فوتبال ایران «دبیر» می‌خواهد نه «تاج»؛ ناکامی‌های مدیریتی در سایه موفقیت سایر رشته‌ها

گروه ورزشی،در روزهایی که ورزش ایران غرق در شادی و غرور است، کام یک ملت از رشته‌ای که بیشترین سهم را از بودجه، توجه و احساسات عمومی دارد، تلخ است. از یک سو، تاریخ‌سازی بی‌بدیل کشتی فرنگی و آزاد و کسب همزمان قهرمانی جهان، فریاد شایستگی مدیریت و غیرت ورزشکاران را به گوش دنیا می‌رساند.

به گزارش بولتن نیوز،از سوی دیگر، موفقیت‌های پیاپی در والیبال جوانان و بزرگسالان، درخشش تکواندوکاران، جودوکاران و وزنه‌برداران پولادین، یک حقیقت را آشکار می‌کند: «خواستن، توانستن است». اما سوال اینجاست؛ چرا این فرمول ساده در فوتبال ایران، پرهزینه‌ترین و پرمخاطب‌ترین ورزش کشور، تبدیل به یک معادله مجهول و پیچیده شده است؟

پاسخ را نباید در ساق‌های بازیکنان یا تاکتیک‌های مربیان جستجو کرد. پاسخ در اتاق‌های شیشه‌ای فدراسیونی نهفته است که سال‌هاست با تصمیمات مدیریتی خود، امید را در دل هواداران می‌کشد. در حالی که علیرضا دبیر، با مدیریتی قاطع، برنامه‌محور و نتیجه‌گرا، کشتی ایران را به جایگاه واقعی خود یعنی آقایی بر جهان می‌رساند، فدراسیون فوتبال تحت مدیریت مهدی تاج، کارنامه‌ای جز ناکامی‌های سریالی و حسرت‌های تلنبار شده از خود به جای نگذاشته است.

نمونه‌ها برای اثبات این ادعا فراوان است. چگونه می‌توان هزینه‌های سرسام‌آور و قراردادهای نجومی در لیگ برتر را توجیه کرد، وقتی خروجی آن در آسیا، شکست تحقیرآمیز ۷ بر صفر استقلال به عنوان یکی از قطب‌های فوتبال ایران، در برابر یک تیم درجه دو عربی است؟ این شکست تنها یک باخت فنی نبود، بلکه فروپاشی اعتبار و حیثیت فوتبالی بود که روزی در آسیا سروری می‌کرد. در سطح ملی نیز اوضاع بهتر نیست. تیم ملی که باید قدرت بلامنازع منطقه باشد، در تورنمنت کافا (آسیای مرکزی) به مقام دوم می‌رسد؛ نتیجه‌ای که بیش از آنکه یک ناکامی باشد، یک زنگ خطر جدی برای ساختار مدیریتی فوتبال است.

مشکل فوتبال ایران، کمبود استعداد یا پول نیست؛ مشکل، فقدان یک تفکر مدیریتی برنده و کارآمد است. مدیریتی که به جای تمرکز بر لابی‌گری و حفظ صندلی، بر استعدادیابی، ساختارسازی و پاسخگویی متمرکز باشد. علیرضا دبیر در فدراسیون کشتی نشان داد که چگونه می‌توان با شایسته‌سالاری، قاطعیت در تصمیم‌گیری و نظارت دقیق بر عملکردها، یک مجموعه بحران‌زده را به اوج افتخار رساند. او ثابت کرد که برای موفقیت، باید از حاشیه‌ها دوری کرد و تمام انرژی را صرف هدف اصلی یعنی «قهرمانی» کرد.

امروز، فوتبال ایران بیش از هر زمان دیگری به یک «دبیر» در رأس مدیریت خود نیاز دارد. فردی که نترسد، اهل تعارف نباشد و تنها ملاکش برای انتخاب و ادامه کار، «نتیجه» باشد. فوتبال ما نیازمند مدیری است که بفهمد پیراهن تیم ملی و باشگاهی، با پول بیت‌المال و احساسات میلیون‌ها ایرانی گره خورده و بازی با آن، بازی با غرور یک ملت است.

تا زمانی که تفکر مدیریتی حاکم بر فدراسیون فوتبال تغییر نکند، باید همچنان شاهد ریخت و پاش‌های میلیاردی و در مقابل، برداشتن جام حسرت باشیم. وقت آن رسیده که سکان این کشتی به گل نشسته، به دست ناخدایی سپرده شود که راه رسیدن به ساحل افتخار را بلد باشد. این تغییر، نه یک انتخاب، بلکه یک ضرورت انکارناپذیر برای نجات محبوب‌ترین ورزش ایران از سراشیبی سقوط است.