دیواری که هرگز فرو نمی ریزد!

سرویس هنری بولتن نیوز؛ فرناز عبادی - سریال «دیوار»به کارگردانی سیروس مقدم خودنمایی فعالیت های پلیس در جامعه امروز ماست. شاید هم به همین دلیل باشد که تصویر و حرکات هیجانی بازیگران در این سریال بیش از سیار موارد به چشم آمده است.

در این سریال هم به نظر می رسد نویسنده و کارگردان تاکید خود را بر بیان اتفاقاتی گذاشته اند که در بطن اجتماع رخ می دهند. یکی از این مشکلات می تواند رویارویی یک شخصیت با شخص دیگری در خارج از محدوده زندان باشد که حالا تبدیل به یک کینه قدیمی شده است. این کینه دستمایه خوبی بوده تا نویسنده از آن به یک پرداخت اجتماعی برسد. این قصه و در هیمن ابتدا توان برقرای ارتباط با مخاطب خود را دارد چون از پتاسنیل های موجود برای تاثیرگذاری برخوردار است.

یک قصه اجتماعی،حضور یک خانواده و فضای زندان از جمله مواردی هستند که می توانند کلیت ماجرای قصه سریال را قوت ببخشند. قصه از یک کینه عمیق و از سوی جمیل آغاز می شود و به تلافی و انتقام خاتمه پیدا می کند. این قصه در هر صورتی برای مخاطب جذابیت دارد و هر طور که شده از سوی مخاطب مورد استقبال قرار می گیرد. در کنار آن مضوع عشق بین امیرحسین و خورشید هم کمک می کند تا این جذابیت و کشش دو چندان شود. اینها نشانه های خوبی هستند که در ترکیب با تصویر، به یک نتیجه مهم در پیام رسانی به بیننده مشتاق موفق عمل کرده اند ولی تلخ بودن وضعیت کلی فیلم نکته ای نیست که به سادگی بتوانیم از آن عبور کنیم.

به غیر از تلخی موجود در مفهوم اثر باید گفت که تصویر در این سریال خودنماییبیش از حدیرا از خود نشان داده و با توجه به این که تم کار پلیسی است، ترکیب قابل توجهی را رقم زده است. به خوبی نمایان است ابتکاراتی را که در حوزه تصویر شاهد آن هستیم، تا حد زیادی به روند پلیسی کار ارتباط دارد.

از بابت متن اما باید گفت نویسنده برای بیان این روایت هم تلخی اغراق شده ای را در جریان شکل گیری متن گنجانده و ابعاد سیاه و سفیدی را به ماهیت اصلی شخصیت ها وارد کرده است. داستان ساده ای که با انتقام جمیل (مهدی سلطانی) پس از آزاد شدن از زندان و از شوهر خواهرش یونس (آتیلا پسیانی) آغاز شده، با رنگ آمیزی تلخی به عشق موجود بین فرزندانشان امیرحسین و خورشید ختم می شود.

این طعم تلخ قصه سریال به دور از تاثیرات روانی که بر روی مخاطب می گذارد، البته بار تعلیق را در کلیت کار افزایش می دهد. حس کردن این تعلیق به علاوه نماهای خوش رنگ و لعابی که مختص کارهای سیروس مقدم است، اثرگذاری تصویری را نیز شدت می بخشد.

در کنار این قضیه باید تاکید کرد که به کار بستن فضای تعلیق در بستر متن هم در واقع بخشی از ترفندهای سعید نعمت الله به عنوان نویسنده است که معمولا از این عنصر مهم و سازنده بهره برداری خوبی برای نگارش انجام می دهد.

در این روایت فضای تعلیق و رعب آور اتفاقا به کمک جریان اصلی داستان آمده و قدرت جذب مخاطب را افزون کرده است.اگر در این سریالنویسنده عمق مسایل اجتماعی را مد نظر قرار می دهد، نکته ای مثبت و البته تماشایی است منتها ظرافت موجود در پرداخت روایت است که پیام اصلی این سریال را بیان می کند. گاهی اوقات شخصیتی مثل جمیل- و البته با بازی ستودنی مهدی سلطانی- شکل اغراق شده ای را به نمایش می گذارد و بیشتر به یک تیپ تبدیل می شود.

استفاده بردن از این تیپ هم اگر چه در مفهوم کلی لازمه به وجود آمدن انسانی همچون جمیل است ولی به دلیل بیش از حد تکرار شدن این گونه تیپ ها در مجموعه های تلویزیونی، نکته ای چشمگیر و تماشایی باقی نمی ماند. در چنین وضعیتی اگر بازی ها هم شکل کنترل شده ای نداشته باشد، این تکرار را بیش از هر مساله دیگری نمایان می کند.

این طور که نمایان است مهدی سلطانی به تحلیل مناسبی از یک نقش ساده دست پیدا کرده و جزییات قابل قبولی را در ایفای نقش خود به نمایش گذاشته است. هر کدام از بازیگران دیگر هم به واسطه تجربه بسیاری که در امر بازیگری دارند، بر نحوه اجرای نقش خود تسلط پیدا کرده اند ولی بازی مهدی سلطانی به عنوان یک نقطه روشن از ابتدای سریال تا کنون چشمگیر بوده است.

در مفهوم کلی این سریال هم طبق آثار گذشته سیروس مقدم گزندگی خاص خود را در محتوا و فرم به همراه دارد اما به هر حال توانسته تاثیر فزاینده خود را تا به اینجا حفظ کند. این کار ترکیبی است از تصاویری هیجان انگیز و محتوایی که اگر چه گاهی اوقات کلیشه ای به نظر می آید اما نحوه پرداخت آن جالب توجه و نو جلوه کرده است.