مناظرۀمجازی درخصوص امیدها وچالش های وزارت علوم

گروه سبک زندگی، هر وقت هر نهادی مثل دانشگاه از کارکرد خودش خارج شد و ماموریت های دیگری برایش تعریف شد مثل نگاه ابزاری برخی احزاب سیاسی به دانشگاه و روز دانشجو برای تحقق منافع خاص سیاسی، دانشگاه کارکرد واقعی خود را از دست می دهد.

به گزارش بولتن نیوز، نقدوبررسی عملکرد وزارت علوم در دوره های مختلف و امیدها و چالش های پیش روی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری با انتخاب دکترمحمد فرهادی به عنوان وزیرعلوم، تحقیقات و فناوری موضوع یک مناظره وایبری است که همزمان با ایام روز دانشجو با حضور و مشارکت فعال «محمدصادق افراسیابی»، مدیرگروه علمی تخصصی روابط عمومی دانشکدۀ خبر، «دکتر عیسی کشاورز»؛ مدیرگروه فرهنگ و هنر دانشگاه جامع علمی کاربردی، «دکترحسن نجفی سولاری»؛ مدرس دانشگاه، نماینده وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در شورای عالی فضای مجازی و مشاور عالی معاونت رسانۀ مجازی سازمان صداوسیما، «دکتر سپیده فهیمی فر»، دکتری علم اطلاعات و دانش شناسی، «فاطمه اصلان زاده»؛ دانشجوی دکترای سیاستگذاری فرهنگی، «خسرو شاه محمدی»؛ کارشناس ارشدفضای مجازی، «سیدجهانگیر آقازاده»؛ مدیر رسانه های آموزشی شبکه ملی فرهنگ و مریم عمادی، فعال فرهنگی و رسانه ای انجام شد.

آنچه در پی می آید مشروحی از این مناظره وایبری است.

«محمدصادق افراسیابی»: وزارت علوم، تحقیقات و فناوری به نظر من مهمترین وزارتخانه در تمامی دولتها است. چرا که از یک سو این وزارتخانه نقش تربیت نیروی متخصص برای حوزه های مختلف جامعه از صنعت و اقتصاد گرفته تا فرهنگ و اجتماع را داشته و از سوی دیگر به تعبیر ریموند ویلیامز وزارت علوم در کنار آموزش و پرورش می تواند در خدمت ترویج فرهنگ قرار گرفته و در عبور از حاکمیت نظام سرمایه داری نقش مهمی ایفا کند. البته ویلیامز این مطلب را گوشزد می کند که زمانی آموزش می تواند در برون رفت از حاکمیت نظام سرمایه داری موثر واقع شود که امکان گفت و گو را فراهم کند، به خلاقیت اهمیت دهد، از تجربیات مستقیم افراد استفاده کند و دارای رویکرد انتقادی باشد. در غیر این صورت خود به یک ابزار هژمونی تبدیل شده و باعث انتقال مفاهیم فرهنگی طبقات مسلط به سایر طبقات اجتماعی شده و مانع از بروز نوآوری می شود. به نظر من یکی از آسیبهای وزارت علوم، تحقیقات و فناوری در مقاطع مختلفی از دوره های گذشته و در دولتهای متفاوت همین بوده است که گاهی به عنوان ابزاری برای ایجاد هژمونی فرهنگی و اجتماعی از آن استفاده می شد تا کارکرد خود را در انتخابات مجلس و ریاست جمهوری از دست ندهد. این نگاه سیاسی به دانشگاه بدترین ضربه به نهاد دانشگاه است. دانشگاه آمده است تا سیاست را اصلاح کند و نیامده است تا خود ابزار دست سیاستمداران شود. البته همیشه با این مشکل مواجه بوده ایم که عده ای با شعار آزادی بیان سعی در مصادره ی دانشگاه به نفع جریانات سیاسی مد نظر خود داشتند و همین روزها هم دیدیم که عده ای در جریان برنامه های روز دانشجو تلاش کردند تا وزیر علوم، تحقیقات و فناوری را به جریان سیاسی خود منتسب کرده و اجازه ندهند که دکتر فرهادی تغییرات مد نظر خود را انجام دهد. البته آقای وزیر به  شکلی هوشمندانه ای با این مسئله مقابله کرد و در سخنانش به کسانی که قصد داشتند او را به نفع خود مصادره کنند پاسخ داد. او در نشست نقد و بررسی عملکرد یک ساله معاونت فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم، تحقیقات و فناوری در 16 آذر گفت: «دانشجویان باید به دورازکشمکش‌های جناحی در عرصه های مختلف فعالیت داشته باشد و نباید اجازه دهیم دانشگاه در تور تفکر یا جناح سیاسی خاصی گرفتار شود، زیرا تحقق این امر موجب کاهش تنش در دانشگاه‌ها می‌شود. دانشجویان باید به دورازکشمکش‌های جناحی فعالیت داشته باشند که این هم خواست رهبری و هم مطالبه محیط دانشگاهی است».

