نقدی بر اظهارات اخیر مهدی مطهرنیا؛ عبور از جمهوری اسلامی به معنای تهدید یکپارچگی ایران است

گروه سیاسی: در روزهای اخیر، ویدیویی از مهدی مطهرنیا، استاد دانشگاه و آینده‌پژوه سیاسی، در فضای مجازی منتشر شده که در آن با قاطعیت بیان می‌کند: «کار نظام تمومه، اما کار ایران نه.» این جمله کوتاه، موجی از تحلیل‌ها و واکنش‌ها را در میان فعالان سیاسی و افکار عمومی برانگیخته است. منتقدانی که آن را «دستور کار و حمله»، «دعوت به آشوب» و حتی «خیانت» به منافع ملی تعبیر می‌کنند.

به گزارش بولتن نیوز،منتقدان، اظهارات مطهرنیا را نه یک تحلیل سیاسی ساده، که مصداق بارز «اقدام علیه منافع ملی و امنیت جامعه» می‌دانند. از این دیدگاه سخنان مطهرنیا مبنی بر تمام شدن کار نظام و تشویق مردم به نترسیدن از تجزیه ایران، عملاً چراغ سبزی برای اقدامات ساختارشکنانه و تضعیف‌کننده یکپارچگی سرزمینی است. آن‌ها معتقدند که این‌گونه اظهارات، به ویژه از زبان یک چهره علمی و شناخته‌شده، می‌تواند زمینه‌ساز تنش‌های داخلی و سوءاستفاده دشمنان خارجی شود و از این رو، دارای مصداق مجرمانه است. این دیدگاه، هرگونه عبور از نظام مستقر را مترادف با به خطر افتادن تمامیت ارضی ایران می‌داند و هر صدایی که این تفکیک را قائل شود، به همکاری با بیگانگان متهم می‌کند.

منتقدان، تحلیل‌های مطهرنیا و همفکران او را که مبتنی بر «توهم سیاسی» و بی‌اعتنایی به ابعاد معنوی و تاریخی انقلاب اسلامی است، رد می‌کنند. آن‌ها بر این باورند که جمهوری اسلامی، به عنوان «کشور امام زمان» و میراث‌دار خون شهدا، از یک «عنایت الهی» برخوردار است که همواره در بزنگاه‌های تاریخی، آن را از بحران‌ها سربلند بیرون آورده است. از منظر این گروه، آنچه مطهرنیا و امثال او «بازی قدرت آمریکا» و تمام شدن کار نظام می‌نامند، در واقع صحنه‌آرایی دشمنان خارجی و عوامل داخلی آن‌هاست که در طول ۴۶ سال گذشته همواره با «معجزه سربلندی و پیروزی» نظام اسلامی رسوا شده‌اند. آن‌ها معتقدند که با وجود تمام تلاش‌های «خیانتکاران» و «مزدوران»، ایران روز به روز به سمت عزت، قدرت و استقلال بیشتر حرکت کرده و این امری است که تحلیلگران مادی‌گرا از درک آن عاجزند.

یکی از جدی‌ترین انتقادها به مطهرنیا، طرح این ایده است که او و دیگر نظریه‌پردازان منتقد داخلی، در حال اجرای یک «ماموریت ابلاغ شده» هستند. بر اساس این دیدگاه، خستگی ظاهری مطهرنیا در ویدیو، نه از سر دلسوزی، که ناشی از تلاش بی‌وقفه برای اجرای ماموریتی است که به او سپرده شده: عادی‌سازی ایده فروپاشی و تشویق مردم به اقدام علیه نظام. منتقدان، یک «رابطه معنادار» بین اقدامات خارجی، به ویژه از سوی اسرائیل و گروه‌های مخالف نظام مانند سلطنت‌طلب‌ها و منافقین، و «توجیه‌ها و تفسیرهای داخلی» این به اصطلاح نظریه‌پردازان سیاسی پیدا می‌کنند. از نگاه آنان، این افراد در داخل کشور، نقش «لشکر توجیه» را برای اقدامات دشمنان خارجی ایفا می‌کنند و با نظریه‌های خود، افکار عمومی را برای پذیرش سناریوهای براندازانه آماده می‌سازند.

ــــــــــ

🇫🇷 Traduction complète en français :

Analyse d’un prospectiviste sur la fin du régime et la prescription du chaos  
Critique des récentes déclarations de Mehdi Motaharnia : dépasser la République islamique signifie menacer l’unité de l’Iran

Ces derniers jours, une vidéo de Mehdi Motaharnia, professeur d’université et expert en prospective politique, a circulé sur les réseaux sociaux. Dans celle-ci, il affirme avec certitude : « Le régime est terminé, mais l’Iran ne l’est pas. » Cette phrase brève a suscité une vague d’analyses et de réactions parmi les acteurs politiques et l’opinion publique. Les critiques y voient non pas une simple analyse politique, mais une véritable incitation à la révolte, voire une trahison des intérêts nationaux.

