كتاب «سلفژ موسیقی ایرانی» به عنوان یكی از اولین منابع سلفژ بومی مطرح است كه به كوشش نستوه رمضانی تالیف و بهتازگی توسط سوره مهر منتشر شده است.
به گزارش بولتن نیوز به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری، این اثر در شش فصل به نگارش درآمده است: فصل اول دستگاه شور (سل)، فصل دوم دستگاه همایون (سل)، فصل سوم دستگاه چهارگاه (دو)، فصل چهارم دستگاه سهگاه (میكرن)، فصل پنجم دستگاه ماهور (دو)، فصل ششم دستگاه نوا (سل).
موضوع این كتاب ارائة راهكارهایی برای سلفژ (سرایش) ملودیها در دستگاههای موسیقی ایرانی است. تمرینهای این كتاب با اتكا به ملودیهای ردیف موسیقی ملی و ملودیهایی كه استادان صاحبنام موسیقی ایرانی خلق كرده اند بر اساس ملودیهای فولكلوریك ایرانی (محلی) ساخته شده است.
رمضانی درباره این كتاب اظهار داشت: همان طور كه از نام كتاب مشخص است این یك منبع و كتاب موسیقی ایرانی است و اگر قرار بود از منابع خارجی استفاده كنیم به درد موسیقی ایرانی نمیخورد و كاملاً به یك كار كلاسیك غربی تبدیل میشد.
این پژوهشگر موسیقی همچنین افزود: در ابتدا اشلهای صوتی هر مقام در موسیقی ایرانی عنوان شده و سپس تمریناتی برای آن اشل با فواصل متصل نتها آورده میشود و بعد پرشها و فواصل بزرگتر مثال زده شده و متعاقباً مثالهایی از رپرتوار و ردیفهای موسیقی ایرای آورده میشود. در واقع در این كتاب به صورت كاربردی هنرجو از طریق ردیف و پرتوار آموزش داده میشود. هنرجو خیلی خوب میتواند كاربرد این فواصل و سلفژ را در مقامهای ایرانی و در كاركرد رپرتوار ایرانی و قطعات ساخته شده توسط اساتید و گوشههای ردیف را كاملاً متوجه شود.
در قسمتی از مقدمه كتاب مولف اینگونه نوشته است: در این كتاب از كوكهای (تنالیتههای) متداول در هر مقام استفاده شده است. مقام راست ـ پنجگاه، آوازهای شور، و آواز بیات اصفهان از این جلد حذف شد. امیدوارم در جلد دوم به همراه تنالیتههای دیگر مقامها و همچنین مدلاسیون بین دستگاهها مطرح شوند...