قراردادهای پر ریسک را موسی الرضا منعقد کرد یا بنویدی؟

گروه اقتصادی: او پیشتر اذعان کرده بود که شرکت با یک زیان انباشته وارد سالهای بعد حیات خود شده است و بالاترین اولویت او کاهش این زیان انباشته است.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از پایگاه خبری راز پول، همین جمله کوتاه این مدیرعامل جوان چندی پیش ابهام و پرسش های بسیاری را در خصوص عملکرد مدیران گذشته این شرکت و البته نهاد نظارتی و عملکرد مدیران شرکت های اتکایی به دنبال دارد. جمله ای که حالا به بورس هم تلویحا تکرار کرده است.

او در نامه ای به بورس هم اذعان کرده است که نظر به اینکه بخش اعظم خسارت های پرداختی به مبلغ 135 میلیارد تومان ناشی از بیمه نامه هایی است که در سال های قبل که با ریسک و نرخ نامناسب صادر گردیده بود و با توجه به سیاست های فروش شرکت در شناسایی ریسک مناسب و نرخ صدور بیمه نامه ها خسارت پرداختی بیمه نامه ها با 20 درصد افزایش پیش بینی شده است. 

اما خبرگان صنعت می دانند که زیان انباشته در یک شرکت به دلیل افزایش خسارت ها نسبت به حق بیمه ها اتفاق می افتد و بنابراین اگر این پرتفوهای زیان ده سال گذشته دارای قرارداد اتکایی هم به موقع هم نبوده که خلاف قوانین و مقررات است.

البته این قراردادها که زیان ده نیز بوده و سطح توانگری شرکت بیمه میهن را کاهش داده است به گفته این مدیرجوان فسخ و یا نرخ هایش تعدیل نشده بلکه برای این پرتفوها قرارداد اتکایی منعقد شده است.

بیمه میهن یکی از شرکت های درگیر خسارت سیل در روزهای اخیر است که مدیرعامل این شرکت اذعان دارد خسارت این سیل تاثیری برصورت های مالی نخواهد داشت، اما مسلما اعداد و ارقام صورت های مالی گفته وی را در روزهای آتی تشریح خواهد کرد.

اما به نظر می رسد که او در گفت و گوی کوتاهی که پیشتر داشت تلویحا اذعان کرده پرتفوسازی پرریسک که البته اتکایی مناسبی برای آنها اتخاذ نشده دلیل زیان انباشته این شرکت است! ادعایی که باید از سوی نهاد ناظر و مدیران گذشته این شرکت به آن پاسخ داده شود.

به طور مثال اینکه آیا برای قراردادهای پرریسک این شرکت در زمان صدور اتکایی درستی گرفته نشده است؟ چه نوع قرارداد اتکایی برای بیمه نامه های پرریسک صادر شده است؟ و آیا شرکت قرارداد اتکایی برای افزایش و تکمیل ظرفیت نگهداری ریسک اتکایی کرده است؟

آیا شرکت ظرفیت نگهداری داشته است اما وی تشخیص داده است که این ریسک ها باید به صورت اختیاری بین بیمه گران اتکایی توزیع شود و کارمزد این واگذاری ها برای شرکت کافی است؟ و آیا بیمه گران اتکایی حق بیمه قراردادهای بزرگ و پرریسکی که از گذشته در این شرکت بوده و احتمالا ماه ها از آن سپری شده را پذیرفته اند؟ آیا بیمه گران اتکایی بدون توجه به نرخ بیمه نامه های پرریسک در هر زمان این نرخ ها را می پذیرند و در ریسک های بالا کنترل نرخ و شرایط با این بیمه گران ضرورتی ندارد؟ آیا مدیران گذشته این شرکت بدون توجه به مقوله ریسک روزها قراردادهای پر ریسک را بدون اتکایی در شرکت نگهداری کرده اند؟

نکته دیگر اینکه سنهاب به عنوان سامانه نظارتی بیمه مرکزی که کلیه قراردادهای بزرگ شرکت ها را رصد می کند به این موارد بی توجه بوده و آیا نهاد نظارتی قراردادهای بزرگ و پرریسک بیمه میهن را دیده اما اهمال و یا سکوت کرده است؟

آیا نهاد ناظر بدون توجه به سهم نگهداری اجازه انعقاد هرقراردادی را به شرکت های بیمه می دهد و به عنوان شریک در بخش اجباری هر نرخ و شرایطی را می پذیرد؟و شرکتی که دارای زیان انباشته و توانگری نامناسب است می تواند قراردادهای پرریسک را قبول کند؟و لیدر قراردادهای بزرگ باشد؟

بنابراین موضوع قراردادهایی که پشتوانه اتکایی درستی نداشته است یکی از موضوعات حساس در صنعت بیمه است که ظاهرا روش های مدیریتی افراد حساسیت آن را درک کرده یا نمی کند؟

و پرسش نهایی اینکه آیا بیمه مرکزی به عنوان شریک شرکت ها نباید نظارتی بر نرخ و شرایط داشته باشد؟

در حالی که تنها دو شرکت اتکایی امین و ایرانیان، بیمه های مرکزی ،پاسارگاد، ایران ، ملت و ایران معین مجاز به قبولی اتکایی از سایر شرکت ها هستند پرسش نهایی این است که این بیمه گران با چه ترفندی این ریسک ها را پذیرفته اند؟