حکایت همچنان باقی است!

سرویس فرهنگ و هنر بولتن نیوز؛ سریال «پشت کوهای بلند» نیز یکی دیگر از ساخته های امرالله احمدجو است که در ادامه مجموعه های قبلی او مثل «روزی روزگاری» و «تفنگ سرپر» تولید شده است. در همان قسمت های ابتدایی این سریال شاید این طور تصور می شد که در اینجا هم با یک روند تکراری همچون آثار قبلی این کارگردان روبرو هستیم اما اندکی بعد و با حضور شخصیت های دیگر این وضعیت شکل تازه ای را در فضای بومی رقم زد. دو عنصر واقعیت و خیال و ترکیب این دو با کمدی شاید مناسب ترین روشی است که می توان برای خلق شخصیت ها و رفتارها در یک فضای بومی به کار برد. ممکن است قصه سریال ریشه ای واقعی نداشته باشد اما روایتگر در اینجا قصد داشته تا از این طریق تلنگری به مسایل پیرامون جامعه خود داشته باشد. سریال قصه چندان پیچیده ای ندارد چرا که به نظر می رسد بیشتر شبیه به یک حکایت است.حاکم (حسن اکلیلی) در پی آن است تا به نحوی تاج پادشاهی را از پادشاه (محمود پاک نیت) تصاحب کند و خود بر تخت پادشاهی بنشیند. در این مسیر شخصیت های بسیاری وجود دارند که هر کدام برای منفعت خود تلاش می کنند مثل شخصیت کدخدا که یک کولی است و البته شخصیتی حدس نزدنی دارد. داستان یک محور کلی دارد که حالا قصه ها بر بستر آن سوار می شوند.

نکته مهمی که باید به آن اشاره کرد باز هم همان ریتم کند است که کمی موجی آزار شده است. این ریتم البته در جهت معنا پیش رفته داست اما گاهی اوقات نوعی دلزدگی ایچاد می کند. این نکته را هم باید بگوییم که فضای کلی این مجموعه شاید شباهت هایی به سریالهای قبلی این کارگردان داشته باشد اما تنوعی که در این سریال وجود دارد آن را اندکی متمایز کرده است که بیش از همه در تعدد بازیگران و فضای شادی است که در اینجا نمایان شده است. شاد بودن این فضا را می توان این گونه نیز تعبیر کرد که کارگردان قصد داشته تا به وسیله طنز و کمدی تاثیر بیشتری بگذارد.می توان گفت طنز و در کنار آن ایجاد لحظه های کمدی بن مایه های اصلی این سریال هستند که قصه این سریال بر آنها استوار شده است. موقعیت های طنز و کمدی موجود در این سریال به طور ناگهانی و به صورتی که بیننده آنها را حدس نزند،از ویژگی های مهمی است که در این مجموعه دیده می شود.ایت لخظه ها کوتاه هستند ولی به هر حال خنده را به وجود می آورند. ترکیب لهجه ها و در کنار آن خنده ای که بازیگران باید ایفاگر آن باشند نیز از نکات بارزی است که در روش کارگردانی این کارگردان معمولا وجود داشته است.

مسایلی که در این مجموعه روایت می شود اگر به نسبت مسایل روز جامعه سنجیده شوند،اندکی از فضای سیاسی و حاکم در جامعه را به تصویر کشیده است. کارگردان که خود روایت گر این قصه بوده حالا در خلال داستان،حرف و حدیث هایی از وضعیت موجود را نیز به میان آورده است بروز پیدا می کند.این ماجراها همان لحظه هایی هستند که موقعیت طنز یا کمدی باید در داخل آنها خودنمایی کند.این موقعیت های کوتاه طنز و کمدی در کنار یکدیگر در واقع تکه هایی هستند که به پیشبرد یک داستان در فضای عامیانه کمک می رسانند. داستان این سریال در فاصله میان حقیقت و خیال حرکت می کند و شاید هم به همین دلیل است که گاهی اوقات ریتم کندی به خود می گیرد. در واقع این طور می توان تصور کرد که گویا کارگردان با تعمد این فضا را به وجود آورده تا بیننده نیز با این خیال انگیزی ها همراه شود.

تعدد شخصیت ها نکته ای است که در این سریال به خوبی به چشم می خورد و می توان گفت که بهره گیری از این تعداد بازیگر چندان هم موجب آزار و اذیت ذهن ها نشده است.حضور اشخاص متعدد در این مجموعه اتفاقا شکل یک جامعه کوچک را تداعی کرده است. از لحاظ معنا شاید نکته اصلی در این مجموعه همین باشد که مخاطب به نوعی وارد فضای این جامعه شویم.کارگردان در واقع تفاوتی میان جامعه امروز و گذشته قائل نشده و دنیای آن روزها را به دنیای کنونی شبیه دانسته است.فضایی که ما اکنون در این سریال شاهد آن هستیم،نقطه ای ناشناخته و یک ناکجا آباد به نام کولی آباد است که شاید به هیچ مکان دیگری شباهت نداشته باشد.آنچه که ما در بخش معنا از این سریال برداشت می کنیم،تعابیر ذهنی خودمان از اتفاقاتی است که می تواند در این مکان بی نام ونشان رخ دهد.

احمدجو به عنوان نویسنده و کارگردان این سریال بنا را بر استفاده از لهجه ها در فضای بومی گذاشته است. این لهجه ها که حالا به نظر می رسد کاربرد آنها در جامعه کم رنگ شده اند،در این سریال گویا باز هم جان گرفته اند و قرار است تصویری نو ارائه دهند. این سریال با استفاده بجا از موسیقی تلاش کرده تا به وسیله سکوت و کندی که گاه در ریتم آن دیده می شود به هدف خود برسد.فضای شلوغ و پر از شخصیتی که در حال حاضر در این مجموعه می بینیم،در برابر سکوتی که بدون وجود موسیقی پیش می رود نوعی تناقض را ایجاد کرده است.این تناقض البته موجب شده تا حس کنجکاوی نسبت به آن مضاعف شود.حضور بازیگران با تجربه در این سریال هم نکته مهمی است که باید به آن اشاره داشته باشیم.همه بازیگران در اینجا تلاش کرده اند تا تصویر تازه ای از ایفای نقش های خود داشته باشند. محمود پاک نیت با این که طبق روش های قبلی از همان لهجه شیرازی سریال روزی روزگاری برای بازی خود در اینجا استفاده کرده است اما این بار با هدایت کارگردان نوعی آرامش را نیز به فضای بازی خود افزوده است.

امرالله احمدجو در این سریال تلاش کرده تا باز هم تصویر جدیدی در فضای بومی و بخشی از نواحی ایران را به نمایش بگذارد.   

فاطمه فریدن