فقدان صبر و اعتماد، موانع ادامه کار هاشمیان

گروه ورزشی: در فوتبال حرفه‌ای، ثبات فنی مهم‌ترین عامل عبور از بحران است. استقلال در ابتدای فصل با نتایجی ناامیدکننده و انتقادات گسترده از ساپینتو مواجه بود، اما تصمیم مدیران برای حفظ سرمربی پرتغالی، آغازگر یک تغییر اساسی شد. آن تیمی که در هفته‌های نخست سردرگم به نظر می‌رسید، به مرور نظم، انسجام و روحیه‌ی جنگندگی خود را باز یافت. نتیجهٔ این اعتماد، بازگشت استقلال به جمع مدعیان و نمایش‌هایی بود که یادآور فصل طلایی این تیم شد. در سوی دیگر، سپاهان هم با تکیه بر محرم نویدکیا همین مسیر را طی کرد. تیمی که در هفته‌های ابتدایی، فشار شدیدی را تحمل می‌کرد، با حمایت مدیریت و پافشاری سرمربی‌اش بر اصول فنی، حالا در لیگ داخلی و آسیا دوباره به قدرتی باثبات تبدیل شده است. هر دو نمونه، اثبات کردند که گاهی «هیچ تغییری»، بزرگ‌ترین تغییر مثبت است.

به گزارش بولتن نیوز، در چنین شرایطی، مقایسه با وضعیت پرسپولیس و وحید هاشمیان کاملاً طبیعی است. هاشمیان با وجود شروع پرنوسان و حواشی مدیریتی، توانست در بازی مقابل ذوب‌آهن عملکردی ارائه دهد که از بازگشت امید خبر می‌داد. تیم در آن دیدار هم از نظر روانی آرام‌تر بود، هم از نظر تاکتیکی هدفمندتر بازی کرد. بازیکنان در دفاع فشرده‌تر شدند، در انتقال‌ها بهتر عمل کردند و در فاز حمله خلاق‌تر ظاهر شدند. این نشانه‌ها معمولاً برای هر مدیر فوتبالی علامتی است که روند در حال تغییر است. در لیگ فشرده‌ای مثل ایران که هر امتیاز می‌تواند سرنوشت جدول را دگرگون کند، دو امتیاز فاصله با صدر جدول، فاصله‌ای نیست که بحران را توجیه کند. پرسپولیس در آن مقطع دقیقاً به همان چیزی نزدیک می‌شد که استقلال و سپاهان چند هفته قبل تجربه‌اش کردند: خروج تدریجی از بحران با تکیه بر آرامش.

اما تصمیم برای تغییر کادر فنی درست در چنین شرایطی، می‌تواند تمام دستاورد‌های روحی و فنی تیم را متوقف کند. استقلال زمانی متحول شد که ساپینتو فرصت یافت افکارش را پیاده کند، سپاهان نیز زمانی رشد کرد که نویدکیا بدون ترس از برکناری توانست به بازیکنانش ایمان تزریق کند. در پرسپولیس اما، روند تازه شکل‌گرفته‌ی تیم، ناگهان با تصمیمی مدیریتی قطع شد. در فوتبال حرفه‌ای، تغییر سرمربی همیشه شبیه به شروع از صفر است، مربی جدید باید بازیکنان را بشناسد، فلسفه‌اش را جا بیندازد و با فضای باشگاه تطبیق پیدا کند. تنها شانس پرسپولیس شناخت خوب اوسمار باشگاه و برهی بازیکنان تیم است.

پرسپولیس تیمی نیست که از چند نتیجه ضعیف بترسد؛ تجربه و کیفیت بازیکنانش ظرفیت عبور از هر نوسانی را دارد. آنچه نیاز داشت، فقط اعتماد بود. اگر این اعتماد تا نیم‌فصل ادامه پیدا می‌کرد، پرسپولیس با همین ساختار می‌توانست به مسیر صعودی بازگردد و با تقویت چند پست کلیدی، در نیم‌فصل دوم مدعی اصلی قهرمانی شود. درست همان‌طور که استقلال و سپاهان با صبر و ثبات دوباره اوج گرفتند، پرسپولیس هم می‌توانست با فرصت‌دادن به هاشمیان، داستان بازگشت خودش را بنویسد، داستانی که حالا در نیمه‌راه، ناتمام مانده است.