دیپلماسی غیر رسمی چه جایگاهی در دستگاه سیاست خارجی ما دارد؟

گروه‌ سیاسی: سفرای غیر رسمی. این شاید بهترین عنوان باشد برای سفیرانی که به منظور انجام وظایف خود و تامین منافع کشورشان، تمام وقت خود را در سفارتخانه‌ها یا نشست و برخاست با همتایان خود صرف نمی‌کنند. در خیابان‌ها قدم می‌زنند و با تسلطی که بر زبان و ریزه‌کاری‌های فرهنگی محل ماموریت دارند، مردم کشور میزبان را با عناصر فرهنگی که پیشتر در آن غور و ابعاد ان را شناسایی کرده‌اند، مخاطب قرار می‌دهند تا اینگونه دیپلماسی عمومی را پیش ببرند.

به گزارش بولتن نیوز،مردم ایران پیشتر با سایمون شرکلیف آشنا شده‌اند. سفیری که به قول خودش «جوج» می‌زند و ویدیوی سیزده به در و شب یلدایش را با پیش‌زمینه موسیقی کوچه‌وبازاری که برای مخاطب حالتی نوستالژیک دارد، منتشر می‌کند. پیش از او «میشائیل کلور برشتولد» سفیر آلمان در ایران هم عکس‌هایی از نیسان آبی‌سواری و پرسه در بازار تهران را با مخاطبانش به اشتراک می‌گذاشت حالا عراق هم شاهد نمونه بریتانیایی دیگری از اینگونه سفراست. استفن هیچن سفیر بریتانیا در عراق که حالا ستاره برنامه «سفیرشو» شده است.

حال سوالی که اینجا مطرح است آن است که آیا ایران هم در کشورهای دیگر، از جمله کشورهایی که برایش اهمیت بالایی دارد مثل کشورهای همسایه، چنین سفرایی دارد؟ اگر نه، آیا ضرورت وجود چنین افرادی درک نمی‌شود؟ آیا در دنیای جدید صرفاً با روش‌های سنتی و کلاسیک می‌توان امور پیچیده دیپلماتیک را حل کرد؟ به نظر می‌رسد لازم باشد دستگاه دیپلماسی کشور، فکر جدی برای این موضوع کرده و از این ظرفیت تازه، برای تامین منافع ملی، بهره بیشتری ببرد.

شاید بی‌راه نباشد اگر بگوییم حاج قاسم سلیمانی در عرصه فعالیت‌های منطقه‌ای خود، نمونه‌ای بارز از افرادی بود که تلاش می‌کرد با تعامل غیررسمی با مردم شهرهای مختلف محل مأموریت، ارتباط عاطفی آنها را جلب کرده تا در زمان نیاز، از اعتماد ایجاد شده بهره ببرد. لذا همان رویکرد و دیپلماسی غیر رسمی حاج قاسم عزیز بود که محبوبیت منطقه‌ای برایش ایجاد نمود. پس وقتی در عرصه نظامی و دفاعی می‌شود این ابزار را استفاده کرده و نتیجه آن را هم دید، چرا در دیپلماسی کشور از آن بهره نبریم؟