اصلان زاده: بله همانطور که اشاره کردید وزارت علوم به دلیل سر و کار داشتن با قشر جوان دانشجو از حساسیت ویژه ای برخوردار است و همین موضوع می طلبد که فضای گفت و گوی علمی و به دور از مصلحت اندیشی های سیاسی و انتخاباتی بر دانشگاه حاکم شود تا این نهاد کارآمد به یک کژ کارکرد تبدیل نشود.

دکتر فهیمی فر: تا آنجایی که بنده در محیط دانشگاهی دیده ام گفتمان خوب بین دانشجو و استاد بسیار در این محیط ضعیف است و نکات تربیتی کمتر رعایت میشود. حتی در زمینه ی مباحث علمی نیز ضعف هایی از دو بعد اساتید و دانشجویان مطرح است که البته نمی توان به صورت مطلق در این زمینه صحبت کرد.

جهانگیر آقازاده: بنده فكر نمي كنم وزير به تنهايي تاثير چنداني در سيستم پيچيده آموزش عالي داشته باشد.

دکترفهیمی فر: به نظرم تاثیرگذاری بر اساتید و مدیران گروه ها راهکار خوبی است که باید از طرف وزارت علوم به روسای دانشگاه و سپس دانشکده ها و در نهایت مدیران گروه ها و اساتید اعلام شود. در این صورت ارزیابی ها اصولی تر و نتایج  ارزیابی ها کاربردی تر خواهد بود.

اصلان زاده: من بر خلاف آقای آقازاده فکر می کنم با توجه به پیشینه علمی و اجرایی دکتر فرهادی می توان امیدوار بود که به جای حرکت ها و صرفا ژست های علمی کیفیت آموزشی و پژوهشی دانشگاه ها در عمل ارتقاء یابد و این دعواهای سیاسی که اخیرا در دانشگاه ها ایجاد شده است و هم اساتید و هم دانشجویان را خسته و ناامید کرده است با حضور دکتر فرهادی تمام شود و یک حرکت قدرتمند علمی در کشور شروع شود. سابقه ی فرهادی نشان می دهد که همه او را به عنوان یک چهره معتدل می شناسند و همین روحیه نوید بخش آینده ای روشن برای دانشگاه ها است. ضمنا توجه کنیم که دکتر فرهادی به غیر از پزشک بودن یکی از پژوهشگران برتر و چهره های ماندگار کشور در سالهای گذشته بوده است.

مریم عمادی: در هر صورت الان بازار استفاده های تبلیغاتی و سیاسی از نام دانشجویان داغ است و مدیران کشور آن قدر که نگران جناح بازی های خود هستند نگران مسائل علمی و پژوهشی کشور و قشر دانشجو نیستند. در مورد دکتر فرهادی همه نظر بر تعادل دارند و ان شالله این تفکر عملیاتی شود.

افراسیابی: همان طور که عرض کردم در مقاطعی از گذشته برخی سیاستمداران با درک تاثیر شگرف و اعجاب برانگیز دانشگاه بر آینده ی سیاسی کشور، دانشگاه را در حد یک ابزار سیاسی و هژمونی صرف برای تحقق اهداف دولتها تقلیل دادند و الان حس میکنم دکتر فرهادی میخواهد یک دانشگاه انقلابی و نه سیاسی ایجاد کند. دانشگاهی که انسان ساز باشد و متخصصان متعهد تربیت کند و این طور نباشد که به ابزاری برای انتخاباتهای سیاسی تبدیل شود و از طرف دیگر به نظر میرسد دکتر فرهادی تاثیر دانشگاه بر سبک زندگی را درک کرده است و میخواهد دانشگاهی موثر در ترویج سبک زندگی اسلامی ایرانی ایجاد کند. او در روز دانشجو در جریان بازدید از یکی از خبرگزاریها گفته است: «باید در دانشگاه‌ها آرامش و نشاط علمی وجود داشته باشد. همچنین توسعه فرهنگی از ماموریت‌های مهم دیگر دانشگاه‌هاست».

