کمی تا حدی نزدیک به "عاشورا"

به گزارش سرویس فرهنگ و هنر بولتن نیوز؛ سریال «تا رهایی» از منظری نزدیک به موضوع عاشورا پیش رفته است و از منظر دیگر تاکید خود را بر یک موضوع اجتماعی قرار داده است. موضوع بسیار ساده و تکراری است و از جهتی شبیه به سریالی که در ایام نوروز از همین نویسنده از شبکه پخش شد. می توان گفت نویسنده سعی داشته تا از این شباهت ها به نفع داستان جدید خود استفاده کند. در سریال روزهای نوروز هم می بینیم که شخصی خود را به جای دیگری جا می زند تا از این طریق به پول کلانی برسد. در اینجا هم شاهد هستیم که داستان حرفی برای گفتن ندارد و طبق روال همیشه با یک شکل ملودرام غلو شده پیش رفته است. هر چه که روایت بیشتر رو به جلو حرکت می کند،ضعف های روایی و حتی بازی های تکراری بیشتر خود را به نمایش می گذارد. البته باید این نکته مهم را در نظر داشت که یک مجموعه مناسبتی مذهبی باید بیش از همه احساس مخاطب را تحت سلطه خود قرار دهد ولی در عوض حداقل باید در یکی از بخش ها نکته ای را بار بازگویی داشته باشد.این مجموعه تا به اینجا نتوانسته بر حس مخاطب غلبه نماید و به واقع بیننده را متحول کند.

روایت سریال را می توان شبیه تکه های به هم چسبیده ای دانست که در جایگاه خود به درستی تعریف نشده اند.این تکه ها در واقع همان داستانک ها هستند که هر کدام از شخصیت ها در گوشه ای از آن جای می گیرند.ایراد اصلی کار این است که این شخصیت ها به طرز صحیحی در این قالب های تعیین شده قرار نگرفته اند.داستان هر کدام از شخصیت ها به روند شکل گیری داستان کمک رسانده است اما تعداد بسیار زیاد شخصیت ها موجب نوعی پراکندگی بر جریان روایت شده است. نقش برادر بهرام که به اصطلاح باند مواد مخدر است چیست و قرار است چه کمککی به نقشه ماجرا داشته باشد. آیا حضور بیش از حد شخصیت ها تنها برای گذراندن وقت است یا در ادامه می توانند نکته خاصی را به نمایش بگذارند... البته در این میان شخصیت کودک سریال یعنی مرتضی به خوبی در لابلای داستان جای گرفته است و تا به حال بشترین تاثیر را از لحاظ حسی و عاطفی در بیننده داشته است در حالی که علت حضور برخی از شخصیت ها نامعلوم است.

از میان شخصیت های اصلی می توان به ناصر اشاره کرد که بر اثر ضربه ای دچار فراموشی شده است و تحت تاثیر لحظه ای که مشخص نیست به چه دلیل رخ داده است،به حالت اولیه بازمی گردد و حالا همه را می شناسد.از طرف دیگر ابراهیم که خود را به عنوان مهرداد دوست ناصر جا زده است نیز در یک لحظه و نه به دلیل خاصی دچار تحول درونی می شود و ماهیت اصلی خود را بروز می دهد. به نظر می رسد تسلط صحیحی بر چگونه شکل گرفتن این نکات در متن رعایت نشده و متن با توجه به تم مذهبی خود هنوز نتوانسته هدف خود را از بیان این موضوعات عنوان نماید. عمده مشکل این گونه داستان ها هم گون بودن داستان اصلی در کنار پرداختن به یک موضوع دینی است که در این اثر به شکل قابل قبولب بروز نیافته است. شاید این تصور که یک کار مذهبی همیشه باید در سطوح عادی قرار گیرد نیز یکی از مواردی است که هنوز حل نشده باقی مانده است.

بیننده در این سریال و سایر سریال هایی از این قبیل نمی تواند به یک باور پذیری از دین و اعتقاد خود دست پیدا کند؛این نکته در واقع فرصتی است که نویسنده و کارگردان باید در اختیار وی قرار دهند. در این سریال ذهن مخاطب بیش از هر نکته دیگری متوجه پراکندگی های موجود است تا رسیدن به عمق داستان و شخصیت ها.             

حسین تبریزی البته سابقه بسیاری در زمینه ساخت تله فیلم دارد اما این بار با یک اثر مناسبتی شاید قصد داشته است تا این بخش را نیز تجربه کند. او در این سریال حداق با انتخابی که از بازیگران داشته است،سعی داشته تا از نظر بازیگری محتوا را پوش دهد و تا حد بسیاری موفق شده است. بازیگران با توانایی های خوب خود ظاهر شده اند اما جایی برای بروز یک شگفتی وجود ندارد که در اصل به متن نوشته شده برمی گردد. با دقت و دوری از پراکندگی در روایت شاید اکنون با سریال بهتری چه از نظر قصه و حتی کارگردانی روبرو بودیم. در این سریال موضوع اصلی یعنی رسیدن به ماهیت عاشورا در دنای امروز،کمی دچار از هم گسیختگی شده است و این مفهوم را کمتر به بیننده انتقال داده است.حال باید دید که این سریال تا به انتها می تواند نقطه روشن و شگفت انگیزی برای تغییر در بیننده و تاثیرگذاری حسی داشته باشد یا در همان لایه های اولیه باقی می ماند.  

فرناز عبادی