حریم خصوصی یکی از مهم‌ترین و حساس‌ترین موضوعات مطرح در غرب

گروه اجتماعی: یک ایرانی دندانپزشکِ فارغ‌التحصيل از دانشگاه‌های بوستون و تهران، ساکن كاليفرنيا در یادداشت زیر از مشاهدات خود درباره حریم خصوصی نوشته و آورده است: آموزش حریم خصوصی که از مهم‌ترین و حساس‌ترین موضوعات مطرح در غرب هست، از همان سال های کودکی و در مهد‌کودک شروع و تا پایان عمر همواره یادآوری می شود.

به گزارش بولتن نیوز، متن این یادداشت به شرح زیر است:
چند سال پیش در بازار تهران در حال گرفتن پول از دستگاه خودپرداز بانک بودم که متوجه شدم افرادی که توی صف پشت سر من منتظر نوبت‌شون بودن به فاصله‌ی خیلی کمی از من ایستادن. نگاهی به پشت سرم انداختم و دیدم در واقع صفی در کار نیست بلکه عده‌ای دور و بر من جمع شدن و در حال مشاهده‌ی عملیات بانکی من مثل وارد کردن رمز بانکی و مبلغ دریافتی هستن. خب برای من که در ایران متولد و بزرگ شدم این صحنه چندان عجیب نبود اما به وضوح احساس نا‌امنی و آزردگی خاطر بیشتری رو نسبت به سال‌های قبل از مهاجرتم به غرب حس می‌کردم.
بحث privacy یا حریم خصوصی یکی از مهم‌ترین و حساس‌ترین موضوعات مطرح در غرب هست. آموزش این موضوع از همان سال‌های اولیه‌ی زندگی در مهد‌کودک شروع میشود و در واقع به صورت ادامه‌دار در طول مدرسه و بعد‌ها در دانشگاه و حتی محیط‌های کار یادآوری می شود.
حریم خصوصی محدوده‌ی بسیار گسترده‌ای داره که فقط چند مورد اون شامل رعایت فضای شخصی یا personal space در صفوف انتظار، محرمانه نگه‌داشتن اطلاعات بیماران، اینترنت و پست الکترونیکی هست‌.
برای فهم بهتر فضای فیزیکی شخصی یا همون پرسونال اسپیس، هر فرد رو در یک حباب فرضی تجسم می‌کنند که قطر این حباب از نیم تا سه متر هست. افراد منتظر در یک صف می‌بایست به اندازه‌ی نیم تا یک متر از همه طرف شامل طرفین، جلو، و پشت‌ سر هم فاصله بگیرن. این فاصله بنا به اقتضائات غیر‌قابل اجتناب ممکنه کمتر و یا بیشتر بشه‌.
از جمله محل‌هایی که قطر فضای شخصی بزرگتر میشه، مثلاً در جاهایی هست که اطلاعات مهم افراد رد و بدل میشه مثل صف یک داروخانه که بیمار باید آدرس منزل و تاریخ تولدش رو به کارمند داروخانه اعلام کنه تا دارو رو تحویل بگیره، و یا صف انتظار برای استفاده از دستگاه خودپرداز بانک.
بالعکس در یک متروی شلوغ و در ساعات پر‌‌ رفت و آمد، آدم‌ها مجبورن تقریبا شونه به شونه‌ی هم بایستند ولی این در حالیه که در طول سفر هر کسی خودشو مشغول به کاری مثل کتاب خوندن و یا چک کردن مطالبی روی گوشی موبایل میکنه و افراد به هیچ عنوانی به گوشی بغل دستی و یا به چهره و اندام دیگری زل نمی‌زنند. مسئله‌ای که متاسفانه جزئی جدایی‌ناپذیر از فرهنگ ما ایرانیان شده. این مراعات‌ کردن‌ها در حالی هست که در اینجا تفکیک جنسیتی در مکان‌های عمومی مثل اتوبوس و مترو وجود نداره‌! در اوج شلوغی و فشردگی مسافران در مترو همچنان افراد تمام دقت و تلاش خودشون رو می‌کنند که تماس فیزیکی با بغل‌دستی‌ها نداشته باشن و اگر در صورت ترمز ناگهانی مترو چنین اتفاقی بیفته، حتماً و با ابراز شرمندگی از طرف مقابل عذرخواهی می‌کنند.
این مطلب ادامه دارد...