کنگره می تواند معادلۀ ایران را تغییر دهد
واشنگتن پست: ایران مذاکرات را برده است باید صهیونیستها را علیه ایران تجهیز کرد
آیا ممکن است ایران تصمیمی در راستای خواستهای آمریکا بگیرد و بگوید، هی، بیا کمی فکر کنیم و بعد ، تقریبا همه سانتریفیوژهای خود را از چرخۀ غنی سازی اورانیوم خارج کند ؟ این خیالی باطل و تصوری مضحک است چرا که ایران مذاکرات را برده است.
گروه بین الملل، جنگ در غزه همچنان می کوبد و پیش می رود. عراق در محاصرۀ خشونت های فرقه ای است. سوریه هنوز هم درگیر جنگ خونین داخلی است. اما بزرگترین مسئله، هنوز ایران است که هر سۀ این جنگ ها را تحت تاثیر خود دارد.
به گزارش بولتن نیوز به نقل از واشنگتن پست، دولت اوباما مدت اعتبار قرارداد موقت 1+5 را با ایران چهار ماه تمدید کرد، اما آیا کسی باور می کند که حدود سه ماه و نیم دیگر ایران، با پول نقد کمی بیشتر در خزانه خود و چند ماه وقت بیشتر برای تحقیقات بر روی سانتریفیوژهای پیشرفته و برنامه موشک های بالستیک بین قاره ای ، تصمیمی در راستای خواستهای آمریکا بگیرد و بگوید، هی، بیا کمی فکر کنیم و بعد ، تقریبا همه سانتریفیوژهای خود را از چرخۀ غنی سازی اورانیوم خارج کند ؟ این خیالی باطل و تصوری مضحک است چرا که ایران مذاکرات را برده است.
ایران غرب را وادارکرد تا برخی از تحریم را در ازای حرکتی کوچک و قابل بازگشتی لغو کند. این کشور از بندی در قرار داد موقت بهره می گیرد که مربوط به روزی است که ایران از تمامی بازرسی ها و محدودیت ها در برنامه هسته ای خود آزاد شده باشد. به نظر می رسد توافق موقت، حق غنی سازی ایران را به رسمیت شناخته و اگر حقی برای غنی سازی در کار نبود غرب می توانست فعالیت های غنی سازی ایران را متوقف کند. بنابر این ایران در این بازی دست برنده دارد.
به علاوه ، ایران دیگر نگران آن نیست که در صورت عدم دستیابی به توافق جامع، گرفتار وضعیت بدتری شود. روحانیون حاکم در ایران پس از گذشت شش ماه اول، چهار ماه دیگر فرصت به دست آوردند. خوب چرا نباید پیش خود فکر کنند که این رشته سر دراز دارد؟
و پرزیدنت اوباما هم که در بحث تحریم ها جانب ایران را گرفته ، زیرا سالها تلاش کرد تا آب به تحریم ها ببندد یا اجرای آنها را به تاخیر بیاندازد و یا از تحریم های مشروط جلوگیری کند. ممکن نیست ایران بطور کامل از شر تحریم ها خلاص شود، ( هر چند رئيس جمهور می تواند برخی تحریم ها را با استفاده از اختیارات ویژۀ خود لغو کند، کاری که گویا این روزها بسیار مورد علاقه اوست) ، اما ممکن است اینطور تصور کند که تحریم ها از این سخت تر نخواهد شد.
و درمورد گزینۀ تهدید نظامی علیه ایران- آن هم زمانیکه اوباما در تصمیم گیری برای حمله نظامی محدود به سوریۀ جنگ زده و به مراتب ضعیف تر تعلل می کند -این کشور واقعا چه خطری از ارتش ایالات متحده احساس خواهد کرد ؟ ما توانایی لازم را داریم ، اما آشکار معلوم نیست کی قرار است از این توانایی استفاده کنیم و وارد عمل شویم.
کاملا روشن که رئيس جمهور بواقع قصد دارد معادله را تغییر دهد ، اما اگر اینکار را انجام دهد ، محاسبۀ سود و زیان را برای ایران تغییر خواهد داد. این چیزی است که نیروی کار دوحزبی JINSA ( موسسه یهودی در امور امنیت ملی ) از جمله دنیس راس مشاور سابق اوباما توصیه می کنند.