شاه محمدی: هر وقت هر نهادی مثل دانشگاه از کارکرد خودش خارج شد و ماموریت های دیگری برایش تعریف شد مثل سیاسی بودن، دانشگاه کارکرد واقعی خود را از دست می دهد. حتی در حوزه ی فعالیتهای سیاسی هم می بینیم که الان دانشگاه فاقد فعالیت سیاسی متناسب با فرهنگ عمومی است و به جای فعالیت سیاسی عده ای سیاست زده تلاش دارند که عنان کار را به دست گیرند. به نظرم آقای فرهادی باید مثل یک سوزنبان نه لکوموتیو ران قطار دانشگاه را به ریل خودش بازگرداند و این جز با فرهنگسازی میسر نیست.

مریم عمادی: خیلی هم خوب نیست که دانشجو از سیاست به دور باشد. بالاخره دانشگاه یک محیط مناسب و علمی برای تمرین شناخت فرهنگی سیاسی است، زمان ما، دانشجوها حرفی برای گفتن داشتند اما الان غیر از خواسته های شخصی خود تلاش برای شناخت و رسیدن به آرمانهای گروهی در بین دانشجوها کمرنگ شده است.

اصلان زاده: سیاست یکی ارکان جدا ناپذیر در زندگی اجتماعی است بنابراین دانشجویان به عنوان فرهیختگان و آیندگان کشور نمی توانند مسایل سیاسی بی تفاوت باشند چرا که از همین دانشگاه ها دولتمرد و مسئولان آینده بیرون می آیند. نکته ای که مد نظر دوستان هست این است که باید به جای حرکتهای ظاهری و تبلیغاتی سیاسی و استفاده ابزاری احزاب سیاسی از دانشگاه ها فعالیت سیاسی به عنوان نقد سیاست دنبال شود و اینجا است که الگوی تونی بنت در حوزه ی سیاستگذاری دانشجویی کاربرد دارد.

تونی بنت استدلال می کند که «سیاست و شرایط حکومتی و فرایندها را باید به عنوان برسازنده اشکال و حوزه‌های متفاوت‌ فرهنگ به حساب آورد». معنای ضمنی این‌ حرف آن است که روشن‌ترین وظیفه ی دانشجویان و نخبگان فرهنگی وارد شدن به پیوندها و وصلت‌های میان فرایندهای حاکمیت و تقلا برای نفوذ و تاثیر در آنهاست که در این معنا فعالیت سیاسی نه تنها مذموم نیست بلکه بسیار مفید خواهد بود.

جهانگیر آقازاده: به تعبیر شهید دکتر بهشتی دانشجو مؤذن امت است اگر دانشجو خواب بماند نماز امت قضا ميشود.

شاه محمدی: نکته ی دوستان را قبول دارم. چالش عمده ی ما گم کردن تعریف و ماموریت اصلی دانشگاه است. سیاست جزء لاینفک دانشگاه است ولی کارکرد و هدف و ماموریت آن نیست، هرچه کارکرد احزاب سیاسی به معنای واقعیش ضعیف بوده دانشگاه نقش سیاسیش بیشتر شده است، چون احزاب میدان فعالیت خود را از جامعه به دانشگاه تغییر داده اند.

افراسیابی: درست است. ببینید مقصود این است که یک زمان سیاست، ابزار دانشگاه برای ساخت آینده ای رو به رشد است. اما یک زمان دانشگاه ابزار سیاست میشود و از اهداف خود دور میشود، آن چیزی که ما با آن مخالفیم و دکتر فرهادی هم قطعا نخواهند پذیرفت، دانشگاه به عنوان ابزار احزاب سیاسی است.

