پروژه نفتی 40 میلیون دلاری چگونه به اماراتی ها رسید؟

گروه اقتصادی:ششم فرودین 1394 وقتی یک کشتی سنگاپوری به پایه های سکوی فاز 13 پارس جنوبی برخورد کرد و موجب خسارتی به این سازه دریایی شد.به دنبال این ماجرا ایران دعوی خسارت کرد،اما در نهایت مزایای این خسارت به اماراتی ها رسید.

به گزارش بولتن نیوز، پروژه ای که می توانست توسط پیمانکاران ایرانی ساخته شده و هم مزیت های مادی آن  دو سویه به ایران برسد،حالا نصیب اماراتی ها شده است.ماجرا از فرودین پارسال شروع شد؛ کشتی سنگاپوری آلپاین تحت بیمه Braemar Adjusting    در فروردین ماه 94 به سکوی فاز 13 پارس جونبی برخورد کرد و درنهایت براساس خسارت های وارد شده،این کشتی مسئولیت پرداخت خسارت را برعهده گرفت.
پس از بررسی ها و بازرسی های مختلف شرکت بیمه به جای اینکه خسارت مالی وارد شده را به شرکت پترو پایدار ایران (پیمانکار اصلی پروژه) بپردازد پیشنهاد داد که یک جاکت به جای جاکت خسارت دیده بسازد و در محل پروژه نصب کند. به همین منظور مدیریت و راهبری این کار به شرکت ایتالیایی Rosseti Marino سپرده شد که در ساخت سازه های دریایی وکشتی های بزرگ تخصص دارد.
قاعده کار در شرکت روزتی این است که برای  انجام پروژه ها پیمانکار منطقه ای انتخاب می کند که حمل و نقل سازه 1800 تنی با مشکلات زیادی رو به رو نشود.به همین منظور هم شرکت روزتی سفارش ساخت جاکت فاز 13 به یک شرکت اماراتی داد.
 این در حالی بود که ساخت وحمل ونصب جاکت و پایه های سکوهای دریایی در داخل ایران توسط شرکت های ایرانی سالهاست انجام  می شود و تمام جاکت های پارس جنوبی توسط شرکت های ایرانی ساخته شده است،اما به دلیل عدم نظارت کافی شرکت نفت وگاز پارس این پروژه 40 میلیون دلاری به شرکتی اماراتی سپرده شده و از دست سازنده های ایرانی و یاردهای سازنده در این فصل رکود ، خالی وبیکار ماند.
مسئولان وزارت نفت علت از دست دادن این پروژه ها را سخت بودن نقل و انتقال پول از سوی بیمه و شرکت ایتالیایی به داخل ایران عنوان می کنند،حالا آنکه پروژه تازه سه ماه است آغاز شده و با توجه به  مصوبه اخیر وزارت خزانه داری آمریکا که نقل و انتقال پول به داخل ایران را آزاد کرده،به نظرمی رسد که این مشکل عملا سد راه گرفتن این پروژه نبوده است .کارشناسان می گویند، گرچه پیش از این هم با مذاکره امکان ساخت جاکت توسط شرکت های ایرانی فراهم بود،اما رویکرد شرکت نفت وگاز پارس در میانه ای که وزارت نفت شعار حمایت از سازنده های داخلی در قراردادهای تازه را می دهد و برای آن همایش های مختلفی برگزار می کند، متناقض و سوال برانگیز است.
به گفته کارشناسان صنعت نفت، شاید 40 میلیون دلار برای اندازه های پروژه های نفتی عددی کوچک باشد و هر چند بالغ بر 130 میلیارد تومان حجم ریالی این طرح است اما برای پیمانکاران ایرانی کارکه به شدت گرفتار رکود هستند، فعالیتی مناسب برای یکسال است . آنچه این موضوع را حائز اهمیت می کند،دورانی است که این اتفاق رخ می دهد. وزارت نفت در هنگامه پارادایم شیفت از قراردادهای بیع متقابل به نوع جدید قراردادهای نفتی است و همواره با این نگرانی از سوی مخالفان رو به رو بوده که سهم داخلی ها در پروژه های آتی چه میزان و چه اندازه است و آیا با حضور شرکت های خارجی، پیمانکاران و سازندگان ایرانی که در دوران سخت تحریم رونق صنعت نفت کشور را تضمین کردند به کنار زده میشوند یا نه؟
در برابر این نگرانی تلاش وزارت نفت بر این محور و مدار بود که به سازنگان و پیمانکاران ایرانی این اطمینان را بدهد که قالب تازه قراردادهای نفتی اتفاقا در جهت منافع سازندگان داخلی است و موجب رشد آنها می شود.اما به یکباره خبر می اید در حوزه ای که شرکت های ایرانی سالهاست قابلیت های رقابت بین اللملی پیدا کرده اند و هیچ جاکتی از پارس جنوبی به خارجی ها واگذار نشده است،یک جاکت برای ساخت به یاردی در دبی واگذار می شود.
نکته تامل برانگیز تر این است که شرکت بیمه در جلساتی که با حضور مدیران پیمانکاری و نفت وگاز برقرار بوده حتی خسارت بالاتر از 40 میلیون دلار را پذیرفته بوده،حال آنکه به علت ضعف مدیریت کارفرمایی از تحویل ساخت این جاکت به شرکت های ایرانی به علت برقرار بودن تحریم ها، طفره رفته است.
این درحالی است که کارشناسان معتقدند راه کارهای ساده ای برای این موضوع بود،نمونه آنکه شرکت های ایرانی پولشان را در حساب های خارج از کشورشان می گرفتند،اما کار به یک یارد و شرکت اماراتی داده نمی شد.