این گزارش توصیه می کند:" دولت اوباما می تواند چند اقدام تقویت کنندۀ متقابل برای افزایش نفوذ خود در پای میز مذاکره انجام دهد: لغو تحریم های بیشتر به شرط عقبگرد چشمگیر و قابل اثبات در برنامه هسته ای ایران؛ همکاری نزدیک تر با کنگره در مورد مذاکره و اجرای توافق نهایی، تقویت احتمال گزینه نظامی ایالات متحده و اسرائیل؛ بهبود گفتگو با متحدان منطقه ای؛ و توقیف صادرات مخفیانۀ اسلحه از سوی ایران. "
بحث ها و گفتگوهای زیادی در مورد همکاری با کنگره برای تصویب تحریم ها درگرفته ، اما موضوع افزایش تهدید نظامی چطور؟ JINSA گزارش می دهد:
این همکاری می تواند شامل جلسات کنگره دربارۀ امکان سنجی گزینه نظامی ایالات متحده باشد و همچنین می تواند شامل این اظهارات باشد که: عملی بودن گزینه نظامی را به جای بارها و بارها بی اهمیت جلوه دادن، باید برجسته تر کنید. در صورت عدم دستیابی به یک معامله قابل قبول، آشکارا از حق متحدان ایالات متحده برای دفاع از خود حمایت کنید؛ و قابلیت های پیشرفتۀ نظامی آمریکا را به اطلاع عموم برسانید ، از جمله پناهگاه مهمات شکن (MOP) و زره پوش های عظیمGBU-57 که مخصوصا برای خنثی سازی اهدافی مانند تاسیسات هسته ای غیر قانونی ایران طراحی شده که در اعماق زمین قرار دارد.
استقرارنیرو و مانورهای نظامی را نیز می توان تقویت کرد تا آمادگی نیروهای نظامی را برای این ماموریت القا کند، شبیه زمانیکه ایالات متحده با پرواز بمب افکن های استراتژیک B-52 خود بر فراز نیمه جنوبی شبه جزیره کره ،در ماه مارس 2013 به تهدید هسته ای کره شمالی واکنش نشان داد.
این امر نوعی توصیۀ معقول به تمامی دولت های دیگر هم هست ، اما به احتمال زیاد، اوباما هر گونه حرکت "تحریک آمیز" را رد می کند . در واقع دیدگاه وی نسبت به هر حرکتی که می تواند عامل بازدارنده تلقی شود همین است. علاوه بر این، حتی اگر او تمام این اقدامات را انجام دهد- که فوق العاده بعید به نظر می رسد-چه کسی باور می کند که او قدم بعدی را بردارد و دست به اقدام نظامی بزند؟
JINSA در گزارش خود می افزاید: خوب، حالا برسیم به اسرائیل، من فکر می کنم، اینجا سرزمینی پر و پیمان است. اسرائیل ثابت کرده که اراده نظامی و همچنین قابلیت های بالایی دارد. اسرائیل تنها کشوری است که در واقع از اقدام نظامی برای جلوگیری از انتقال تسلیحات به حزب الله سوریه استفاده کرده و نخست وزیر آن ، همواره در بحث اقدامات امنیت ملی کشوری که آمادۀ تحمل ضرر و زیان جنگ برای حفظ منافع خود می باشد حمایت کرده است.
ایالات متحده می تواند از طریق انتقال سیستم MOP به اسرائیل، اهرم های بیشتری برای تقویت موضع خود ایجاد کند، زیرا اسرائیل در حال حاضر ، هواپیماهای مناسب برای حمل سیستم MOP را در اختیار ندارد و ایالات متحده باید قابلیت انتقال این سیستم را نیز در اختیار اسرائیل بگذارد. ارسال این سیستم هیچ نوع منع قانونی و یا سیاسی ندارد و ایالات متحده در گذشته نیز با پیشنهاد تحویل تانکرهای سوختگیری هوایی و پناهگاه های کوچکتر در سال 2012 نشان داده که اهمیت اعتبار بخشیدن به گزینه نظامی اسرائیل را درک می کند.
این کار می تواند تلاش های دیپلماتیک را به دو روش زیر تقویت کند: اول، با ارسال پیامی دقیق و بی خطا مبنی بر اینکه اسرائیل علاوه بر اراده ، توانایی لازم را برای انجام حمله نظامی را در اختیار دارد، و همین امر نگرانی تهران را در مورد تبعات ناشی از عدم دستیابی به توافقی قابل قبول افزایش می دهد.