باید دانشگاه را از افتادن در دست انحصار طلبان قدرت طلب حفظ کرد تا دانشگاه انقلابی، دانشگاه اسلامی و دانشگاه انسان ساز تحقق پیدا کند، دانشگاه باید قدرت ساز باشد و نباید به عنوان ابزاری انتخاباتی به آن نگاه کرد، دانشگاه باید گفتمان ساز باشد و این طور نباشد که هر روز یک گفتمانی از آن به نفع خود استفاده کند، از این منظر کمتر دورانی بوده است که دانشگاه بتواند مستقل عمل کند و هر زمان استقلال دانشگاه از بین رفت و سیاست زدگی حاکم شد، نخبگان دلسرد میشوند. چون در چنین شرایطی عملکرد نخبگان را بر اساس تخصص آنها ارزیابی نمیکنند، بلکه نخبگان را هم بر اساس رویکردهای سیاسی ارزیابی می کنند. شاید به همین دلیل است که امام راحل در بخشی از فرمایشات خود در خصوص دانشگاه می فرمایند: «دانشگاه یک کشوری اگر اصلاح شود، آن کشور اصلاح می شود. دانشگاه ها را مرکز تربیت قرار دهید؛ علاوه بر دانش، تربیت لازم است». به نظر من تربیت اسلامی به ما این اجازه را نمیدهد که نخبگان را به حاشیه برانیم و نخبه نماها را بر سر کار بیاوریم.

شخصا خیلی اوقات دیده ام که فقط در شعار گفته میشود از نخبگان حمایت میشود، اما در عمل شاهد هستیم که نخبگان پشت درهای آهنین ادارات و در راهروهای طولانی سازمانها ذره ذره سرخورده و دلسرد میشوند واحساس می کنند این وقتهایی که میگذارند و دغدغه هایی که دارند در کشور قابل پیگیری نیست و از کشور فرار می کنند و آن وقت فرار مغزها اتفاق می افتد، فرار مغزها اتفاقی نیست. تصادفی نیست. نتیجه ی درست عمل نکردن نهاد دانشگاه است. بسیاری از نخبگان را می‌شناسم که هیچ حمایتی نمیشوند و در عوض نخبه نماهای کاسب کار که فرآیندهای اداری را می‌شناسند، بودجه های مربوط به نخبگان را بلعیده و اموال بیت المال را غارت می کنند. امیدوارم با حضور دکتر فرهادی این وضعیت پایان یابد.

دکتر فهیمی فر: به نظر شما راهکار فایق آمدن بر چالش های موجود چیست؟ در این فرایند باید چه مراحلی را طی کرد؟

دکتر کشاورز: ببخشید که دیر به جمع دوستان پیوستم. به نظر من مشکلاتی که بیان شد فقط بخشی از مسائل دانشگاه ها است. تب مدرک گرایی در فرهنگ ایرانیان، گسترش دانشگاهها و افزایش دانشجویان بدون تناسب با بازار کار، عدم مهارت آموزی و ناتوانی در کارافرینی، مدیریت نابسامان دانشگاهها، سیاست بازی و مدرک فروشی تعداد بسیاری از دانشگاه ها و فضای نامناسب فرهنگی و سبک زندگی دانشجویی و .... از جمله مهمترین چالشهای فعلی است. به نظر من مهمترین انتظار ازدکتر فرهادی مبارزه با ابتذال علمی است. یکی دیگر از انتظارات جامعه ی دانشگاهی از دکتر فرهادی توجه به موضوع سبک زندگی در دانشگاه ها است. سبک زندگی به مجموعه رفتارها وکنشهای اجتماعی و نظام باورها و بینش فردی گفته می شود. جامعه دانشگاهی ما با بیش از چهار و نیم میلیون دانشجو و روابط حاکم بر قدرت دانش از منظر فوکو به نظر من نوعی باز تولید اندیشه غرب در ایران است. پس اساسی ترین کار دکتر فرهادی تمرکز برای طراحی الگوی اسلامی ایرانی سبک زندگی دانشگاهیان اعم از دانشجو و استاد و کارکنان است. دوستان دروس پنهان دانشگاه ها درکنار دروس رسمی به فراموشی سپرده شده است. به نظر شما در حال حاضر نظام بینشی در کنار نظام دانشی و نظام ارزشی در کنار نظام حرفه ای همسویی دیده می شود؟

