تبلیغات چهره به چهره، تلاش برای جذب آرای خاکستری

گروه سیاسی: بررسی‌ها نشان می‌دهد به‌تدریج با نزدیک شدن به زمان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری، تبلیغات چهره به چهره در خیابان‌ها جای خود را به تبلیغات کاغذی و تبلیغ رد شبکه مجازی می‌دهد. این‌چنین است که باید خیابان‌ها بار دیگر پذیرای شرایط انتخاباتی باشند.

 

اما تبلیغات خیابانی از چه زمانی کلید خورد؟

به گزارش بولتن نیوز، هنوز خبری از بلوتوث و تلگرام و ... نبود که فیلمی از یک حضور خیابانی در آستانه انتخابات سال 1376 منتشر شد. این فیلم را خیلی‌ها ندیدند اما وصفش را در روزنامه‌های رقیب و روزنامه‌های حامی رئیس دولت اصلاحات خواندند.

فیلم کارناوال عاشورا را به رقبای رئیس دولت اصلاحات نسبت دادند. آن روزها جوانانی که می‌خواستند در سرنوشت کشور نقشی ایفا کنند، برای تبلیغ به خیابان‌ها آمده بودند. در غیاب فضای مجازی، به شکلی حقیقی روبروی یکدیگر قرار گرفتند و تلاش می‌کردند همدیگر را مجاب کنند به اینکه کاندیدای موردنظرشان اصلح است.

کم‌کم با فراگیر شدن موبایل، این اس ام اس بود که پیش از برگزاری انتخابات در تبلیغات پیشاخیابانی نقش ایفا می‌کرد. بنرها و پوسترها آن روزها حاوی پیام مهم‌تری نسبت به شرایط کنونی برای مردم ایران بود چراکه نرخ دسترسی به اینترنت و تلفن همراه و همچنین تکنولوژی تلفن همراه با امروز تفاوتی اساسی داشت. شاید بتوان پررنگ‌ترین حضور خیابانی را در هفته میان برگزاری دور اول انتخابات و دور دوم آن در سال 1384 دانست. شور انتخاباتی تمام شهر را فراگرفته بود. خیلی‌ها در آن روزها راهی خیابان شدند تا از ضرورت شرکت در انتخابات و رأی به کاندیدای موردحمایتشان بدهند. بااین‌حال طرفداران این طیف توفیقی در این حوزه نداشتند. رقیب دیگر رأی آورده بود.

حضور خیابانی در شب‌های بهاری هر چهار سال یک‌بار برای عده‌ای فرصتی مغتنم بود.

مانوری خیابانی و گپ و گفت با موافقان و مخالفان. این‌ها گذشت و انتخابات دهمین دوره ریاست جمهوری نزدیک شد. هنوز تقویم تغییر سال را گواهی نداده بود که جو انتخاباتی بر شهرهای بزرگ، خصوصاً تهران حاکم شد.

 

با از راه رسیدن سال 1388، حضور خیابانی پررنگ‌تر از قبل خودنمایی می‌کرد و این اتفاق در سایه مناظرات تند کاندیداها، هیجان حاکم بر جامعه را بیش‌ازپیش افزایش داد. خیابان ولیعصر آن روزها کانون شلوغی‌های شب‌های انتخابات بود.

وقتی مناظره تمام می‌شد، طرفداران کاندیداها این‌سو و آن‌سوی خیابان صف می‌بستند و شعار می‌دادند. کاندیداها نیز از میان طرفدارانشان می‌گذشتند. کم‌کم فضای اثباتی به فضای نفی تغییر حالت داد.

دیگرکسی درصدد مجاب کردن طرف مقابل نبود بلکه قصد و غرض نفی کسی بود که روبرویت ایستاده بود. هیجان بسیار فراوانی که بر خیابان‌های ایران سایه انداخته بود، پس از انتخابات فروکش نکرد و با تغییر شکل فتنه‌ای هشت‌ماهه را رقم زد که آثار آن بر اقتصاد و سیاست هنوز مشخص است.

سال 1392، انتخابات در فضایی آرام‌تر از انتخابات پیشی برگزار شد اما در آخرین روزهای تبلیغات بود که جمعیتی راهی خیابان شدند، با شعار دادن و پلاکارد بالا بردن، بدون آنکه وارد گفتگویی شوند اعلام موضع نمودند.

 

داستان تبلیغات چهره به چهره اما به همین‌جا ختم نمی‌شود.

آنچه مسلم است اینکه تبلیغاتی ازاین‌دست باهدف به میدان آوردن آرای خاکستری است چراکه غالباً کسانی در اثر تبلیغاتی ازاین‌دست تحریک می‌شوند که وارد گود شوند و رأی خود را به صندوق بیندازند. به نظر می‌رسد در روزهای پیش رو حضور خیابانی طرفداران کاندیداها برای تبلیغات چهره به چهره پررنگ‌تر شود. داستان انتخابات اما اینجا تمام نخواهد شد.

چرا تبلیغات چهره به چهره؟

به نظر می‌رسد بی‌اعتمادی به رسانه‌های داخلی و نگرانی از عدم تأثیرگذاری رسانه‌ها، چه کاغذی و چه سایبری دلیل مهم حضورهای خیابانی است. در این دروه اما فعالیت شبکه‌های اجتماعی، فضا را تغییر داده است. بااین‌حال حضور خیابانی منتفی نیست. فضای مجازی هرچند این روزها به‌شدت درگیر تبلیغات انتخاباتی است اما در روزهای پیش رو بدون تردید فضایی متفاوت را شاهد خواهد بود. فضایی که در آن طرفداران کاندیداها برای رأی بیشتر تلاش خود را به کار می‌گیرند تا مردمی کشوری که هنوز چندان علاقه‌ای به خواندن ندارند و به لحاظ فرهنگی، با شنیدن بیشتر رابطه برقرار می‌کنند را پای صندوق رأی بیاورند.