Selon ces critiques, les propos de Motaharnia, qui évoquent la fin du régime et encouragent les citoyens à ne pas craindre une éventuelle fragmentation de l’Iran, constituent un feu vert à des actions subversives menaçant l’intégrité territoriale. Ils estiment que de telles déclarations, surtout venant d’une figure académique reconnue, peuvent alimenter les tensions internes et être exploitées par des ennemis extérieurs. Ainsi, ces propos sont perçus comme relevant d’un acte criminel. Cette vision considère toute tentative de dépassement du régime actuel comme une menace directe à la souveraineté nationale, et accuse ceux qui font cette distinction de collusion avec des puissances étrangères.

Les détracteurs rejettent les analyses de Motaharnia et de ses partisans, qu’ils jugent fondées sur des illusions politiques et une négligence des dimensions spirituelles et historiques de la Révolution islamique. Pour eux, la République islamique, en tant que « pays de l’Imam du Temps » et héritière du sang des martyrs, bénéficie d’une « grâce divine » qui l’a toujours sauvée des crises majeures. Selon cette perspective, ce que Motaharnia appelle « le jeu de pouvoir des États-Unis » et la fin du régime, n’est en réalité qu’une mise en scène orchestrée par des ennemis extérieurs et leurs relais internes, mise à nu à maintes reprises par les « miracles de la victoire » du système islamique. Malgré les efforts des « traîtres » et des « mercenaires », l’Iran progresse chaque jour vers plus de dignité, de puissance et d’indépendance — une réalité que les analystes matérialistes sont incapables de comprendre.

L’une des critiques les plus virulentes à l’encontre de Motaharnia est l’idée qu’il exécuterait une « mission assignée ». Selon cette thèse, la fatigue apparente de Motaharnia dans la vidéo ne serait pas due à une inquiétude sincère, mais au labeur acharné pour accomplir une mission : normaliser l’idée d’effondrement du régime et inciter les citoyens à agir contre celui-ci. Les critiques établissent un « lien significatif » entre les actions extérieures — notamment celles d’Israël et des groupes opposés au régime comme les monarchistes et les Moudjahidines du peuple — et les « justifications internes » proposées par ces soi-disant théoriciens politiques. À leurs yeux, ces individus jouent le rôle de « l’armée de la justification » pour les ennemis extérieurs, préparant l’opinion publique à accepter des scénarios de renversement
Hamid eidy najafabady

ــــــــــ

An Analysis by a Futurist on the End of the Regime and a Prescription for Chaos  
A Critique of Mehdi Motaharnia’s Recent Remarks: Transitioning from the Islamic Republic Means Threatening Iran’s Unity

In recent days, a video of Mehdi Motaharnia, a university professor and political futurist, has circulated on social media. In it, he firmly states: “The regime is finished, but Iran is not.” This short sentence has sparked a wave of analysis and reactions among political activists and the general public. Critics interpret it not as a simple political analysis, but as a “call to action,” an “invitation to chaos,” and even a “betrayal” of national interests.

These critics argue that Motaharnia’s remarks—declaring the regime’s end and encouraging people not to fear Iran’s fragmentation—are essentially a green light for subversive actions that undermine territorial integrity. They believe such statements, especially from a well-known academic figure, could fuel internal tensions and be exploited by foreign adversaries. Therefore, they consider these remarks to be criminal in nature. From this perspective, any attempt to move beyond the current regime is equated with endangering Iran’s territorial integrity, and anyone who makes such a distinction is accused of collaborating with foreign powers.

Critics reject Motaharnia’s analyses and those of his like-minded peers, viewing them as based on “political delusion” and a disregard for the spiritual and historical dimensions of the Islamic Revolution. They believe the Islamic Republic, as the “nation of the Imam of Time” and the heir to the blood of martyrs, enjoys “divine favor” that has always helped it overcome historical crises. According to this group, what Motaharnia and others call “America’s power play” and the regime’s demise is actually a staged scenario by foreign enemies and their domestic agents—one that has repeatedly been exposed by the “miracle of victory” of the Islamic system. Despite all efforts by “traitors” and “mercenaries,” Iran continues to move toward greater dignity, power, and independence—something materialist analysts fail to grasp.

One of the most serious criticisms of Motaharnia is the claim that he and other domestic critics are carrying out an “assigned mission.” According to this view, Motaharnia’s apparent fatigue in the video is not out of concern, but the result of relentless effort to fulfill a mission: normalizing the idea of collapse and encouraging people to act against the regime. Critics draw a “meaningful connection” between foreign actions—especially by Israel and opposition groups like monarchists and the MEK—and the “internal justifications” offered by these so-called political theorists. In their view, these individuals inside the country serve as the “justification army” for foreign enemies, using their theories to prepare public opinion for accepting regime-change scenarios.

---

Hamid eidy najafabady