گفت وگوی ایران و شورای همکاری خلیج فارس تعامل و همکاری است نه مذاکره

گروه بین الملل -  در حالی که نگاه ايران به كشورهاي منطقه، نگاهي كاملا متفاوت با مذاكرات 1+5 است و ايران همواره به دنبال گفتگوهای جامع و تعامل با كشورهاي منطقه بوده است اما برخی رسانه ها از واژه مذاكرات ايران و شوراي همكاري خليج فارس استفاده کرده و آن را مشابه مذاكرات ايران و 1+5 ارزیابی کرده اند.

به گزارش بولتن نیوز، در گروه 1+5 صرفا در قالب موضوع هسته‌اي و براي رفع تحریم های ظالمانه و تحقق حقوق هسته‌اي گفتگو شده است.  اما مذاكرات ايران و شوراي همكاري خليج فارس، گفتگوهای جامع و تعامل با كشورهاي منطقه است.

ايران به  کشورهای منطقه به عنوان دوست و برادر مي‌نگرد كه تعامل آنها امري ضروري است. درحالی که گفت وگو با غرب برای رفع تحریم ها و اعتمادسازی بین المللی در برنامه هسته ای ایران بوده است. 

 مذاكرات ايران و شوراي همكاري خليج فارس مذاكراتي عادي و برگرفته از تعاملات همسايگان در منطقه خلیج فارس است. 

گفت و گوهاي آتي نيز صرفا براي تقويت همكاري‌ها در برابر تهديدات مشترك از جمله رژيم صهيونيستي و تروريسم است

لذا در باب روابط ايران و شوراي همكاري خليج فارس، ایران و کشورهای منطقه در گفت وگوهای خود، تعامل و گفت‌وگو و همکاری را محور قرار قرار داده اند نه مذاكره برای پیگیری حقوق هسته ای ملت ایران و لغو تحریم ها و... 

همکاری در منطقه برای مقابله با تروریسم، بهبود وضعیت رفاهی و مالی کشورها وملت های مسلمان منطقه، مقابله با تهدیدهای جهانی و رژیم صهیونیستی و... امری لازم و مورد توجه کشورهای منطقه است. در حالی که مذاکره با غرب برای لغو تحریم های ظالمانه علیه ایران بوده است.  

جمهوری اسلامی ایران مناسبات خوب با همسایگان را در اولویت قرار داده است و سیاست ثابت و اصولی ایران در قبال کشورهای همسایه بر مبنای گسترش و تعمیق روابط دوستانه، حسن همجواری، مداخله نکردن در امور داخلی و احترام متقابل پایه ریزی شده و دولت ایران نیز بر برداشتن گامهای عملی و محکم بر این اساس کاملاً مصمم است.

عزم راسخ جمهوری اسلامی ایران برای تقویت مناسبات با کشورهای همسایه در حوزه خلیج فارس است و تهران برای گسترش و تعمیق روابط و همکاریهای مبتنی بر دوستی و برادری با کشورهای حوزه خلیج فارس هیچگونه محدودیتی قائل نیست و از تعامل سازنده و همکاری های فراگیر و گسترده استقبال می کند. 

منطقه ي خليج فارس همواره به عنوان يكي ازمناطق مهم امنيتي، راهبردي و اقتصادي در نظام بين الملل از جايگاه ويژه اي برخوردار بوده، به گونه اي كه در طول قرن هاي اخير، پيوسته مورد توجه قدرت هاي بزرگ جهاني بوده و از تجاوز آنها در امان نمانده است. امروزه با اكتشاف نفت، و با توجه به نقش اساسي آن در اقتصاد جهاني، امنيت و ثبات اين منطقه دغدغه ي اصلي كشورهاي منطقه و جهان است. به نظر مي رسد با توجه به بافت دولت هاي منطقه ي خليج فارس و وضعيت سرزميني و جغرافياي سياسي آن امنيت منطقه اي مبتني بر همكاري بين دولت هاي منطقه، مناسب ترين شيوه براي تأمين امنيت خليج فارس است. البته اين مهم نيز حاصل نمي شود، مگر با به كارگيري شيوه هاي گوناگون اعتمادسازي متقابل بين دولت هاي منطقه براي رفع سوءتفاهمات كه وظيفه ي سران كشورهاي منطقه است.

