مانع وحدت اصولگرایان چیست؟

وحدت... این عنصری است که اصولگرایان با آغاز سال 90، برای تحقق آن تلاش می‌کنند؛ سالی که قرار است در واپسین روزهای آن انتخابات مجلس نهم برگزار شود که برای اصولگرایان بسیار سرنوشت‌ساز است چراکه پس از شش دوره موفقیت در جریان انتخابات‌های مختلف در کشور، حالا با کمرنگ شدن فعالیت جریان اصلاحات به دنبال وقایع سال 88، شانس این قشر از سیاسیون وطنی برای پیروزی در انتخابات بیش از پیش شده است و حضور پر رنگ آنها در این انتخابات خواهد توانست خلأ غیبت جریان اصلاحات را که قصد دارد بی نام و تحت پوشش مهره‌های سفید در این رقابت سیاسی شرکت کنند پر کند؛ خلأیی که اصلاح‌طلبان معتقدند باعث کمرنگ شدن حضور عمومی در عرصه انتخابات خواهد شد، اما اصولگرایان اعتقادی بر‌خلاف آنها دارند و می‌گویند که با توجه به اقدامات اصلاح‌طلبان در جریان وقایع پس از انتخابات دهم ریاست جمهوری و اثبات مخالفت آنان با کلیت نظام، سبد رأی حامیان قبلی اصلاحات به سمت اصولگرایان رفته است و این بهترین موقعیت برای اثبات آن است که نظام سیاسی ایران بدون حضور اصلاح‌طلبان چندان متضرر نخواهد بود.

مشکلی به نام وحدت
اما در این میان، وحدت به موضوعی چالش‌برانگیز برای اصولگرایان تبدیل شده است. ماجرا از آنجایی آغاز شد که آبان ماه سال 89 گروهی 30 نفره از نفرات برجسته اصولگرایان به دیدار محمود احمدی‌نژاد رفتند و در جلسه‌ای با رئیس‌جمهور کمیته سه نفره‌ای متشکل از حبیب‌الله ‌عسگر‌اولادی، علی‌اکبر ولایتی و غلامعلی حداد‌عادل را برگزیدند تا پیگیر موضوع وحدت در میان اصولگرایان باشد. این کمیته سه نفره با گروه‌های مختلفی از جمله جامعه مدرسین حوزه علمیه قم، جامعه روحانیت مبارز و فراکسیون اصولگرایان مجلس جلساتی را برگزار کرد و سرانجام به این نتیجه رسیدند که برای انتخابات مجلس نهم، 13 نفر از اعضای برجسته اصولگرایان به نام‌های حبیب‌الله عسگراولادی، غلامعلی حدادعادل، مجتبی‌ثمره هاشمی، علی‌اکبر ولایتی، سید‌شهاب‌الدین صدر، محمدحسن ابوترابی فرد، حسین فدایی، محسن کوهکن، احمد توکلی، مهدی چمران، صادق محصولی، رضا آشتیانی و محمدرضا باهنر به محمود احمدی‌نژاد معرفی شوند تا از میان آنها 9 نفر به خواسته رئیس‌جمهور انتخاب و پیگیر وضعیت اصولگرایان در انتخابات پیش رو باشند؛ انتخاباتی که علاوه بر به کرسی رساندن نمایندگان، قرار است تعدادی دیگری را نیز روانه شوراهای شهر و روستا کنند. اما به رغم تمامی این تلاش‌ها این وحدت هیچگاه میسر نشد.

