شاید وقتش نیست!

 

کامران تفتی کلمات را آهسته و پیوسته ادا می کند و ادبیات گفتاری همه فهمی دارد. او تپق نمی زند و مانند برخی از مجریان حرفه ای، پابرهنه وسط حرف های مهمانان نمی دود. همچنین تکیه کلام خاصی هم ندارد و از اجرایش بوی تقلید از سبک وسیاق کسی به مشام نمی رسد. با این همه، با ریتمی یکنواخت در بیانش روبه رو هستیم که با کمی تغییر در سرعت بیان، می تواند به تهییج مخاطبان کمک کند یا به اقتضای موضوع عاشقانه برنامه، با ابیاتی لطیف، احساس را در کلامش جاری کند. تنها گاهی اوقات با تشویق حضار به دست زدن، فضای ساکت برنامه را می شکند و کمی از تک گویی های خود می کاهد و دوباره ادامه می دهد.

 

 

با وجود نداشتن سابقه اجرا، اعتماد به نفس و آرامش، در لحن و حرکات دست و صورت تفتی دیده می شود و بر حرکات بدن خود بدون اضطراب مسلط است اما بنا به عادت، بیشتر از آن که با صوت و صورت خود جلب نظر کند با چشم و ابرو حرف می زند. زیاد اخم می کند و معمولاً با ابرو های گره خورده حرفش را می زند. غالباً ایستاده و دست بسته اجرا می کند و در این میان، با استفاده مرتب از دست ها به انتقال منظور خود می پردازد. گاهی هم با دستی در جیب روی سن می ایستد که شایسته یک اجرای تلویزیونی نیست. کامران تفتی مونولوگ هایش را همواره با نگاه مستقیم به دوربین ادا می کند و ارتباط چشمی مناسبی با تماشاچیان حاضر در استودیو که در واقع نماینده مخاطبان هستند، برقرار نمی کند.

 

 

از «به نام خدا، برای خدا»ی سرچراغی برنامه، تا «یا علی» پایان اجرای تفتی، انرژی و هیجان خاصی در چهره و کلامش احساس نمی شود. ریتم آرام و باوقار اجرای او جوان پسند و مناسب یک برنامه سرشب در شبکه «نسیم» نیست. موضوع عشق و ازدواج، طنازی و طراوت مجری را می طلبد. اجرای تفتی بیشتر یادآور سبک مجریان میان سال و جاافتاده کلاسیک سیما چون داریوش کاردان و صالح علاست. با این تفاوت که اجرای هر یک از آن ها، ویژگی های منحصربه فردی مانند بداهه گویی و غافلگیری از نوع کاردان و ادبیات گفتاری ویژه صالح علا دارد. لبخند و شوخ طبعی های گاه وبیگاه یک اجرای جذاب و سرزنده را هم در تفتی نمی توان یافت. معدود شوخی های غیرمستقیم کامران تفتی، بدون همراهی با لبخند خودش اتفاق می افتد. در کل، اجرایی خشک و عصاقورت داده از او شاهدیم گویی موظف شده یک سری جملات را از حفظ بگوید و از صحنه اجرا محو شود.

 

 

 

کامران تفتی در هر برنامه، بدون حاشیه و مقدمه پردازی خاصی، صاف سراغ اصل مطلب می رود. این نوع اجرا، از طرفی از خستگی مخاطب جلوگیری می کند و بیش از آن، نشانه توانایی نداشتن مجری در ارائه محفوظات و نبود پشتوانه مطالعاتی است. او همان طور که در حرف زدن و سوال کردن، کلمات پیچیده و نفیس ندارد، خالی از نقل قول بزرگان، ذکر اشعار و اشاره ای به اخبار و احوال رایج برای تلطیف فضای برنامه است. تفتی شاید به دلیل تجربه نکردن زندگی مشترک، توانایی بیشتری برای انتقال تجربیات و اطلاعات در رابطه با تشکیل خانواده ندارد. البته بسته به موضوع و مهمان هر برنامه، سوالات متنوع و مرتبط با حال وهوای آن را مطرح می کند و با این که پرسش های عجیب و غریبی طرح نمی کند اما جو برنامه را در دست گرفته و مهمان و مخاطب را با خود همراه می کند.

 

 

با توجه به برقراری رابطه گرم و مثبت با مهمانان، شرکت کنندگان و مخاطبان، رک و روراست بودنش مقابل دوربین، ایجاد رابطه خودمانی و نزدیک با حاضران، در کل معدل صحنه گردانی کامران تفتی نمره قابل قبولی است اما هنوز تا اثرگذاری و ایجاد رغبت در بیننده برای دنبال کردن برنامه در شب های آینده، راه دارد. ریسمان ارتباط گاه آن قدر محکم می شود که مخاطبان را نه تنها برای دیدن برنامه و مجری بلکه برای اهدافی بالاتر مثل آزادی چند صد نفر از زندان به دنبال خود می کشد. ولی مخاطب «وقتشه»، کشش و جاذبه کلامی و غیرکلامی جدیدی را از تفتی شاهد نیست و بعد از بلند شدن از پای گیرنده خود اثری از کلمات و اجرای او  رابا خود به همراه نمی برد.

 

 

تفتی از قد و قامت بلند و چهارشانه ای برخوردار است که امتیازی مثبت برای یک مجری به شمار می رود. ظاهری آراسته، لحن جدی و مردانه ای هم دارد. با این وجود، تیپ رسمی اش با کت و شلوار های غالباً تیره، سبیل دسته بلند و صدای بم، چیزی متفاوت از کامران تفتی نقش های بزن بهادر و قلدر فیلم و سریال هایش به ما نشان نمی دهد. پوششی با رنگ های زنده و آرایش مناسب چهره، لازمه یک برنامه شاد عاشقانه است.

 

 

 

اجرای تفتی مشخصه نوآورانه بارزی ندارد. به جز موارد نادری مثل به کار بردن عبارت «جایی نرین، کنار دلتون هستم»، اجرای او عواملی از جمله خاطره گویی، بداهه گویی و خلق تعابیر جدید از جنس «ما خیلی باحالیم» رامبد، «عاشق شدین؟ !» مدیری، «ماهتون عسل» علیخانی، «به توکل نام اعظمت» ضیا و... را کم دارد. مخاطب این برنامه، هرگز منتظر غافلگیری و شگفتانه ویژه تفتی «وقتشه» نیست؛ کار هایی که اجرای او را از دیگران در قاب تلویزیون متمایز کند و به او و برنامه اش شخصیت ببخشد.