کارشناسان معتقدند که با توجه به اينکه در سال هاي اخير شاهد تحول و دگرگوني عظيمي در معنا و مفهوم «امنيت» بوده ايم. هم اکنون «امنيت» يک مفهوم کلي و گسترده اي دارد، که صرفا شامل بعد نظامي و تسليحاتي نمي شود، بلکه معنا و مفهوم آن بسياري از ابعاد زندگي ما، اعم از اقتصادي، اجتماعي، سياسي، را نيز شامل مي گردد.

در اين برهه ي زماني، امنيت همه جانبه ي خليج فارس را نيز تنها با ابزارهاي نظامي نمي توان برقرار کرد. بلکه نيازمند سازوکارهاي خاصي است تا همکاري همه ي کشورها را برانگيزد و همه ي کشورهاي منطقه را در آن شرکت دهد. و اين مهم حاصل نمي شود، مگر با تشريک مساعي و همکاري همه جانبه ي تک تک کشورهاي منطقه و پرهيز از هر گونه اختلاف و دودستگي. در اين زمينه، ج.ا.ا مي تواند نقش کليدي و مهمي ايفا کند. چالش هاي بين المللي و منطقه اي انگيزه و محرک اصلي دستيابي به نقطه ي شروعي براساس شناخت منافع متقابل کشورها در منطقه هستند.

از سوي ديگر، امنيت منطقه حول ايجاد «امنيت جمعي» دور مي زند. اين امر مستلزم يک نظام امنيتي مشترک است که در آن راهبردهاي امنيتي تمام کشورها يکپارچه گرديده، يکديگر را تکميل نمايند. ايجاد اين نظام نيازمند توافق بر سر گروهي از اقدامات مشترک است. بهترين راه نيل به چنين هدفي اقدامات اعتمادسازانه در جهت ايجاد اعتماد است. براي تبديل منطقه ي خليج فارس به يک منطقه ي صلح و امنيت، بايد حسن نيت جايگزين سوءنيت شود، و اين نياز اساسي امروزي در اين منطقه به شمار مي رود.

ج.ا.ا بي ترديد، يکي از کشورهاي قدرتمند منطقه به شمار مي رود. ناديده گرفتن اين قدرت مشکلاتي را براي منطقه به وجود خواهد آورد. سياست اصولي ج.ا.ا درباره ي امنيت خليج فارس بر نفي حضور نيروهاي خارجي در اين منطقه استوار است. از سوي ديگر، واقعيت هاي عيني و مسائل پيش آمده پس از وقايع 11 سپتامبر نيز نشانگر هر چه پررنگ تر شدن حضور نيروهاي خارجي، بخصوص نيروهاي آمريکايي، در منطقه هستند که روز به روز نيز بر قدرت و نفوذ آنان در منطقه افزوده مي شود.

اعتقاد بر اين است که در چنين شرايطي، بهترين راه کاري که ج.ا.ا در راه رسيدن به اهداف خود مي تواند در پيش بگيرد، اين است که با در پيش گرفتن سياست «همکاري» و «تنش زدايي» با کشورهاي منطقه و «حل مسالمت آميز اختلافات» با هر يک از کشورهاي منطقه ي خليج فارس، در پي دست يابي به اهداف سياست خارجي خويش باشد. اين بهترين و مطمئن ترين راهي است که ايران مي تواند در قبال کشورهاي منطقه و امنيت خليج فارس در پيش بگيرد. در اين صورت است که هر قدر جمهوري اسلامي روابط حسنه و همراه با اعتماد متقابل با هر يک از کشورهاي کرانه ي خليج فارس داشته باشد، به همان ميزان مي تواند از نفوذ و تأثيرگذاري نيروهاي خارجي بکاهد و در تأمين امنيت اين منطقه، جايگاه واقعي خود را بيابد. پس امنيت منطقه اي مبتني بر همکاري متقابل، در اين برهه ي زماني بهترين نوع امنيت منطقه اي براي اين منطقه ي حياتي و راهبردي به شمار مي آيد.