جریان انحرافی مانع بزرگ وحدت
اما زمانی که همه خود را برای رسیدن به وحدت آماده می‌کردند، جریان انحرافی اصولگرایان که تصمیم داشت، تحت نام اصولگرایی با انجام برخی از تحرکات علاوه بر رأی اصولگرایان، آرای خاکستری و آرای اصلاح‌طلبان را در انتخابات پیش رو از آن خود کند و پیروز بلامنازع این انتخابات باشد، سناریویی را رقم زد که مانع از ایجاد این وحدت باشد، بنابراین با بهره‌گیری از سناریوی خانه‌نشینی 11 روزه محمود احمدی‌نژاد، عملاً تلاش خود را برای ایجاد تقابل میان اصولگرایان و نیروهای حامی رئیس‌جمهور آغاز کرد؛ تلاشی که تا حدودی در آن موفق شد و توانست اصولگرایان را به دو دسته تقسیم کند. این ماجرا را می‌توان در سخنان پرویز سروری نماینده تهران و عضو فراکسیون اصولگرایان مشاهده کرد که در گفت‌وگویی با خبرگزاری ایسنا گفته است که به نظر می‌رسد استراتژی کمیته 13 نفره شکست خورده است و باید این پروژه را تمام شده تلقی کرد، البته وی در ادامه این گفت‌وگو به تلاش‌های جریان انحرافی برای کارشکنی در وحدت اصولگرایان هم اشاره کرده است و می‌گوید: به نظر من پالایش درون اصولگرایان عملاً صورت گرفته چرا که این جریان در اظهاراتی اعلام کرده که حاضر به وحدت با اصولگرایان نیست و آنها را مقابل خود می‌داند. حتی آنها گفته‌اند که ما حاضریم با اصلاح‌طلبان وحدت کنیم اما با اصولگرایان وحدت نخواهیم کرد.

تأکید‌ مدام رهبری بر موضوع وحدت
تمامی این موضوعات در حالی است که رهبر معظم انقلاب اسلامی نیز بارها بر اهمیت وحدت در جامعه تأکید‌ کرده‌اند، اما آنچه مشخص است این است که همچنان وحدت مورد نظر تحقق نیافته است. بی‌شک اصولگرایانی که اکنون در آستانه انتخاباتی مهم در کشور هستند و در حالی که از دیگر سو جریان اصلاح‌طلب می‌کوشد تا اثبات کند که کناره‌گیری‌اش از معادلات سیاسی هزینه‌های سیاسی برای نظام به دنبال خواهد داشت، این اصولگرایان هستند که باید با پشت سر گذاشتن موانع تحقق وحدت در میانشان، اثبات کنند که هنوز توانایی پیروزی با حداکثر مشارکت ممکن در انتخابات را دارند. از دیگر سو با توجه به اینکه امروز اصولگرایان اداره‌کننده اصلی کشور هستند، این وحدت حزبی می‌تواند کمک بزرگی برای وحدت در میان مسئولان کند و محقق‌کننده سخنان رهبری پیرامون وحدت در جامعه باشد. معظم‌له در دیدار با کارگزاران نظام به مسئله لزوم ایجاد وحدت در سطوح مسئولیتی بالا اشاره می‌کنند و به صراحت می‌فرمایند: ‌«من روى اتحاد تکیه می‌کنم. اتحاد و همدلى بین مسئولان کشور یک فریضه است. تعمد در مخالفت با آن، امروز یک خلاف شرع است، به خصوص در سطوح بالا. همه به این توجه داشته باشند. دشمن از اختلافات کوچک، یک مسئله‌ى بزرگ می‌خواهد بسازد، نباید بگذارید. اینجور نیست که هر اختلافى بین دو مسئول یا بین دو دستگاه، فاجعه‌اى باشد، نه، بالاخره ممکن است مجلس در یک زمینه‌اى جهتگیرى‌اى داشته باشد، دولت جهتگیرى دیگرى داشته باشد، عقایدشان، سلایقشان مختلف باشد، اینها فاجعه نیست اما این اختلافات را تبدیل کردن به شکاف‌هاى غیر‌قابل پر شدن و زخم‌هاى غیر‌قابل علاج، خطاى بسیار بزرگى است.»

جعفر تکبیری/ جوان انلاین