طرح شهری

محسن جمشیدی کوهساری

هرچه به روزهای پایانی زمستان نزدیک می شویم، طراوات و شادابی را بهتر و بیشتر در طبیعت و جنب وجوش و حرکت را به نحو بیشتر و گسترده تر در موجودات نظام هستی شاهدیم. که همه و همه آمدن بهار سبز و خرم را به ما نوید می دهند. بهاری که طراوت و شادابی، سرسبزی و سرزندگی، بالندگی و پویایی، رشد و نمو را به ارمغان می آورد.

بهار به عنوان فصل امید بخش، در بین همه جوامع بالاخص در بین مردم سرزمین مادریمان ایران، دارای جایگاه عظیمی است، فصلی که برای هر ایرانی یادآور روزهای خوش عیدنوروز و تعطیلات و .. است و بزرگ و کوچک در این فصل خاطرات شیرین و گاها تلخی دارند.
بنابر رسم ایرانی در عیدنوروز و در زمان آمدن فصل بهار مردم به خانه تکانی مشغول می شوند، و سعی در تمییز کردن منزل و محل کار و هرچه با آن سروکار دارند می کنند. و در این بین برخی همف تعدادی از اجناس و البسه منزل خود را نو می کنند و البته در این بین اسرا هایی هم می شود، که این اسراف ها به شدت مورد نهی شرع است و عقل هم ان را تایید می کند.
اما نکته مهم این است که، من در برخی شهرها شاهد آن بودم، که شهرداری آن ناحیه با زیرکی و دقت و توجه داشتن به آمدن فصل بهار و عید نوروز با درج یک تبلیغات و دادن شماره تلفن از شهروندان شهر خواست که وسایل و تجهیزاتی را که به عنوان دست دوم بوده و هنوز قابل استفاده می باشد را از طریق شماره مورد نظر اطلاع رسانی کنند، تا ماموران شهرداری آن وسایل را از مردم جمع کنند و به دست خانواده های نیازمند برسانند.

هرچند که مردم باید سعیشان در دادن وسایل نو و کارنخورده باش، اما با این حال چرا باید از وسایلی که هنوز برای افرادی قابل استفاده است،صرف نظر کنیم و آنها را دور بریزیم؟ چون ممکن است این وسیله دیگر به کار من نیاید، اما شخص دیگری در جایی دیگر به این وسیله من نیازمند باشد. ما نباید مانع خیر شویم. بلکه با رساندن این کالاها به دست نیازمندان، می توانیم گره ای از گره های این افراد باز کنیم.

از همین روی از همه شهرها و مسئولین شهری در هر جای این کشور عزیز می خواهم که با صرف هزینه اندک و با توجه به داشتن امکانات، حداقل برای لحظه ای شادی را بر لب های مردم شهر خود بنشانند.