در خواست فنلاند و سوئد جهت پیوستن به ناتو و فاز تازه تقابل ها میان مسکو و غرب

گروه بین الملل - مصطفی مطهری: درخواست رسمی سوئد و فنلاند برای عضویت در ناتو با واکنش های مثبت و منفی از سوی طرف های درگیر و مرتبط با این اتفاق روبرو شده است. از یکسو «ینس استولتنبرگ»دبیرکل ناتو از پیوستن سوئد و فنلاند به این ائتلاف نظامی استقبال کرده و از سوی دیگر ترکیه به عنوان یکی از اعضای ناتو با این درخواست رسمی سوئد و فنلاند مخالفت کرده و موضع قاطعی علیه این اقدام گرفته است و آن را به نوعی منافی منافع ملی خود می داند(حمایت سوئد و فنلاند از پ ک ک و حتی جنبش گولن). اما بخش اعظم ماجرای درخواست مذکور به واکنش های روسیه در این باره مربوط می باشد.

به گزارش بولتن نیوز، قابل ذکر است مسئله ای که استکهلم و هلسینکی را مجاب به پیوستن به ناتو کرده است امنیت زایی ملی پیرامون تهدیدات بالقوه ای است که در این باره برای آنها از جانب مسکو وجود دارد. به عبارت روشن تر تهدید تلقی کردن مسکو و در اولویت قرار گرفتن مسائل امنیتی از سوی این دو کشور به دلیل همجواری با روسیه، موجب اتخاذ این تصمیم و اقدام جهت اعلام درخواست آنها شده است.

اگرچه «ولادمیر پوتین» رئیس جمهور روسیه در واکنش به این درخواست گفته است«روسیه هیچ مشکلی با فنلاند و سوئد ندارد، ورود آنها به ناتو تهدیدی نیست، اما واکنشی را به دنبال خواهد داشت» اما با این حال باید تأکید کرد که مسئله مذکور به دلیل ابعاد ژئوپلیتیکی که دارد به معنای تهدید سرزمینی و تحدید میدان فعالیت های روسیه در مرزهای پیرامون آن خواهد بود و به نوعی به محاصره ژئوپلیتیکی روسیه توسط ناتو ختم خواهد گشت. در واقع آشکار بودن واقعیت های موجود در ذیل این اتفاق است که پوتین در راستای تأکید و خاطر نشان ساختن آنها اظهار داشته است«ناتو در حال فراتر رفتن از مرزهای ژئوپلیتیکی خود است و این موضوع نیاز به واکنش ما دارد». به همین دلیل و با ادعای استناد به مبانی این اقدام از منظر سیاست های ژئوپلیتیکی است که می توان این اقدام فنلاند و سوئد را عبور از خط قرمزهای امنیتی مسکو تلقی کرد.

واقعیت امر این است که وجه عملیاتی شدن پیوستن سوئد و فنلاند به ناتو و یا برعکس آن یک آزمون واقعی برای سازوکارهای موجود امنیتی به شمار می آید. بطوریکه تحول در مکانیسم های امنیتی از طریق پیوستن این دو کشور به ناتو موجب گسترش ناتو در شرق اروپا و تحمیل سیاست های ژئوپلیتیکی آن به روسیه خواهد شد. از سوی دیگر نیز هرگونه رخدادی در توقف درخواست مذکور از سوی ناتو به دلیل مخالفت اعضای آن مانند ترکیه یا به دلیل ترس از واکنش های روسیه می تواند پیامدهای دیگری را نیز به دنبال داشته باشد. پیامدهایی که تا پیش از این مابه ازای خارجی نداشته اند و با اعلام این درخواست از سوی این دو کشور پا به عرصه واقعی دنیای سیاست نهاده اند و از شکل پنهان آن خارج شده اند و هویتی نمایان و آشکار به خود گرفته اند. در واقع آنچه در راستای تحقق مفروض دوم محقق خواهد شد با هویت متافیزیکی روسیه در تحمیل باور هژمونیک آن به اروپا و جهان غرب مرتبط خواهد بود.

کوتاه سخن اینکه، روند رویدادهای پیرامون درخواست پیوستن به ناتو از سوی فنلاند و سوئد، در شرایط فعلی می تواند بحران آفرینی کند؛ این بحران آفرینی هم می تواند به انشقاق دیدگاه ها در این سازمان و پیمان نظامی بیانجامد و هم می تواند به صف بندی تازه ای از نوع جهان دوقطبی میان غرب با روسیه منجر شود.