه گلزار شهدا ثبت شده است. یاد او، جوانی مهربان، رشید، و خانواده‌دوست، همچنان در دل‌ها زنده است؛ شهیدی که حتی در آخرین روزهای زندگی، به فکر آرامش خانواده‌اش بود.