بلای دهه هشتادی در خودروسازی/جاده مخصوص نیازمند انقلاب ماشینی

به گزارش بولتن نیوز به نقل از خط بازار، یکی از علل وضعیت کنونی خودروسازی، عملکرد مدیران میانی است که کمتر در خودروسازی حذف می شوند بلکه همچون انرژی از وضعیتی به وضعیت دیگر تغییر می کنند و از کیلومتری به کیلومتر دیگر جابجا می شوند که علت آن یا توانمندی شان است یا روابط سیاسی و یا بیرون از گود ماندن.

عمده تصمیمات خودروسازی در این طیف کارسازی می شود و لذا تبارشناسی این افراد کمک شایانی به ریشه های عقب افتادگی صنعت خودرو دارد. در این طیف هم افراد متخصص بی ادعا وجود دارد و هم افرادی که خود را ایلان ماسک می دانند.

عمده این مدیران با طرز فکر دهه هشتاد فکر می کنند و تصمیم می گیرند. رویکردی که با تئوری های قدیمی، عقب افتاده از تحولات امروزی دنیا و غیرمدرن است. عمده این افراد به روز نیستند و مطالعات و آموزش مناسب با زمان کنونی را هم ندیده و صرفا به دلیل آنکه سال در خودروسازی تجربه دارند خود را منجی جاده مخصوص می دانند. آن هم در صنعتی که سال ها به دلیل محیط رانتی، غیررقابتی، عقب افتاده همچون لوکوموتیو پیروان خود از جمله مدیران و قطعه سازان را سنتی ناکارآمد تربیت کرده است.

به طور مثال آیا تفکر و استراتژی های گل محمدی که سالها معاون استراتژی، کیفیت، طرح و برنامه سایپا بوده می تواند برای زامیاد موثر باشد؟ آیا وی حرف تازه مناسب به تحولات امروزی جهانی دارد؟ آیا استراتژی های امروزی شامل نواٰوری های تاکتیکی و تکنیکی در بنگاه داری می شود؟

و یا آیا قره ئی در ایران خودرو که قائم مقام استراتژی و توسعه محصول مدیرعامل ایران خودرو است و سال ها در سایپا حضور داشته چه رویکرد جدیدی برای برون رفت از مشکلات دارد؟ آیا ایران خودرو در دوران مدیریت بخش خصوصی صاحب استراتژی مشخصی بوده و یا باز دوران CKD کاری محور برنامه ها است؟

و یا در قطعه سازی کدام مدیرعامل توانسته با رویکرد تحقیق و توسعه تکنولوژی مدرن را برای صنعت قطعه سازی به ارمغان بیاورد. آیا مگاموتور تکنولوژی آورده و یا ساپکو؟ اساسا موتور در خودروسازی ایران چقدر متحول شده است؟

در حوزه خدمات پس از فروش دو شرکت ایساکو و سایپا یدک با امکانات فراوان لجستیکی و نرم افزاری چرا هنوز در سهم بری از بازار با مشکل مواجه هستند؟ حضور افرادی مثل مقدم، سلطانی و بهرامی و جبلی براساس کدام منطق پیشرو در خدمات پس از فروش بوده است؟ چرا اثرگذاری قطعه سازان در بازار لوازم یدکی بیشتر از ایساکو و سایپایدک است؟ چرا مدیران دائم بر طبل رهبری بازار می کوبند ولی در نهایت سود شیرین لوازم یدکی در جیب قطعه سازان است؟

این سوالات یک تلنگر برای تصمیم سازان ارشد خودروسازی است. این صنعت نیازمند یک بازمهندسی مجدد است. انقلابی که همه چیز را سر جای خود برگرداند و معیار تصمیمات را شایسته سالاری و حکمرانی هوشمند قرار دهد