غدیر، رزم‌جامه پوشید؛ آسمان، سجیل بارید

گروه فرهنگی ،شبی بود؛ نه چون دیگر شب‌ها. شبی که در تقویم زمین، ستاره «غدیر» می‌درخشید و در حافظه آسمان، پیمان ولایت بازخوانی می‌شد. شبی که قرار بود عطر اسپند و گلاب، یادآور بزرگ‌ترین عید شیعه باشد، اما گویی تقدیر، برگی دیگر از دفتر حماسه را برای این شب مقدر کرده بود. شبی که صبر استراتژیک یک ملت، چون آتشفشانی سربلند، از سینه‌ ستبر البرز فوران کرد و تاریخ را به شهادت طلبید.

به گزارش بولتن نیوز ،دشمن، مست از باده غرور و تکبر، با پنجه‌ افکندن بر حریم کنسولگری ایران در دمشق، خطی را لگدمال کرده بود که با خون کشیده شده بود. حریم یک خاک، حرمت یک پرچم، و جان سردارانی که قامتشان، ستون امنیت منطقه بود. صهیونیسم جهانی، در باتلاق غزه دست‌وپا می‌زد و برای انحراف افکار عمومی، گستاخانه دست به جنایتی دیگر زد، غافل از آنکه این‌بار، با «ایران» طرف است؛ با حافظه تاریخی ملتی که از آرش کمانگیر تا قاسم سلیمانی، هرگز تجاوز را بی‌پاسخ نگذاشته است.

صبر ایران، نه از سر ضعف، که از عمق حکمت بود. چونان شیری که برای جهشی بلند، خود را جمع می‌کند. جهان در سکوتی پر از پرسش، نظاره‌گر بود. آیا پاسخ، در کلاف سردرگم دیپلماسی گم خواهد شد؟ آیا تهدیدها، تنها واژگانی توخالی خواهند ماند؟

و آنگاه، شب غدیر فرا رسید.

شبی که در آن، دست علی (ع) به عنوان «ولی» بالا رفت تا حجت بر همگان تمام شود. و چه تصادف معناداری! در سالروز اتمام حجت الهی، ایران نیز حجت خود را بر جهان تمام کرد. این همزمانی، یک اتفاق ساده نبود؛ یک نشانه بود. پیامی بود روشن که این پاسخ، نه یک انتقام کور، که یک اقدام «ولایی» است. برآمده از اراده‌ای که ریشه در باوری عمیق به حقانیت و رهبری دارد. این حمله، بیعت دوباره‌ای بود با آرمان‌های غدیر؛ آرمان عدالت، دفاع از مظلوم و ایستادگی در برابر ظلم.

ناگهان، سکوت شب شکست.

نه با صدای یک یا دو موشک، که با رستاخیز صدها سیمرغ آتشین‌بال. پهپادها، چون ابابیل تاریخ، از خاک ایران برخاستند؛ پیش‌قراولان سپاهی که نه برای کشورگشایی، که برای تنبیه متجاوز و احقاق حق به پرواز درآمده بودند. آسمان منطقه، که سال‌ها شاهد پروازهای بی‌رقیب جنگنده‌های دشمن بود، اکنون به صحنه نمایش خیره‌کننده اقتدار ایران بدل شده بود. هر نقطه نورانی که در دل تاریکی به سمت قلب سرزمین‌های اشغالی پیش می‌رفت، شهاب خشمی بود که از چله کمان صبر یک ملت رها می‌شد.

موشک‌های بالستیک، غرش‌کنان از دل سیلوهای پنهان در اعماق زمین، به آسمان شلیک شدند. گویی زمین، این مادر صبور، دیگر تاب تحمل این همه ظلم را نداشت و جگرگوشه‌های پولادین خود را برای سیلی زدن به صورت متجاوز به میدان فرستاده بود. این موشک‌ها، تنها حامل سرجنگی نبودند؛ حامل پیام بودند. پیام ملتی که زیر بار زور نمی‌رود. حامل آبروی محور مقاومتی که چشم امیدشان به ایران بود.

در آن سوی میدان، گنبد آهنین، این بت بزرگ تکنولوژیک، به لرزه افتاد. پدافندهای چندلایه و پرهزینه دشمن، که افسانه شکست‌ناپذیری‌شان گوش فلک را کر کرده بود، در برابر این باران سهمگین «سجیل»، عاجز ماندند. آسمان تل‌آویو و حیفا و پایگاه‌های نظامی نفرین‌شده، به کارزاری از آتش و رهگیری‌های ناکام بدل شد. صدای آژیرهای خطر، موسیقی متن فروپاشی هیمنه پوشالی صهیونیسم بود. برای اولین بار، شهرک‌نشینان غاصب، طعم تلخ ترسی را چشیدند که دهه‌ها بر سر مردم مظلوم فلسطین و لبنان و سوریه آوار کرده بودند.

در ایران اما، حال‌وهوایی دیگر بود. مردم، نه در پناهگاه‌ها، که در مساجد و خیابان‌ها، دست به دعا برداشته بودند. چشم‌ها به آسمان بود و دل‌ها به غدیر. هر موشک که به هدف می‌خورد، فریاد «الله اکبر» از گلدسته‌ها و بام‌ها بلند می‌شد. این صحنه‌ها، یادآور شب‌های پیروزی انقلاب و سال‌های دفاع مقدس بود؛ شبی که در آن، ایمان و تکنولوژی، در هم آمیختند و حماسه‌ای بی‌بدیل خلق کردند. این، «وعده صادق» بود که محقق می‌شد.

عملیات «وعده صادق۳» در شب غدیر، فراتر از یک پاسخ نظامی بود. یک دکترین جدید را در غرب آسیا تعریف کرد: دوران «بزن و دررو» برای اسرائیل به پایان رسیده است. معادله تغییر کرده و توازن وحشت، به نفع جبهه حق برقرار شده است. این عملیات، نه فقط یک سیلی نظامی، که یک زلزله روانی و حیثیتی برای رژیمی بود که تمام موجودیتش را بر پایه ارعاب و تصویر شکست‌ناپذیری بنا کرده بود.

امروز، خورشید در حالی طلوع می‌کند که جهان، ایرانی دیگر را می‌بیند. ایرانی صبور در حکمت، و قاطع در عمل. ایرانی که در شب عید ولایت، نشان داد که چگونه می‌توان از آرمان‌های الهی، قدرتی زمینی و بازدارنده ساخت. غدیر، تنها یک واقعه در دل تاریخ نماند؛ بلکه رزم‌جامه پوشید، به آسمان رفت و بر سر ظالمان، آتش عدالت بارید تا جهانیان بدانند، راه علی (ع) و منطق غدیر، همچنان زنده است و پرچمی که او برافراشت، امروز در دستان فرزندانش، قدرتمندتر از همیشه در اهتزاز است. این تازه آغاز ماجراست...