″صدای هند رجب″ در جشنواره فیلم ونیز طنین‌انداز؛ اما سینمای ایران خاموش در برابر فاجعه غزه

گروه فرهنگی: جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۵ با اهدای جایزه شیر نقره‌ای بزرگ هیئت داوران به فیلم «صدای هند رجب» (The Voice of Hind Rajab) ساخته کاوتار بن هانیا، بار دیگر نگاه‌ها را به جنایات اسرائیل در غزه جلب کرد. این مستند بر اساس تماس تلفنی واقعی هند رجب، دختر پنج‌ساله فلسطینی ساخته شده که از میان اجساد خانواده‌اش با هلال احمر تماس گرفته بود و ساعاتی بعد توسط ارتش اسرائیل کشته شد. فیلم با ایستادن ۲۲ دقیقه‌ای تماشاگران در ونیز، به نمادی از مقاومت فرهنگی علیه جنگ تبدیل شد.

به گزارش بولتن نیوز، بن هانیا جایزه خود را به هند و همه کودکان غزه تقدیم کرد و گفت: «این فیلم صدای کسانی است که خاموش شده‌اند.» موفقیت این اثر، در حالی رقم خورد که هند رجب به نمادی جهانی از رنج مردم غزه بدل شده و فیلم نیز شانس حضور در اسکار را دارد.

اما وضعیت غزه همچنان بحرانی است. ارتش اسرائیل در سپتامبر ۲۰۲۵ عملیات خود را در شهر غزه گسترش داده و برج‌های مسکونی را بمباران کرده است؛ صدها هزار نفر آواره شده‌اند و زیرساخت‌ها به شکل سیستماتیک نابود می‌شود. سازمان ملل و یونیسف شرایط را «غیرقابل تصور» خوانده‌اند: قحطی گسترده، کشته شدن روزانه غیرنظامیان و فروپاشی خدمات حیاتی. تنها در روزهای اخیر ده‌ها ساختمان نابود و دست‌کم ۳۹ نفر کشته شده‌اند. عفو بین‌الملل نیز این عملیات را «فاجعه‌بار و غیرقابل بازگشت» توصیف کرده است.

در این میان، سکوت سینمای ایران چشمگیر است. ایران که سال‌ها خود را حامی آرمان فلسطین معرفی کرده و سابقه‌ای پربار در ساخت آثار ضدجنگ دارد، تاکنون واکنشی جدی به این فیلم یا تشدید بحران غزه نشان نداده است. نه بیانیه‌ای صادر شده، نه اکران ویژه‌ای برگزار و نه حتی واکنش قابل توجهی از سوی فیلمسازان شاخص ایرانی دیده می‌شود.

برخی این سکوت را ناشی از فشارهای داخلی و ترس از سانسور می‌دانند و برخی دیگر آن را غفلتی ناخواسته. اما پرسش اصلی این است: آیا سینمای ایران همچنان خاموش خواهد ماند یا مانند همتایان خود در تونس و فلسطین، صدای غزه خواهد شد؟