به نظر من در تحلیل دانشگاه و موفقیت نظام دانشگاهی به جای دروس علمی و رسمی و نظام نمره و قبولی های مدرک و پایه ی تحصیلی به زندگی روزمره دانشگاهیان توجه کنید. مثلا اوقات فراغت دانشجویان چگونه سپری می شود، رفتارهای جنسیتی انان چگونه است، مهارت های زندگی انان چگونه است، مهارتهای شغلی و کارافرینی در چه سطحی است، باورها و بینش انان چگونه است، امید به زندگی و مرجعیت گروههای اجتماعی، پوشش، گویش و ... نظام دانشگاهی را مطالعه کنید. نتایج مطالعه ی این موضوعات ما را به سبک زندگی دانشجویان کشور تا حدود زیادی اشنا می کند. به نظر من مبنایی ترین کار دکتر فرهادی توجه به سبک زندگی اسلامی ایرانی نظام دانشگاهی کشور است اگر این کار انجام شود همه اقدامات دیگر قابل سنجش و قابل مدیریت کردن خواهد بود. اما در خصوص ابتذال علمی، این موضوع در تمام حوزه هایی که دوستان اشاره کردند دیده می شود و راهکار آن به نظر حقیر ترسیم همان الگوی ایرانی اسلامی سبک زندگی دانشگاهیان است. نمیدانم سایر دوستان هم موافق عرض بنده هستند یا خیر؟

دکتر نجفی سولاری: با توضیحات شما موافقم اما می خواهم یک سوال کلیدی مطرح کنم. مگر محور بحث امشب دانشگاه، امیدها، چالش ها و آرمان های دانشگاه مطلوب نیست؟ به نظر شما تمامی این مواردی که امشب مطرح شد آرمانهای مشترک تمامی وزیران دولتهای گذشته نبوده است؟ چرا در تمامي اعصار آرمانها مشخصند و همه ی وزيران علوم همانها را تكرار ميكنند ولي بدون رسيدن به آنها سكو به وزير ديگري مي رسد؟ آيا همه شعار كيفي سازي دانشگاه را سر نمي دهند و آرمان خود را تكميل زنجيره دانش پژوهش و اتصال به صنعت مطرح نكرده اند؟ آيا در ادوار مختلف لطمه خط و حزب را بر پيكره كلاس ودرس مطرح نكرده اند؟ آيا همانها كه دانشگاه اسلامي را مطرح مي كردند بعد از سالها كه بر دانشگاه ها حاكم بودند آنرا نقد نکردند؟ آيا نقشه جامع علمي كشور  مطرح نشد؟ پس این نقشه کجا است و در کجا اعمال شد؟

دکتر کشاورز: سوالات شما درست است. به نظر من علت موضوعی که شما مطرح می کنید این است که حاکمیت فهم درستی از ذائقه و نیازها و انتظارات دانشجویان ندارد، دانشجویان هم ارزشهای رسمی حاکمیت را درک و فهم نمی کنند. این شعارها و به بیان شما صحبت وزیران گذشته از آرمانها چون بدون پدیدار شناسی دانشجویان و ورود به زندگی روزمره و نزدیک شدن به زیست جهان فکری دانشجویان بوده است، هیچ وقت عملیاتی نشد. جامعه دانشجویی کشور نیاز به باز شناسی جدی دارد. فرایند فردگرایی، رواج مصرف گرایی، اعتراضات منفی یعنی بی تفاوتی و بی انگیزگی و مقاومت در مقابل اندیشه ی دیگر، رواج نوعی اباحه گری و عدم آمادگی در پذیرش مسولیت چه مسولیت تاسیس و اداره زندگی شخصی و چه زندگی و مسولیت اجتماعی از تهدیدات جدی جامعه دانشجویی است. برای همین به ترسیم الگوی اسلامی ایرانی سبک زندگی اشاره و تاکید دارم. ریسک پذیری جوانان در کشور و قبول مخاطرات بسیار پایین آمده است. به بهانه نبود شغل رسمی و شایسته، جامعه جوان خودش را از پذیرش بسیاری از مسولیتها معاف کرده است و با تاسف فرهنگ عمومی و خانواده ها به این موضوع صحه گذاشته و هنرنمایی می کنند. همین دانشجو در مهاجرت به خارج از کشور چون جامعه را حق به جانب خودش نمی بیند و انتظارات خودش را از شهروندان مطالبه می کند تن به خیلی از ریسک ها و کارها می دهد. به نظر من با هم بودن تنها دغدغه و رفتار جمعی دانشجویان و جوانان ماست.

