يك فيلم كاملاً معمولي از يك فيلمساز معمولي

گروه سینما و تلویزیون: مازيار ميري از همان نخستين فيلمش تا همين آخرين فيلمش(سارا و آيدا) كه روي پرده اكران است كارنامه‌ كاملاً متوسطي دارد و هيچ فيلم شاخص و چشمگيري در سينماي او ديده نمي‌شود و مي‌توان آن را يكي از متوسط‌سازان‌ترين فيلمسازان ايران ناميد.

به گزارش بولتن نیوز به نقل از جوان آنلاین، «سارا و آيدا» گرچه در همان ژانر اجتماعي است كه ميري تقريباً همه فيلم‌هايش را ساخته اما به هيچ وجه توقع مخاطب را برآورده نمي‌كند. ميري، شبيه همان دو راهي اخلاقي‌اي را در «سارا و آيدا» تصوير كرده كه مجري طرحش، همايون اسعديان، در فيلم اخيرش (يك روز به خصوص) ساخته! اين دو راهي براي ساراي فيلم (غزل شاكري) ساخته مي‌شود. او بايد پول هنگفتي جور كند تا مادر بازنشسته‌ فرهنگي‌اش را زندان نيندازند.

دوستش آيدا (پگاه آهنگراني) اما مي‌خواهد روحيه‌ سارا را حفظ كند و ياري‌اش دهد و براي همين دست به دامن نامزدش سعيد (مصطفي زماني) مي‌شود. او پول را مي‌دهد ولي از سارا مي‌خواهد مدارك يك مناقصه بزرگ را از شركتش بدزدد و به او بدهد و دوباره برگرداند. او اين كار را مي‌كند و پشيمان مي‌شود. آيدا به كمكش مي‌آيد و مدارك را مي‌گيرد ولي تصادف مي‌كند و مي‌ميرد و تقصيرها بر گردنش مي‌افتد. سارا هم در دقيقه آخر مي‌گويد كه كار خودش بوده و تمام! فيلمنامه در همين حد تباه است!

سناريو از حد يك ايده - كه همانا روايتي از يك رفاقتِ عميقِ دخترانه باشد- جلوتر نرفته. شديداً چالش‌هاي داستاني دارد. فيلم تقريباً بي‌تعليق است! اگر بيننده‌اي فيلم را تا آخر ببيند، از روي مرام خودش است؛ نه درام فيلم. از نيمه فيلم به راحتي آخر داستان را مي‌شود حدس زد. كاراكترها شديداً تيپيكالند. سارا دختر مهربان و آرام؛ آيدا خوش‌قلب و بازيگوش؛ سعيد دو روو قالتاق! با همين چند ويژگي ساده كاملاً مي‌توانيد داستان را در ذهنتان خلق كنيد و مطمئن باشيد داستاني كه در ذهنتان ساخته‌ايد، هماني است كه روي پرده نمايش داده شده؛ بدون خلاقيت خاصي در پرداخت يا بيان. اصلاً سارا و آيداي فيلم آيا واقعا رفاقتي عميق دارند؟ اگر رفاقتي عميق دارند چرا سارا مشكلي كه سعيد برايش ايجاد كرده را اول از همه با آيدا در ميان نمي‌گذارد؟ در رابطه عميق، چنين برخوردي قابل هضم است؟

علاوه ‌بر اين، اتفاقاتي در فيلمنامه مي‌افتد كه مخاطب حيران مي‌ماند! بدون هيچ دليل مشخصي رابطه سارا با نامزدش (عليرضا) صريح و شفاف نيست يا مثلاً آمدن گاه‌و بي‌گاه سعيد به در خانه‌ سارا! خصوصاً اين آخري آنقدر تكرار مي‌شود كه شك مي‌كنيم كارگردان واقعاً فيلم را براي سينما ساخته يا تلويزيون. نماهای ساده و ابتدايي فيلم هم اين شك را تقويت مي‌كند. به خاطر تمام اين مشكلات است كه دوست داريم تصويرمان از مازيار ميري، همان تصويري كه قبل از «سارا و آيدا»يش داشتيم، باقي بماند. سارا و آيدا ارزش ديدن دارد، نه به عنوان يك اثر فاخر سينمايي؛ به عنوان يك فيلم معمولي كه بخواهيد تفريحانه ببينيد و اندكي هم ذهنتان را قلقلك بدهد. همين و فقط همين.