قهرمانانه و حماسی بودن مشارکت 49 درصدی در انتخابات، به نوع و عمق نگاه بستگی دارد

گروه سیاسی: حجت‌الاسلام علی مهدیان در یادداشت پیش رو قهرمانانه بودن مشارکت 49 درصدی انتخابات اخیر را بررسی کرده و آورده است: اینکه کیفیت این تصمیم و این پیروزی چه بوده غیر از ظاهر پیروزی است. اگر عمیق نبینیم نمی‌فهمیم معنای حضور چهل‌ونه درصدی مردم چیست. واقعاً این‌ها که آمده‌اند چرا آمدند. چه فکر کردند؟ این فکر چطور در کل جامعه حضور دارد چطور حضور دارد؟ این‌ها چه امیدی دارند؟ چه اعتقادی دارند؟ این ملت چطور این فهم و نگرش و صبر و امید را در خود جای‌داده. قهرمانانه بودن و حماسی بودن به این فاعل است.

به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت به شرح زیر است:

خیلی‌ها فکر می‌کنند بحث درباره نتایج انتخابات ایران، بحث خیلی مهمی نیست. درسته مفتضح نشدیم اما پیروزی آن‌چنانی هم نداشتیم.

این فهم البته به‌وضوح با فهم رهبری از صحنه متفاوت است. «حضور حماسی و شورانگیز»، بروز «نظر رحمت الهی» بر ایران، اینکه «هیچ‌کس نتوانست بر عزم ملت فائق آید»، این‌ها یعنی چی؟ برخی البته عادت دارند بخشی از بیانات رهبری را تعارف بدانند؛ و به آن فکر هم نکنند.

یادم نمی‌رود برخی از دوستان به‌وضوح اعلام می‌کردند که معنای «بیانیه گام دوم» رهبری که سراسر ابتهاج از پیروزی غیرقابل وصف مردم ایران است را نمی‌فهمند. معنای این جمله از وصیت‌نامه سردار دل‌ها که می‌گفت امروز «نظام جمهوری اسلامی در اوج و قله است» را نمی‌فهمند.

خدا رحمت کند امام را. بعد از پایان جنگ خودش دست‌به‌قلم شد و پاسخ آرمان جویان به‌ظاهر انقلابی مثل منتظری را داد که چرا ما در جنگ پیروز شدیم و شکست نخوردیم. «منشور روحانیت» را ببینید عذرخواهی می‌کند امام از مردم به خاطر این تحلیل‌ها. قطعاً اگر بعضی رفقای ما بودند می‌گفتند حالا در جنگ اگر شکست هم نخورده باشیم پیروز هم نشده‌ایم. بی‌خیالش شوید؛ اما واقعاً نگاه رهبران انقلاب با ما در چه نکاتی تفاوت می‌کند؟

سه تفاوت مهم:

اولاً نگاه ما انتزاعی است؛ یعنی صرفاً میگوییم خوب، چند چند شدیم؟ پایین‌ترین آمار بود یا نبود؟ چند درصد رأی؟ اما نگاه آن‌ها واقعی است. حجم رسانه‌های پرخرج خارجی و جنگ واقعی رسانه‌ها. حجم خود حقیر پنداری نادان‌های انقلابی، حجم بی‌کفایتی مسئولین، حجم فشار اقتصادی چندین ساله بر گرده مردم، همه را می‌بینند و محاسبه می‌کنند. درختی که خم‌شده ولی نشکسته، اگر با محاسبه فشار طوفان ملاحظه نشود، خم‌شده دیده می‌شود نه مقاوم.

ثانیاً نگاه ما فقط خرد است و نه کلان؛ اما او یک ملت را می‌بیند. نه افراد را فقط. لذا اصل‌وفرع‌هایش متفاوت است. اراده یک ملت و اثرش در دنیا را می‌بیند. بله در این ملت کسانی بوده‌اند که رأی داده‌اند. کسانی تبلیغ رأی دادن هم کرده‌اند. کسانی کتک هم خورده‌اند و رأی داده‌اند. کسانی خواسته‌اند نظام را تأیید کنند اما به مسئولین اعتراض کنند و سفید داده‌اند. کسانی آمده‌اند رأی بدهند چند ساعت معطل ساختار فشل دولت شده‌اند و بی‌خیال شده‌اند و برگشته‌اند. کسانی رأی نداده‌اند که نظام را مفتضح کنند برخی تبلیغ هم کرده‌اند. کسانی سفید رأی داده‌اند که با شورای نگهبان یا فلان نهاد مخالفت کنند. همه و همه هستند، اما کل ملت چه کرد؟ اراده کل چه شد؟ ایران چه‌کار کرد؟ این مهم است.

ثالثاً نگاه ما عمیق نیست؛ یعنی چه؟ یعنی ما فعل را می‌بینیم، فاعل را نمی‌بینیم. اینکه کیفیت این تصمیم و این پیروزی چه بوده غیر از ظاهر پیروزی است. اگر عمیق نبینیم نمی‌فهمیم معنای حضور چهل‌ونه درصدی مردم چیست. واقعاً این‌ها که آمده‌اند چرا آمدند. چه فکر کردند؟ این فکر چطور در کل جامعه حضور دارد چطور حضور دارد؟ این‌ها چه امیدی دارند؟ چه اعتقادی دارند؟ این ملت چطور این فهم و نگرش و صبر و امید را در خود جای‌داده. قهرمانانه بودن و حماسی بودن به این فاعل است؛ و این عمق نگاه را اگر نداشته باشیم اصلاً عیار پیروزی‌ها را نمی‌فهمیم. گاهی حتی شکست و پیروزی را هم تشخیص نمی‌دهیم.