دوم، آنکه این امر موقعیت ایالات متحده را نیز پای میز مذاکره تقویت می کند و امریکا می تواند اعلام کند که در صورت به نتیجه نرسیدن دیپلماسی، آمادگی لازم را برای در نظر گرفتن گزینه های دیگر در اختیار دارد.
به علاوه ، کنگره می تواند قدم اول را بردارد و قانون لازم را تصویب کند ، تنها چیزی که باید بر سر آن به توافق برسند موضوع حمایت نظامی از اسرائیل است (تصویب سریع بودجه برای تقویت سپر موشکی گنبد آهنین).
اما اقدامات دیگر، از جمله هماهنگی با متحدان منطقه ای و توقیف محموله های تسلیحاتی ایران ، نیاز به اقدامات اجرایی دارد. کنگره می تواند در جلسه مقدماتی ، مقامات دولت را در مورد چگونگی اقداماتی که باید صورت گیرد به دقت توجیه و تلاش کند تا آنها را برای انجام اقدامات جدی تر متقاعد و ترغیب کند
اما تا زمانی که کنگره جدید مشغول به کار شود (به خصوص رهبر جدید اکثریت مجلس سنا که بی شک تحریم ها را متوقف نخواهد کرد) ، تصویب بسته نظامی اسرائیل ، بهترین استفاده از زمان باقی مانده در دورۀ کنگره فعلی است.
آیا هری رید دمکرات، رهبر اکثریت سنا ، هم جلوی تصویب این لایحه را می گیرد ؟ شاید، گرچه رای مخالف دادن به بسته کمک های نظامی برای اسرائیل ، به شدت مضموم است و برای اعضای حزب او کار دشواری است.
اوباما چطور؟ آیا تصویب این بسته را وتو می کند؟ شاید، اما خطر تحقیر و تمسخر حق وتوی رئیس جمهور ، و تبعات شدید یکی دیگر از حرکت های ضد اسرائیلی وی برای دولتش به مراتب سخت تر خواهد بود.
هیچ کدام از این موارد بطور کامل رضایت بخش نیست، زیرا وقتی یک رئيس جمهور از پیشقدم بودن امتناع می کند و فاقد صلاحیت وعقل سلیم استراتژیک باشد، بی شک پر کردن این خلع موجود کار دشواری است. اما کنگره می تواند و بایدشانس خود را امتحان کند و تلاش لازم را به خرج دهد.به هر حال باید دید هیلاری کلینتون در مورد مذاکره با ایران بدون وجود اهرم جدید چه نظری دارد.
به گزارش بولتن نیوز به نقل از واشنگتن پست، دولت اوباما مدت اعتبار قرارداد موقت 1+5 را با ایران چهار ماه تمدید کرد، اما آیا کسی باور می کند که حدود سه ماه و نیم دیگر ایران، با پول نقد کمی بیشتر در خزانه خود و چند ماه وقت بیشتر برای تحقیقات بر روی سانتریفیوژهای پیشرفته و برنامه موشک های بالستیک بین قاره ای ، تصمیمی در راستای خواستهای آمریکا بگیرد و بگوید، هی، بیا کمی فکر کنیم و بعد ، تقریبا همه سانتریفیوژهای خود را از چرخۀ غنی سازی اورانیوم خارج کند ؟ این خیالی باطل و تصوری مضحک است چرا که ایران مذاکرات را برده است.
ایران غرب را وادارکرد تا برخی از تحریم را در ازای حرکتی کوچک و قابل بازگشتی لغو کند. این کشور از بندی در قرار داد موقت بهره می گیرد که مربوط به روزی است که ایران از تمامی بازرسی ها و محدودیت ها در برنامه هسته ای خود آزاد شده باشد. به نظر می رسد توافق موقت، حق غنی سازی ایران را به رسمیت شناخته و اگر حقی برای غنی سازی در کار نبود غرب می توانست فعالیت های غنی سازی ایران را متوقف کند. بنابر این ایران در این بازی دست برنده دارد.
