مخاطبان معترض جشنواره خنثی

گروه سینما و تلویزیون: سی و پنجمین دوره جشنواره فجر به ایستگاه پایانی‌اش رسیده است. این دوره هم با همه افت و‌ خیزها و حواشی ریز و درشتش به پایان راه خود نزدیک شده است. درگزارش پیش‌روبه وضعیت تعدادی از سالن‌های سینماهای مردمی در این دوره جشنواره و چند و چون استقبال مخاطبان از فیلم‌ها نگاهی می‌اندازیم.


به گزارش بولتن نیوز به نقل از روزنامه ابتکار، پردیس سینمایی چارسو دراین دوره جشنواره فجر در هر روز میزبان نمایش چهار فیلم ازجشنواره بود. به گزارش ابتکار 4 سالن مختلف این پردیس سینمایی در هر سانس تنها یک فیلم نمایش می‌دادند. این مسئله باعث شد مخاطبانی که برای تماشای فیلم‌ها به این پردیس مراجعه می‌کنند دردسر کم‌تری برای تهیه بلیط داشته باشند.

طبق گفته مسئولان این پردیس برای هر سانس تعدادی نزدیک به 200 بلیط برای فروش در نظر گرفته شده بود.ازطرفی کیفت پخش تصویر و صدای این سالن نیز به اندازه‌ای مطلوب است که رضایت مخاطبان را به دنبال داشته باشد. پردیس سینمایی آزادی اما مطابق سال‌های گذشته دچار بی‌نظمی‌هایی بود که اعتراض برخی از مخاطبان را درپی داشت. مخاطبان از شیوه نامناسب سازماندهی صف‌ها و عملکرد بد پرسنل این سینما گله داشتند.

 این پردیس سینمایی در طول جشنواره در هر روز میزبان نمایش بیش از ده فیلم در هر روز بود. در نتیجه شاهد تشکیل صف‌های مختلف و پراکنده‌ای در بیرون از این سینما بودیم. صف‌هایی که اکثرا ساز و کار مشخصی نداشتند.

ازطرفی حجم بالای تعداد نمایش فیلم در این پردیس سینمایی باعث شد هر روز مخاطبان زیادی برای دیدن فیلم‌ها به این مجموعه بیایند. به این ترتیب برای برخی از فیلم‌ها صف‌های طویل و طولانی مدتی تشکیل می‌شد که در نهایت به برخی بلیط نمی‌رسید.

سینما استقلال با وجود ایرادهای آشکاری که در پخش فیلم‌ها دارد از مزیت‌هایی برخوردار است که گروهی از مخاطبان در ایام جشنواره ترجیح می‌دادند به این سینما مراجعه کنند. صف‌های منظمی که در هر سانس تنها برای یک فیلم تشکیل می‌شد و ظرفیت بالای این سالن سینمایی و اطمینان از رسیدن بلیط از دلایلی است که برخی از مخاطبان را قانع می‌کرد فیلم‌ها را در سینما استقلال تماشا کنند. با این حال جشنواره امسال تا به اینجا کم و بیش از جهت استقبال دوره‌ای مشابه یکی دو دوره اخیر را پشت‌سر گذاشته است.

هر چند امسال برخلاف سال‌های گذشته فیلم یا فیلم‌هایی نبودند که توجه مخاطبان زیادی را جلب کنند و جمعیت زیادی برای تماشای آن‌ها صف بایستند. سال‌های گذشته همیشه استرس از دست دادن تماشای فیلمی برای مخاطبان پیگیر جشنواره وجود داشت اما امسال از این نگرانی‌ها خبری نبود.

وضعیت پیش فروش اینترنتی

مشکلات پیش‌آمده در سامانه پیش‌فروش اینترنتی فیلم‌های جشنواره در این وضعیت نابسامان صف‌های جشنواره بی‌تاثیر نبوده است. گروهی از مخاطبانی که همیشه سری‌های بلیط را تهیه می‌کردند موفق به پیش‌خرید نشده بودند و نسبت به این‌که در روزهای سرد بهمن ماه باید گاهی در صف‌های طولانی بایستند گلایه داشتند.



از طرفی بلیط فروشی سینماهای مردمی حتی در زمانی که صفی برای فیلمی وجود نداشته باشد تنها دقایقی قبل از شروع سانس انجام می‌شد. به این ترتیب اکثر مخاطبان از وقتی که برای تماشای فیلم‌ها هدر می‌رود معترض بودند.البته مخاطبانی هم بودند که نظری متفاوت داشتند. به نظر آن‌ها فیلم‌های جشنواره امسال آنقدر مبهم و ریسکی بودند که از خرید سری فیلم‌ها پیش از شروع جشنواره صرف‌نظر کنند.

بازار سیاه

امسال هم در برابر سینماهای مردمی البته به نسبتی کم‌تر شاهد بازار سیاه بودیم. بلیط‌هایی که به قیمت‌هایی از 12 هزار تومان تا 25 هزار تومان به فروش می‌رسید. البته این وضعیت در برابر سینماهایی مثل فلسطین و آفریقا که سینمای مردمی نبودند به مراتب بدتر بود. افرادی که تعداد زیادی بلیط هر سانس در اختیار داشتند و گاهی آن را به قیمت‌هایی زیر گیشه برای فیلم‌های کم‌مخاطب‌تر و قیمت‌هایی بالاتر برای فیلم‌های مطرح‌تر به فروش می‌رساندند.

