گروه اقتصادی: بحران آب در ایران، داستانی تکراری و نگرانکننده است که هر ساله با خشکسالیها و کاهش بارشها، ابعاد گستردهتری به خود میگیرد. در حالی که شهروندان پیوسته به صرفهجویی در مصرف آب دعوت میشوند، آمارهای تکاندهندهای از هدررفت چشمگیر آب در شبکه توزیع، پرده از بخش پنهان این بحران برمیدارد. بر اساس گزارشها، به طور متوسط 28 درصد از آب شرب شهری تولیدی دولت در سال 1402، به عنوان "آب بدون درآمد" شناخته شده است؛ رقمی که در دو استان خوزستان و کهگیلویه و بویراحمد به مرز 50 درصد نیز میرسد. این حجم عظیم از آب که با هزینههای گزاف تولید و تصفیه میشود، هرگز به دست مصرفکننده نمیرسد و در لولههای فرسوده و زیرساختهای ناکارآمد، به سادگی هدر میرود.
به گزارش بولتن نیوز "آب بدون درآمد" اصطلاحی است که به آبی اطلاق میشود که توسط دولت تولید و به شبکه توزیع تزریق میشود، اما به دلیل نشتیها، شکستگیها، اتصالات غیرمجاز و عدم اندازهگیری دقیق، هیچ عایدی مالی برای دولت به همراه ندارد. این پدیده نه تنها به معنای هدررفت منابع آبی حیاتی است، بلکه بار مالی سنگینی را نیز بر دوش دولت و در نهایت شهروندان میگذارد. آب بدون درآمد، نه تنها شامل آب فیزیکی از دست رفته میشود، بلکه شامل آب مصرفی از انشعابات غیرمجاز و نیز خطاهای اندازهگیری و صورتحسابنویسی نیز میشود. با این حال، بخش عمدهای از این هدررفت به فرسودگی و نقص در زیرساختهای انتقال و توزیع آب بازمیگردد.
تصور کنید از هر 10 لیتر آبی که تصفیه و پمپاژ میشود، نزدیک به 3 لیتر آن هرگز به مقصد نمیرسد و در مواردی مانند خوزستان و کهگیلویه و بویراحمد، این نسبت به 5 لیتر از هر 10 لیتر افزایش مییابد. این آمار در حالی ارائه میشود که حجم فعلی آب ذخیرهشده در سدهای تهران به حدود 14 درصد ظرفیت مخازن رسیده است و پایتخت با جدیترین بحران آبی سالهای اخیر خود دست و پنجه نرم میکند.
سالهاست که گفتمان غالب در مواجهه با بحران آب، بر "مدیریت مصرف توسط مردم" متمرکز شده است. رسانهها، برنامههای آموزشی و کمپینهای مختلف، همگی شهروندان را به صرفهجویی در مصارف خانگی و کشاورزی فرا میخوانند. اما این رویکرد، بدون توجه به سهم قابل توجه هدررفت آب در شبکه توزیع، به نظر میرسد که تنها نیمی از معادله را مد نظر قرار میدهد.
نکته قابل تامل اینجاست که مسئولین در کنترل و مدیریت بحران آب، عمدتاً بر صرفهجویی آب توسط مردم تاکید دارند، در حالی که بازسازی و نوسازی زیرساختها که نقش حیاتی در بهرهبرداری بهینه از آب دارد، عمدتاً مغفول مانده است. این در حالی است که در عصر حاضر، مدیریت مصرف در سطح جهانی با سیاستگذاری دولتها در حوزه "اقتصاد آب" گره خورده است. اقتصاد آب، رویکردی جامع است که تمامی ابعاد تولید، توزیع، مصرف و بازیافت آب را در بر میگیرد و بر کارایی، بهرهوری و ارزشگذاری صحیح آب به عنوان یک منبع حیاتی تاکید دارد.
نقش دولت در بحران آب: از "آب بدون درآمد" تا "اقتصاد آب"
کاهش "آب بدون درآمد" و سرمایهگذاری در بازسازی زیرساختها، نه تنها به معنای حفظ منابع آبی است، بلکه از نظر اقتصادی نیز توجیه پذیر است. هزینههای هنگفتی که برای تولید، تصفیه و پمپاژ آب به هدر میرود، میتواند با سرمایهگذاری در شبکههای مدرن و کارآمد، به شکل چشمگیری کاهش یابد.