به علاوه ، ایران دیگر نگران آن نیست که در صورت عدم دستیابی به توافق جامع، گرفتار وضعیت بدتری شود. روحانیون حاکم در ایران پس از گذشت شش ماه اول، چهار ماه دیگر فرصت به دست آوردند. خوب چرا نباید پیش خود فکر کنند که این رشته سر دراز دارد؟
و پرزیدنت اوباما هم که در بحث تحریم ها جانب ایران را گرفته ، زیرا سالها تلاش کرد تا آب به تحریم ها ببندد یا اجرای آنها را به تاخیر بیاندازد و یا از تحریم های مشروط جلوگیری کند. ممکن نیست ایران بطور کامل از شر تحریم ها خلاص شود، ( هر چند رئيس جمهور می تواند برخی تحریم ها را با استفاده از اختیارات ویژۀ خود لغو کند، کاری که گویا این روزها بسیار مورد علاقه اوست) ، اما ممکن است اینطور تصور کند که تحریم ها از این سخت تر نخواهد شد.
و درمورد گزینۀ تهدید نظامی علیه ایران- آن هم زمانیکه اوباما در تصمیم گیری برای حمله نظامی محدود به سوریۀ جنگ زده و به مراتب ضعیف تر تعلل می کند -این کشور واقعا چه خطری از ارتش ایالات متحده احساس خواهد کرد ؟ ما توانایی لازم را داریم ، اما آشکار معلوم نیست کی قرار است از این توانایی استفاده کنیم و وارد عمل شویم.
کاملا روشن که رئيس جمهور بواقع قصد دارد معادله را تغییر دهد ، اما اگر اینکار را انجام دهد ، محاسبۀ سود و زیان را برای ایران تغییر خواهد داد. این چیزی است که نیروی کار دوحزبی JINSA ( موسسه یهودی در امور امنیت ملی ) از جمله دنیس راس مشاور سابق اوباما توصیه می کنند.
این گزارش توصیه می کند:" دولت اوباما می تواند چند اقدام تقویت کنندۀ متقابل برای افزایش نفوذ خود در پای میز مذاکره انجام دهد: لغو تحریم های بیشتر به شرط عقبگرد چشمگیر و قابل اثبات در برنامه هسته ای ایران؛ همکاری نزدیک تر با کنگره در مورد مذاکره و اجرای توافق نهایی، تقویت احتمال گزینه نظامی ایالات متحده و اسرائیل؛ بهبود گفتگو با متحدان منطقه ای؛ و توقیف صادرات مخفیانۀ اسلحه از سوی ایران. "
بحث ها و گفتگوهای زیادی در مورد همکاری با کنگره برای تصویب تحریم ها درگرفته ، اما موضوع افزایش تهدید نظامی چطور؟ JINSA گزارش می دهد:
این همکاری می تواند شامل جلسات کنگره دربارۀ امکان سنجی گزینه نظامی ایالات متحده باشد و همچنین می تواند شامل این اظهارات باشد که: عملی بودن گزینه نظامی را به جای بارها و بارها بی اهمیت جلوه دادن، باید برجسته تر کنید. در صورت عدم دستیابی به یک معامله قابل قبول، آشکارا از حق متحدان ایالات متحده برای دفاع از خود حمایت کنید؛ و قابلیت های پیشرفتۀ نظامی آمریکا را به اطلاع عموم برسانید ، از جمله پناهگاه مهمات شکن (MOP) و زره پوش های عظیمGBU-57 که مخصوصا برای خنثی سازی اهدافی مانند تاسیسات هسته ای غیر قانونی ایران طراحی شده که در اعماق زمین قرار دارد.
استقرارنیرو و مانورهای نظامی را نیز می توان تقویت کرد تا آمادگی نیروهای نظامی را برای این ماموریت القا کند، شبیه زمانیکه ایالات متحده با پرواز بمب افکن های استراتژیک B-52 خود بر فراز نیمه جنوبی شبه جزیره کره ،در ماه مارس 2013 به تهدید هسته ای کره شمالی واکنش نشان داد.