در کنار یکدیگر تایید می شوند. توان ارتباطی آنان نوعی دور شدن از واقعیتهای اجتماعی و نوعی دور شدن از اضطراب آینده است. اگر متولیان وزارت علوم بتوانند این جامعه را به خوبی بشناسند و بخوبی با آنان ارتباط برقرار کنند و سبک زندگی اسلامی ایرانی را برای آنان ترسیم کنند، آنگاه می توانند با سیاستهای بخشی مثل سند جامع علمی گسترش علوم و فناوری توسعه دانش موفق شوند. ناگفته نماند بدون توجه به این کلیت سیاستهای درون سازمانی و برنامه وزارت علوم چندان اثر بخش نیستند. دکتر نجفی عزیز فراموش نکنیم جوانان امروز ما اولین نسل ایرانیان است که با تکنولوژی بزرگ شده و با آن زیسته است. اولین نسل ایرانی است که در شبکه های اجتماعی تربیت شده است. هویت این نسل سیال است. پس صرفا با سیاستهای ابلاغی وزارت علوم و شورای عالی انقلاب فرهنگی نمیتوان الزمات سبک زندگی او را نادیده گرفت. اول باید سبک زندگی این جوانان را شناخت. بعد برای انان سیاست گزاری کرد. من با تاسف این سیاستها را چندان راهگشا نمی بینم. به نظرم تمام سیاستهای دکتر فرهادی و نظام آموزش عالی کشور برای اثر بخشی باید صرفا معطوف به سبک زندگی دانشجویان باشد و موفقیت سیاستها ی وزارت علوم در صورت همراهی آنان می تواند تا حدود زیادی ضمانت اجرا داشته باشد. میل به موفقیت آنی، ریسک پایین، موفقیتهای آسان و راحت بودن کسب درآمد، داشتن امکانات عالی زیبایی وشیک بودن، پشت میز نشینی، بی خیالی و ... آسیبهای جدی به فرایند هویت یابی جوانان دانشجو زده است. بنابراین تا  هویت یابی دانشجو در قالب سبک زندگی ترسیم نشود، حل هر کدام از اشکالات بسیار ناممکن به نظر می رسد. الان جوانان ما با سه شخصیت روبرو هستند. شخصیت حقیقی، شخصیت حقوقی و شخصیت مجازی. به علت جذابیت و ناشناخته بودن شخصیت مجازی والبته ظرفیت فریبده آنان در شبکه های اجتماعی و مجازی، دانشجویان ما بیشتر با شخصیت مجازی خود خو گرفته اند و ارزشها و الزامات شخصیت حقیقی و حقوقی را نادیده می گیرند. جمع بندی من این است که به خاطر گسترش جامعه دانشگاهی، ارتباط جوانان در قالب شبکه های اجتماعی، تحول چشمگیر رسانه های ارتباطی و تکنولوژی وابسته، رواج ارزشهای فردگرایی و ... سبک زندگی جوانان دانشجو کشور سیال و متفاوت از سبک زندگی گذشته جامعه ایرانی در حال شکل گیری است و مادامی که این سبک زندگی دانشجویان ایرانی در قالب الگوی ایرانی و اسلامی ترسیم نشود، اقدامات و برنامه های وزارت علوم چندان اثر بخش نخواهد بود. همه ی اقدامات و رفع آسیبها قبل هر چیز باید ذیل سبک زندگی دانشجویی در ایران عملیاتی شود.

افراسیابی: از توضیحات مفصل و جامع دکتر کشاورز ممنونم. اگر دوستان دیگر هم نظری دارند ارائه کنند تا بحث را جمع بندی کنیم. البته به نظرم موضوع فرارمغزها که مطرح کردم جای بحث بیشتری دارد که انشائ الله بعدا بیشتر در این خصوص صحبت خواهیم کرد.

اصلان زاده: بحث بسیار خوبی بود. به هر حال امیدوارم در مدیریت جدید وزارت علوم، دانشگاه ها در مسیر رسالت اصلی خود قرار گرفته و ایجاد فضای گفت و گو  و تبادل اندیشه و افکار و همین طور تضارب آرا فارغ از هرگونه افراطی گری سیاسی به محور اصلی کار وزارت علوم تبدیل شود. چرا که از مسیر تبادل اندیشه ها است که تفکر نو زاده شده و فضای پر نشاط و پر جنب و جوشی در دانشگاه ها حاکم می شود. در ضمن در محیط دانشگاهی با نشاط و شاداب است که تمایل و رغبت بیشتر برای کسب علم و دانایی فراهم می شود.