هولوگرام نوا؛ تولد یک «واقعیت تقلبی» در برابر چشمان ما

به گزارش بولتن نیوز به نقل از فارس، «#هولوگرام_نوا» فقط یک جذابیت فناورانه نیست؛ نشانه آغاز دورانی است که نسخه‌های جعلی آرام‌آرام جای واقعیت را می‌گیرند. همان چیزی که بودریار آن را سلطه «وانمودها» می‌نامید، امروز روی استیج ما ایستاده است.نوا زمانی خطرناک می‌شود که چهره و صدا را مهندسی می‌کند و به‌عنوان «نسخه معتبر» عرضه می‌شود. این یعنی یک موجود مصنوعی می‌تواند جای روایت‌های واقعی تاریخی و هنری را بگیرد. 

مشکل این نیست که یک هولوگرام بخواند؛ مشکل این است که مخاطب آن را حقیقت فرض کند.صنعت فرهنگ—آن‌گونه که آدورنو تحلیل می‌کرد—امروز حتی نوستالژی مردم را هم به کالا تبدیل کرده است. هولوگرام‌ها آخرین مرحله این تجارت‌اند: بازتولید احساسات، چهره‌ها و خاطرات برای فروش بیشتر. به‌جای نهادهای فرهنگی، شرکت‌های تکنولوژی حافظه جمعی را بازنویسی می‌کنند.برای نوجوانان، پیامد شدیدتر است. 

الگوهای مجازیِ بی‌نقص به‌تدریج جای انسان واقعی را می‌گیرند و نوعی هویت دیجیتالِ سطحی شکل می‌گیرد. جامعه‌ای که الگوسازی را به هولوگرام بسپرد، دیر یا زود با بحران هویت روبه‌رو می‌شود.در هنر نیز اصالت آسیب می‌بیند.

 حضور یک چهره دیجیتال بی‌خطا، ارزش تجربه انسانی را حذف می‌کند و هنر را به محصولی کارخانه‌ای بدل می‌سازد.خلأ حقوقی و اخلاقی نیز جدی است: مالکیت چهره، احتمال تحریف شخصیت‌های تاریخی و امکان استفاده تبلیغاتی. بدون قواعد روشن، هولوگرام می‌تواند ابزار مهندسی ادراک باشد؛ بی‌سروصدا و کاملاً باورپذیر.جمع‌بندی:هولوگرام نوا یک سرگرمی آینده‌نگر نیست؛ هشدار است. اگر قانون‌گذاری و سواد رسانه‌ای تقویت نشود، نسخه دیجیتال جای انسان واقعی را می‌گیرد و جامعه به سمت «زیستن در واقعیت تقلبی» سوق داده می‌شود.