این امر نوعی توصیۀ معقول به تمامی دولت های دیگر هم هست ، اما به احتمال زیاد، اوباما هر گونه حرکت "تحریک آمیز" را رد می کند . در واقع دیدگاه وی نسبت به هر حرکتی که می تواند عامل بازدارنده تلقی شود همین است. علاوه بر این، حتی اگر او تمام این اقدامات را انجام دهد- که فوق العاده بعید به نظر می رسد-چه کسی باور می کند که او قدم بعدی را بردارد و دست به اقدام نظامی بزند؟
JINSA در گزارش خود می افزاید: خوب، حالا برسیم به اسرائیل، من فکر می کنم، اینجا سرزمینی پر و پیمان است. اسرائیل ثابت کرده که اراده نظامی و همچنین قابلیت های بالایی دارد. اسرائیل تنها کشوری است که در واقع از اقدام نظامی برای جلوگیری از انتقال تسلیحات به حزب الله سوریه استفاده کرده و نخست وزیر آن ، همواره در بحث اقدامات امنیت ملی کشوری که آمادۀ تحمل ضرر و زیان جنگ برای حفظ منافع خود می باشد حمایت کرده است.
ایالات متحده می تواند از طریق انتقال سیستم MOP به اسرائیل، اهرم های بیشتری برای تقویت موضع خود ایجاد کند، زیرا اسرائیل در حال حاضر ، هواپیماهای مناسب برای حمل سیستم MOP را در اختیار ندارد و ایالات متحده باید قابلیت انتقال این سیستم را نیز در اختیار اسرائیل بگذارد. ارسال این سیستم هیچ نوع منع قانونی و یا سیاسی ندارد و ایالات متحده در گذشته نیز با پیشنهاد تحویل تانکرهای سوختگیری هوایی و پناهگاه های کوچکتر در سال 2012 نشان داده که اهمیت اعتبار بخشیدن به گزینه نظامی اسرائیل را درک می کند.
این کار می تواند تلاش های دیپلماتیک را به دو روش زیر تقویت کند: اول، با ارسال پیامی دقیق و بی خطا مبنی بر اینکه اسرائیل علاوه بر اراده ، توانایی لازم را برای انجام حمله نظامی را در اختیار دارد، و همین امر نگرانی تهران را در مورد تبعات ناشی از عدم دستیابی به توافقی قابل قبول افزایش می دهد.
دوم، آنکه این امر موقعیت ایالات متحده را نیز پای میز مذاکره تقویت می کند و امریکا می تواند اعلام کند که در صورت به نتیجه نرسیدن دیپلماسی، آمادگی لازم را برای در نظر گرفتن گزینه های دیگر در اختیار دارد.
به علاوه ، کنگره می تواند قدم اول را بردارد و قانون لازم را تصویب کند ، تنها چیزی که باید بر سر آن به توافق برسند موضوع حمایت نظامی از اسرائیل است (تصویب سریع بودجه برای تقویت سپر موشکی گنبد آهنین).
اما اقدامات دیگر، از جمله هماهنگی با متحدان منطقه ای و توقیف محموله های تسلیحاتی ایران ، نیاز به اقدامات اجرایی دارد. کنگره می تواند در جلسه مقدماتی ، مقامات دولت را در مورد چگونگی اقداماتی که باید صورت گیرد به دقت توجیه و تلاش کند تا آنها را برای انجام اقدامات جدی تر متقاعد و ترغیب کند
اما تا زمانی که کنگره جدید مشغول به کار شود (به خصوص رهبر جدید اکثریت مجلس سنا که بی شک تحریم ها را متوقف نخواهد کرد) ، تصویب بسته نظامی اسرائیل ، بهترین استفاده از زمان باقی مانده در دورۀ کنگره فعلی است.
آیا هری رید دمکرات، رهبر اکثریت سنا ، هم جلوی تصویب این لایحه را می گیرد ؟ شاید، گرچه رای مخالف دادن به بسته کمک های نظامی برای اسرائیل ، به شدت مضموم است و برای اعضای حزب او کار دشواری است.
اوباما چطور؟ آیا تصویب این بسته را وتو می کند؟ شاید، اما خطر تحقیر و تمسخر حق وتوی رئیس جمهور ، و تبعات شدید یکی دیگر از حرکت های ضد اسرائیلی وی برای دولتش به مراتب سخت تر خواهد بود.
هیچ کدام از این موارد بطور کامل رضایت بخش نیست، زیرا وقتی یک رئيس جمهور از پیشقدم بودن امتناع می کند و فاقد صلاحیت وعقل سلیم استراتژیک باشد، بی شک پر کردن این خلع موجود کار دشواری است. اما کنگره می تواند و بایدشانس خود را امتحان کند و تلاش لازم را به خرج دهد.به هر حال باید دید هیلاری کلینتون در مورد مذاکره با ایران بدون وجود اهرم جدید چه نظری دارد.
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