برخی از راهکارهای اساسی که دولت میتواند در این زمینه دنبال کند عبارتند از:
بازسازی و نوسازی شبکه توزیع: تعویض لولههای فرسوده، شناسایی و رفع نقاط نشت، و استفاده از فناوریهای نوین در تشخیص و رفع شکستگیها، از جمله اقدامات ضروری است.
استفاده از فناوریهای هوشمند: به کارگیری کنتورهای هوشمند، سیستمهای پایش آنلاین و تحلیل دادهها برای شناسایی الگوهای مصرف و هدررفت، میتواند به مدیریت بهینهتر شبکه کمک کند.
مدیریت فشار شبکه: کنترل و کاهش فشار آب در ساعات غیر اوج مصرف، میتواند به کاهش نشتیها و شکستگیها منجر شود.
برخورد با انشعابات غیرمجاز: شناسایی و قطع انشعابات غیرمجاز که سهم قابل توجهی در "آب بدون درآمد" دارند، از اهمیت بالایی برخوردار است.
سیاستگذاری در حوزه اقتصاد آب: تعیین قیمتهای واقعی برای آب و تشویق به استفاده بهینه از طریق مکانیزمهای اقتصادی، میتواند به تغییر الگوهای مصرف منجر شود.
بحران آب در ایران، نیازمند رویکردی جامع و چندوجهی است که نه تنها بر صرفهجویی شهروندان، بلکه بر مسئولیتپذیری دولت در حفظ و مدیریت بهینه منابع آبی تاکید کند. تا زمانی که حجم قابل توجهی از آب تولیدی، در مسیری ناپیدا و بدون هیچ عایدی هدر میرود، نمیتوان انتظار داشت که تنها با درخواست از مردم برای صرفهجویی، این بحران به طور کامل مهار شود.
سرمایهگذاری در زیرساختها و پیادهسازی سیاستهای "اقتصاد آب"، گامی اساسی در جهت تضمین آینده آبی کشور خواهد بود.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
روزی که پزشکیان پا در نهاد ریاست جمهوری آمد نباید استخاره می گرفت و حال که گرفت و دید چه شومی در سر راهش است باید دست به دامان مردان الهی می شد تا از این شومی بکاهد اما او متاسفانه این کاررا نکرد وظریف حضرتی و.... شدند همه کاره او ، به هر صورت ادامه راه را خدا بخیر بگذراند و خدا به مردم ایران رحم کند
اول اینکه خدا بیخودی به کسی رحم نمیکند. ما خودمان خراب میکنیم، خدا چرا رحم کند؟!
دوم اینکه ما در خیلی موضوعات مانند آب و فاضلاب عمل میکنیم. ساختیم و ولش کردیم به امان خدا. این لوله 20 - 30 سال بعد، زیر زمین از بین میرود. هم باید طراحی جدید و هم نوسازی شود که نمیکنیم. درست مانند جاده های بین شهری که وقتی ساخته شد رهایش میکنیم
سوم مگر آب شرب و بهداشتی مصرف کل کشور چند درصد از کل آب مورد نیاز کشور است؟ به 6 درصد نمیرسد. 70 درصد آب مورد نیاز در بخش کشاورزی است و جالب است که به دلیل نوع آبیاری و شبکه های آب رسانی و آبیاری و راندمان پایینی که دارند، حداقل 70 درصد آب در این بخش هدر میرود و تلف میشود. یعنی حداقل 50 میلیارد مترمکعب آب تلف میشود و صدای هیچکس در نمی آید. اونوقت برای 5 - 6 میلیارد متر مکعب کل آب مصرفی سالیانه بهداشت و شرب که مردم مصرف میکنند، خدا و پیغمبر وبهشت و جهنم را هر روز به مردم یادآوری میکنیم که اسراف نکنیم برای 2 میلیارد متر مکعب صرفه جویی و یا اتلاف آن!! ولی برای 50 میلیارد اتلاف در بخش کشاورزی که چه نقشه های کثیفی پشت این فرایند وجود دارد، هیچ حرفی زده نمیشود!
