از جهانبخش تا صادقیان؛ از فوتبال اروپا تا رفاقت با خواننده های زیرزمینی

مهدی طاهرخانی – بولتن نیوز؛ اگر سرآغاز فوتبال حرفه ای ایران را از دهه 50 خورشیدی حساب کنیم بهترین ملاک برای سنجیدن عرف جامعه در لباس و آراستن مو عکس های به جا مانده از آن دوره است. موی بلند مرحوم ناصر حجازی، خط ریش های پروین و یا موی پریشان و فر غفور جهانی به خوبی بیانگر مد آن روز جامعه ایران است. در دهه شصت پشت مو و سبیل و ریش بلند در اکثر فوتبالیست ها دیده می‌شد. عکس هایی از مجتبی محرمی آینه تمام قدی از تیپ غالب جامعه آن روز است. در دهه هفتاد و هشتاد کم کم نوع دیگری از آراستن مد شد تا جایی که سرانجام فدراسیون فوتبال و کمیته انضباطی اش وارد کارزار شدند تا مقابل ناهنجاری ها قد علم کنند. از موی سیخ و پشت مو و ژل فراوان که بگذریم به دستکاری ابرو می‌رسیم. موضوعی که بین فوتبالیست ها به وضوح قابل رویت است. آنها به عنوان افراد معروف جامعه همواره سعی کردند پیشرو در امر مد باشند اما وقتی جامعه از هنجارهایش عبور کرد و به نا ارزش رسید آن وقت فوتبالیست ها هم به راحتی از خطوط قرمر رد می شوند چون قبح قضیه پیش از این شکسته شده.

فوتبالیستی که تن به عمل جراحی پلاستیک برای زیبایی صورتش می دهد به راحتی حاضر است زیر ابرو را هم تمیز کند. او برشی از جامعه است، طبقه تقریبا فرودست و یا متوسط که ناگهان به واسطه پول فوتبال، اعیان نشین شده اند و به خودی خود الگوی نوجوانان جامعه خویش. برخورد قهر آمیز فدراسیون فوتبال و کمیته انضباطی تا حدودی می تواند جنبه بازدارنده داشته باشد اما این راهکار مناسب و دائمی برای درمان قطعی نیست. چرا که مهم اصلاح جامعه مد است و مشخص کردن حد و حدود. اگر ناهنجاری، لباس ارزش بر تن خود نکند فوتبالیست های ما هم مسیر درست را می روند.البته خانواده هم نقش بسزایی در این موضوع دارد. بازیکنانی مثل کریم باقری، مهدی مهدوی کیا و یا خداداد عزیزی در طول دو دهه هرگز تغییری نکردند و از قضا عمر فوتبال شان بیش از نمونه های دیگر بود که اغلب به دنبال مد بودند.

از پیام صادقیان تا علیرضا جهانبخش

در برنامه نود هفته قبل ، عادل فردوسی پور تمام تلاشش را کرد تا به فوتبالیست های جوان ایرانی یک راهکار نشان دهد. او علیرضا جهانبخش را دعوت کرد و از دهان او این حرف را بیرون کشید که با وجود داشتن پیشنهاد یک میلیاردی از پرسپولیس حاضر شد با نصف این مبلغ عازم لیگ هلند شود. اما در سوی دیگر یک جوان فوق العاده با استعداد دیگر به اسم پیام صادقیان که پتانسیل به مراتب بالاتری نسبت به جهانبخش داشت از ذوب آهن به پرسپولیس آمد.اگرچه صادقیان شروعی خیره کننده داشت و همگان تصور می کردند او یکی از بازیکنان ایران در جام جهانی برزیل است اما حالا قیاس جهانبخش و صادقیان نشان می دهد چگونه ناهنجاری موجود در جامعه ما در سرنوشت استعدادها تاثیر گذار است. علیرضا جهانبخش هم به تیم ملی دعوت شد هم بازی در جام جهانی را تجربه کرد و هم اینکه به تازگی به عنوان بهترین بازیکن لیگ دسته دو هلند انتخاب شده است. این به آن معناست که در فصل جدید علیرضا را در یک تیم بسیار بزرگتر از نایخمن خواهیم دید.

اما در این سو صادقیان نه تنها به تیم ملی دعوت نشد که حالا همین حضور در پرسپولیس را هم از دست داده و برای فصل بعد باید به دنبال یک تیم برای خودش بگردد! صادقیان که از لحاظ آرایش مو، صورت و خالکوبی بدن همه تلاشش را کرد تا واو به واو از جامعه مد حاکم بر ایران الگو بگیرد در اقدام بعدی با انتخاب دوستانی از خانواده خواننده های زیر زمینی خودش را به مرز هیچ نزدیک تر کرد.

کشیدن قلیان شاید کوچکترین و بی اهمیت ترین ناهنجاری باشد که بعضی فوتبالیست ها گرفتارش شده اند. این یک هشدار است برای مدیران فوتبال و مسولان رده بالای جامعه. مد و مدگرایی مرزهای پیشین خود را در نوردیده و مسائلی بسیار غیر متعارف بین فوتبالیست ها رایج شده است. اگر تا دیروز دغدغه ما موی بلند فلان ستاره یا مدل ریش لنگری دیگری بود حالا دغدغه نیکوتین و قرص روانگردان را داریم. اینها سوغات پیروی محض از مدگرایی است که یکی مثل علی کریمی تنها از آن مو بلند کردن را به ارث می برد و دیگری که از قضا زمانی او را با کریمی مقایسه می کردند و هم بازی جادوگر بود حالا فوتبالش را تمام شده می بیند و شایعه استفاده از مواد مخدر از جانب او به گوش می رسد. همین می شود که ناگهان عمر فوتبالیست ما به سی سالگی نمی رسد و در یک ظهر خمارآلود از فوتبال خداحافظی می کند و روز بعدش می گوید ببخشید حواسم نبود چه گفتم!

فوتبالیست از بطن جامعه الگو می گیرد و به صورت زنجیر وار نوجوانان همین جامعه از او. از این رو لازم است ابتدا لایه زیرین جامعه اصلاح شود تا ناهنجاری های فوتبال به خودی خود از بین برود. اگر غیر از این باشد آرزو می کنیم کاش خلاف مردان مستطیل سبز فقط زیر ابرو برداشتن بود. صدای زنگ هشدار به اندازه کافی بلند است اگر مسئولی آن را نمی شنود قطعا خودش را به نشنیدن زده یا واقعا مشکل ادراک دارد که در هر دو صورت او لایق حضور در چنین پستی نیست.