سانس‌های فوق‌العاده جشنواره

امسال هم همانند دوره‌های پیشین شاهد سانس‌های فوق‌العاده برای فیلم‌های پرمخاطب‌تر بودیم. فیلم‌هایی مثل «گشت 2»، «رگ خواب»، «بدون تاریخ بدون امضا»، «خوب بد جلف» از همان روزهای اول جشنواره به سانس فوق‌العاده رسیدند.

پیش از شروع جشنواره اعلام شد که امسال سانس‌های فوق‌العاده برای فیلم‌های پرمخاطب در ساعات ابتدایی هر روز گذاشته می‌شود. اما باز هم در عمل شاهد سانس‌های فوق‌العاده در ساعات انتهایی شب بودیم. ساعاتی که رفت‌وآمد برای عده زیادی از مخاطبان راحت نیست.

 از طرفی در سالن‌هایی نظیر آزادی با وجود صف‌های طولانی بعد از اینکه به تعداد زیادی از مخاطبان بلیط نمی‌رسید سانس فوق‌العاده اعلام می‌شد. در حالی که با یک تخمین ساده با توجه به ظرفیت هر سالن خیلی زودتر می‌توان به مخاطبان این مسئله را اطلاع داد.ولی مسئولان سینماها ظاهرا ترجیح می‌دهند مخاطبان صف‌ها را در این سرما ترک نکنند.

سال جوان‌ها

امسال نام‌های ناشناخته و جوان‌ها در جشنواره حداقل از نظر کمی حضور چشمگیری داشتند. مسئله‌ای که برخی از نکات مثبت جشنواره امسال می‌دانستند. جوان‌هایی مثل مرتضی علی عباس میرزایی با فیلم «انزوا»، محمدرضا خردمندان با فیلم «بیست و یک روز بعد»، ابراهیم ایرج‌زاد با فیلم «تابستان داغ» و کاظم مولایی با فیلم «کوپال» که به سراغ تجربه‌های تازه رفته بودند و توانستند نظر گروهی از مخاطبان را جلب کنند.

مخاطبانی که اعتقاد داشتند این تجربه‌های تازه بی‌عیب و نقص نیستند ولی از فیلم‌هایی که به سراغ فضاهای امتحان پس‌داده رفته بودند هیجان‌انگیزتر بودند. گروهی دیگر اما نظری مخالف داشتند و جشنواره امسال را در مجموع پسرفت نسبت به سال‌های قبل به حساب می آوردند. مخاطبانی که نسبت به راه نیافتن آثار فیلمسازان جوانی مثل «شهرام مکری»، «کریم لک زاده» و «عبد آبست» به جشنواره معترض بودند.

به نظر می‌رسد طبق گپ‌وگفت‌های جشنواره‌ای، فیلم‌هایی مثل «رگ خواب»، «ماجرای نیمروز»، «بدون تاریخ بدون امضا»، «خفه‌گی» و «انزوا» بیشتر مورد توجه مخاطبان جدی و پیگر جشنواره قرار گرفتند.

انتقادهای مخاطبان از کیفیت فیلم‌ها

فیلمنامه‌های ساده و تخت و قصه‌های بی‌مایه مواردی بودند که مطابق هر سال این بار هم درصدر انتقادهای مخاطبین از آثار جشنواره قرار داشتند. فیلم‌هایی که از لحاظ کیفیت‌های فنی نظیر فیلم‌برداری و بازیگری و کارگردانی و موسیقی سروشکل حرفه‌ای داشتند ولی از جهت فیلمنامه لنگ می‌زدند. فیلم‌هایی که غالبا مخاطبان را خسته و دلزده کرده بودند و کشش لازم را برای یک فیلم بلند داستانی نداشتند.

فضای اجتماعی و بحران‌زده فیلمها که تنها به نمایشی سطحی از وقایع جامعه می‌پرداختند از دیگر انتقادهای مطرح شده به فیلم‌های جشنواره امسال بود. مخاطبان از تجربه‌هایی مثل «نگار» رامبد جوان و «خفه‌گی» فریدون جیرانی با همه کم‌وکاستی‌هایشان بیشتر استقبال می‌کردند.

فیلم‌هایی که سعی داشتند به سراغ ژانر‌های کم‌تر تجربه شده در سینمای ایران بروند. از نگاه این مخاطبان فیلم‌هایی از این جنس صرف این که به سراغ قصه‌ها و فضاهای متفاوت رفتند از فیلم‌هایی مثل «سد معبر» محسن قرایی ارجح هستند.

 در یک جمع‌بندی کلی به نظر می‌رسد که سینمای ایران در حال پوست انداختن است. فیلم‌ها هر چند الکن سعی کرده‌اند رو به تجربه‌گرایی بیاورند. اما از لحاظ نگرش و اندیشه‌ای که در پس آن‌ها هست همچنان دچار ضعف هستند. طبق گفته یکی از مخاطبان جشنواره فیلم‌ها گاها ایده‌های تک خطی خوب و قابل توجهی دارند که کش آمده‌اند و فیلمسازان در بسط آن‌ها هم به علت ضعف‌های خود و هم به علت ممیزی ناتوان ماندند.

مسئولان جشنواره باید در نظر داشته باشند که جمعیت گاها زیادی که در جشنواره به تماشای فیلم‌ها می روند لزوما نشان‌دهنده کیفیت بالای جشنواره و رضایت مخاطبان نیست. باید توجه داشت کیفیت یک جشنواره فقط محدود به نمایش تعدادی فیلم نیست و مسائل مختلفی از جمله نحوه انتخاب فیلم‌ها، کیفیت پخش، نظم برگزاری جشنواره و...در رضایت نهایی مخاطبان چه بسا تاثیر بیشتری دارند.