چهارم، چرا باید 25 درصد جمعیت کشور فقط در تهران جمع شده باشد؟ باید یک نهضت ملی با اراده و مصمم راه بیافتد و با خشونت این کار عظیم و جراحی را در کشور و در تهران انجام دهد و حداقل 10 میلیون نفر را از تهران به سایر نقاط کشور مهاج ت دهد. سازمان بنادر چرا در تهران است؟ مگر تهران بندر است و راه به دریا دارد؟ و یا تمام شرکت های نفتی در تهران جمع شده اند، مگر تهران منطقه نفتخیز است ؟! چرا تمام تشکیلات حکومتی در تمام نقاط ایران اعم از اداری، تولیدی، آموزشی، تحقیقاتی و...... ، یک دفتر و دستک و تشکیلات کامل درتهران دایر دارند ؟ هزینه این همه دفتر و دستک را چه کسی میدهد؟ اینها باید جمع شوند، حتی وزیرش هم نیاز چندانی نیست که در تهران مستقر باشد. با اینتر نت و تصویری میتواند همه روز با تمام تشکیلات بالادستی جلسه بگذارد.....
خلاصه با برنامه ریزی و صرفه جویی و بالاخص انضباط مالی و عدالت در هزینه کردن باید از این بحران ها بیرون بیاییم. غیر از این نخواهد شد و خدا هم تا حالا کمکمان کرده و معلوم نیست در آینده هم کمکمان کند!
بزرگترین مشکل ایران این است که روی اقیانوس پول مفت بی حساب نشسته است که چون زیاد است، حتی وقتی بزرگترین اختلاس مالی تاریخ کشور هم اتفاق می افتد، زیاد در جامعه بازتابی ندارد و یک مدت بعد ول میشود!
علیهذا باید حداقل 10 میلیون نفر از تهران ظرف یک سال آینده از تهران به سایر نقاط کشور در محل کار جدیدشان، بیرون بروند. و.........
پروژه جریان کثیف لیبرال سرمایه داری درون نظام، در مبحث بحران سازی از آب و برق (بخصوص آب) کاملا روشن و واضحه:
گام اول:
مهندسی افکار عمومی از طریق بحران سازی در اذهان در راستای این دروغ کثیف که: (مردم مصرف شما خیلی زیاده، باید قیمت آب گران بشه تا قدرش رو بدونید)..
و در نتیجه گران سازی آب شرب شهری و خانگی..
در حالی که فقط ۶٪ مصرف آب کشور در حوزه خانگی و شهریست ، و ۹۴٪ در حوزه کشاورزی و صنعت هست،
در واقع با ذهن مردم کاری میکنند که یک دوش گرفتن ساده و یا روشن کردن یک کولر آبی زهرمارِ مردم بشه.. و این خودش باعث ناراضی سازی مردم میشه
گام دوم:
وقتی در حوزه شهری و عمومی، عملیات کثیف شون رو انجام دادن، میرن سراغ حوزه کشاورزی..
القای این نکته به مسوولین و تصمیم گیران کلان که: (خودکفایی در حوزه کشاورزی به صلاح نیست، و باید محصولات رو وارد کنیم)؛
علی القاعده واردات هم نیاز به ۲ نکته داره:
۱- «ارز»؛ در نتیجه سپردن واردات به خصوصی ها و خصولتی ها و چند آقا زاده و میمون زاده، و نتیجتاً بازی با قیمت ارز که جیب اون میمون زاده ها رو به وسیله واردات پر میکنه،، و گرانی مجدد در بازار های داخلی برای مردم..
۲- نیاز به ارتباط با «دنیا» و فرار از «جنگ» و مفاهیم ایدئولوژیک (مثل نابودی اسراییل) و القای مدام این نکته که (واردات و تجارت با دنیا نیاز به صلح و مذاکره داره)
و در نهایت، درصورت مقاومت نظام در برابر مذاکره،، القای بحران ها و دروغ های بعدی، مثل «بحران غذا در حوزه کشاورزی و گرسنگی» و....
تمام ماجرای بحران سازی (آب) همین بود که عرض کردم..
نقشه شون عین روز برامون روشنه،
وظیفه مون هم آگاه سازی ملت هست