بازبینی مجدد نتیجه نبود نظارت درست

گروه فرهنگ و هنر: در یادداشت پیش رو که سید محسن عبداللهی پیرامون رفع توقیف 5 فیلم نگاشته، نگارنده معتقد است: هنگامی که محتوای کلی فیلم اهمیتی ندارد و فقط چند کلمه و یک سکانس مدنظر است, هر فیلمی قابلیت نمایش دارد. پس بهتر است از ابتدا و در مرحله مجوز ساخت و در زمان ساخت نظارت ها بیشتر و دقیق تر باشد و محتوای کلی فیلم مد نظر باشد نه یک کبلمه و یک سکانس. 

به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت به شرح زیر است:

قبلا خبرهایی مبنی بر بازبینی 12 فیلم توقیف شده و بررسی اکران یا ادامه توقیف آن ها به گوش رسیده بود. به تازگی ابراهیم داروغه زاده معاون نظارت و ارزشیابی سازمان سینمایی از حل مشکل نمایش ۵ فیلم توقیف شده و اکران آن ‌ها در آینده نزدیک خبر داد.

این 5 فیلم عبارتند از "خانه دختر"، "خانه پدری"، "عصبانی نیستم"، "آشغال های دوست داشتنی" و "پارادایس" که همگی مجوز نمایش گرفته اند و به زودی اکران خواهند شد. قطعا این خبر برای سازندگان آثار نام برده مسرت بخش است اما سوالاتی را نیز پیرامون این کار به وجود می آورد.

سوالاتی از قبیل این که با کدام معیار 5 فیلم رفع توقیف شدند و با کدام فرمول 7 فیلم دیگر در محاق توقیف ماندند. آیا باز هم سلیقه در تصمیمات حکم فرماست؟! البته اخیرا که ثابت گشت سیاست بیش از هر چیزی بر سینمای ایران تسلط دارد و غرب زدگی و سیاه نمایی دو صفت مهم و ارزشمند می باشند. احتمالا معیار تایید فیلم های آزاد شده از توقیف نیز همین موارد بوده است. برای باز شدن مساله به بررسی این پنج فیلم می پردازیم تا ببینیم که آیا امکان پخش این ها فراهم بوده است یا خیر.

اولین فیلم در این فهرست "خانه دختر" ساخته شهرام شاه حسینی است. فیلمی که به روابط جنسی میان محارم می پردازد. سازندگان فیلم در انبوه مشکلاتی که مردم ایران در آن گرفتار هستند به سراغ سوژه ای رفته اند که نمایشش نه تنها قبح شکن است بلکه اصلا مبتلا به جامعه ایران نیست. جالب است فیلمی با این مضمون که تصویر سیاهی از ایران به نمایش می گذارد, به جشنواره های خارجی نیز رفته است و توقیف بودن نیز نتوانسته در مقابل عوامل فیلم مانعی ایجاد کند چون اساسا قانون برای این حضرات معنایی ندارد.

فیلم دیگر نیز "خانه پدری" کیانوش عیاری است که شروع فیلم هولناک است و روایتی است از یک فاجعه. حال چرا عیاری قصد کرده است که تمنیات روشن فکری خود را که در ستیز با جامعه ایرانی است با آن وضعیت خشن و منزجر کننده که حال تماشاگران در جشنواره فجر را خراب کرد, نمایش دهد را نمی دانیم. علی القاعده آن فیلم با همان وضعیت و با سکانس ابتدایی قبلی قابل اکران نیست و حذف آن صحنه تنها می تواند از حجم تلخی و سیاهی و ناامیدی شومی که بر فیلم حاکم است, بکاهد.

تکلیف بیانیه سیاسی درمیشیان هم که مشخص است. هنگامی که فیلمی با مضمون "لانتوری" اکران می شود و دوستان خانه سینما نیز تا این اندازه آن را تحویل می گیرند, بی شک همان مافیا اجازه نمی دهند "عصبانی نیستم" که بیش از فیلم بودن یک بیانیه سیاسی است در توقیف بماند.

"آشغال های دوست داشتنی" نیز دیگر فیلمی است که اجازه اکران پیدا کرده است. فیلمی که مربوط به وقایع سال 88 هست و در لیستی بوده که به صورت مستقیم از فتنه 88 حمایت کرده و نمی بایست هیچ وقت اکران می گشت. اتفاقا در دولت قبل که علی جنتی وزیر بود چنین تصمیمی گرفته شد. اما از آن جا که امروز فتنه گران نفوذ بسیاری دارند, قطعا دوستان خود را فراموش نمی کنند و هر چند وقت یک بار سعی می کنند با نشان دادن مشتی دروغ بر پرده سینما, موجی جدید در حمایت از خودشان ایجاد کنند.

"پارادایس" علی عطشانی نیز جزو فیلم های رفع توقیف شده است. عطشانی ید طولایی در ساخت آثاری دارد که بر روی لبه تیغ حرکت می کنند و هر لحظه ممکن است که به سویی بلغزند. البته حتی اگر لغزشی نیز پیدا نکنند سعی می کنند که تابو شکن باشند و تقریبا در تمام آثار وی این اتفاق رخ داده است. این بار نیز عطشانی خطوط قرمز را آشکارا رد کرده است و به قبح شکنی گسترده ای علیه روحانیت پرداخته است. مشخص هم نیست که حضرات با این رفتار و آثاری که می سازند به دنبال چه چیزی جز بدبین کردن مردم می باشند.

نقطه مشترک هر پنج فیلم قبح شکنی و ارائه تصویری سیاه از ایران و جامعه ایران و نظام اسلامی است. تا وقتی که آن مسئول خود نسبت به کشورش تعهد و دلبستگی به نظام و انقلاب و جامعه خود نداشته باشد, فضا برای افرادی که بخواهند با حداکثر توان سیاه نمایی کنند باز است. دوستان در توجیه اکران آثار نام برده صحبت از اصلاح می کنند. اما مگر با اصلاح می توان کلیت یک فیلم را تغییر داد؟! اگر بشود چنین کاری کرد, چرا آن هفت اثر دیگر با اصلاح قابل نمایش نباشند؟!

هنگامی که محتوای کلی فیلم اهمیتی ندارد و فقط چند کلمه و یک سکانس مدنظر است, هر فیلمی قابلیت نمایش دارد. پس بهتر است از ابتدا و در مرحله مجوز ساخت و در زمان ساخت نظارت ها بیشتر و دقیق تر باشد و محتوای کلی فیلم مد نظر باشد نه یک کبلمه و یک سکانس. اگر چنین شود دیگر این همه هزینه رسانه ای بابت فیلم های مشکل دار نخواهیم داشت.