کاش شما هم چشم رنگی و بور بودید

گروه بین الملل- سید محسن عبداللهی: چند روزی است که موج جدیدی از قتل عام مسلمانان میانماری توسط بوداییان آن کشور آغاز گشته است. فجایعی در آن نقطه دنیا در حال رخ دادن است که می بایست فارغ از نژاد و مذهب و رنگ و ملیت به آن ها توجه شود. بدون شک قطعه قطعه کردن انسان ها و زنده سوزاندن و کشتن کودکان در هیچ مسلک و مرامی تایید شده نیست مگر در اذهان پلید و شیطانی. چگونه می شود انسان به مرتبه ای برسد که بتواند با قساوت تمام و آرامش خاطر جنایاتی چنین هولناک را مرتکب شود؛ اما هولناک تر از آن سکوت عجیب مجامع جهانی در قبال این قضایا است.

به گزارش بولتن نیوز، مجامعی که زمانی جایزه صلح نوبل را بابت مبارزات گسترده و حصر 15 ساله به آنگ سان سو چی میانماری داده بودند، امروز ظلمی را که به مسلمانان و نه یک نفر در همان کشور انجام می شود را نادیده می گیرند. جالب است که برگزیده جایزه صلح نوبل نیز سکوت اختیار کرده است. وی عناوین دولتی مهمی در کشور میانمار بر عهده دارد و با سبقه حقوق بشری و مبارزاتی فراوانی که داشت، انتظار می رفت در مقابل این فجایع بایستد اما به خوبی مشخص شد او نیز همچون کسانی است که به وی جایزه داده اند. غربی که خود در نقطه نقطه دنیا دست به جنایات وحشتناکی زده است و بارها با دلیل و بی دلیل و در پی منافع خود ظلم های بسیاری را در حق مردم جهان انجام داده است. همین غرب اگر در یک عملیات تروریستی چند مجروح و کشته بدهد تا دیر زمانی همان حادثه سر تیتر خبر رسانه های جهان می شود، اما اگر روزها در یمن کودکان کشته شوند و قحطی و وبا سراسر کشور یمن را فرا بگیرد یا هزاران نفر در میانمار قتل عام شوند، چنان سکوتی خبرگزاری های بین المللی را دربر می گیرد که گویی اصلا یمن و میانمار وجود خارجی ندارند.

حال این بی توجهی جهانی را که ماحصل باندهای رسانه ای صهیونیستی و غربی است را بگذاریم در کنار رفتار سلبریتی های غرب زده ایرانی. افرادی که خود را مدافعان حقوق بشر می نامند و حتی در دفاع از سگ ها خود را سگ می نامند، حداقل انتظار این بود که کمی به خود بلرزند از دیدن تصاویر کودکان کشته شده و شکنجه شده مسلمان میانماری؛ اما از بد روزگار آن کودک میانماری چشم رنگی و پوست سفید و موی بور ندارد که توجه حضرات را به خود جلب کند؛ مثلا اگر سگی در پاریس در یک حادثه تروریستی جان می داد شاید عکس پروفایل صفحات مجازی شان را تغییر می دادند و سگی را در پرچم فرانسه با یک روبان مشکی در کنارش به جای عکس خود قرار می دادند اما امروز به اندازه بال مگسی دلشان نلرزیده است از قساوت نسل بشر.

 دلشان نلرزیده است که هم نوعشان را تکه تکه می کنند. اصلا فکر کنید این افراد مسلمان نبودند و هیچ آیینی هم نداشتند. انسان نیز نبودند که به اندازه آن سگ ها مورد توجه قرار بگیرند؟! چگونه می شود که کوچک ترین اتفاقات با محوریت همین سلبریتی ها تبدیل می شوند به ترند اول توئیتر تا توجه جهانی را به یک امر کم اهمیت در داخل کشور جلب کنند اما در مقابل نسل کشی در قرن 21 یک آخ نیز نمی گویند. از این جماعت بدتر سیاسیونی هستند که هشتگ حصر را تبدیل به ترند اول می کنند و دم از آزادی بیان و حقوق بشر می زنند اما در مقابل جنایات میانمار سکوت کرده اند. عالی جنابان خود را متشرع نیز می دانند اما در جایی که هم کیشانشان در حال قصابی شدن می باشند، سکوت پیشه کرده اند. باید از این ها پرسید که آزادی تنها برای خودتان و سیاسی بازی کثیفتان کاربرد دارد و ابزار دستتان است یا عقیده واقعی شما است؟! اگر ابزار دستتان است که تکلیفتان مشخص می شود اما اگر عقیده شما آزادی است، پس چرا امروز دهان بسته اید و هیچ واکنشی نشان نمی دهید.

 ما یادمان نرفته است که برای کشته شدگان حوادث پاریس چه کارها نکردند. یادمان نرفته است که برای جلب حمایت نهادهای فرهنگی غربی و پاسپورت و اقامت یک کشور اروپایی چه عکس العمل هایی که نشان ندادند. مشکل اصلی هم اصلا همین جاست. میانمار در قلب اروپا نیست و مردمش هم چشم رنگی و بور نیستند. اگر این ها نشانه ای بر نژاد پرستی و عقده حقارت و پرستش این ها نسبت به غرب نیست، پسی چه نامی می توان برای رفتارشان انتخاب کرد. روشنفکر غرب زده غرب پرست ایرانی که پلاکارد من سگ هستم در دست می گیرد با همه وجودش درگیر نژاد پرستی است. آن هم نه هر نژادی بلکه تنها نژاد غربی را مهم می داند و او را ستایش می کند. وی نمی تواند برای انسان شرقی دل بسوزاند چون وی را انسان درجه چندم می داند و بود و نبودش برایش فرقی نمی کند و تنها انسانی با ارزش در ذهن وی، انسان غربی است.