ویلایی‌ها نمایش جنگ از «زاویه دید» زنان است
روایتی زنانه از جنگ
آنچه «ویلایی‌ها» را اثری قابل توجه می‌کند، همین روایت «زنانه» آن از جنگ است. ویلایی‌ها نه تنها «درباره»ی زنان جنگ است، بلکه نمایش جنگ از «زاویه دید» زنان است. زنانی که با طبع لطیف و دستان ظریف خود باید با سختی‌های گوناگون شرایط جنگی، ترس‌ها و دلهره‌ها و دوری‌ها و دلتنگی‌ها دست وپنجه نرم کنند.
گروه سینما و تلویزیون: جنگ از وقایعی است که از سال‌های ابتدایی ظهور سینما تاکنون، همواره موضوعی جذاب برای فیلم سازان بوده است. فیلم‌های جنگی معمولا روایت‌گر لحظات خونین و خشن نبرد مردان بوده است و کمتر فرصت به نمایش داستان «زنان» در دوران جنگ و تاثیرگذاری آن‌ها رسیده است.
به گزارش بولتن نیوز، آنچه «ویلایی‌ها» را اثری قابل توجه می‌کند، همین روایت «زنانه» آن از جنگ است. ویلایی‌ها نه تنها «درباره»ی زنان جنگ است، بلکه نمایش جنگ از «زاویه دید» زنان است. زنانی که با طبع لطیف و دستان ظریف خود باید با سختی‌های گوناگون شرایط جنگی، ترس‌ها و دلهره‌ها و دوری‌ها و دلتنگی‌ها دست وپنجه نرم کنند.
«منیر قیدی» و گروهش را باید ستود که همچون فیلم‌های دفاع مقدسی دیگر جشنواره فجر امسال مثل «دریاچه ماهی»، «چراغ‌های ناتمام» یا «دعوتنامه» در ورطه‌ی دیالوگ‌نویسی شعاری نیفتاده‌اند. شخصیت‌ها کاملا باورپذیرند. بازیگران و نابازیگران فیلم، با صورت‌های رنگ و رو رفته و لباس‌های ساده، گریه‌های واقعی و بازی‌های خوبی از خود ارائه داده‌اند. اما آیا «ویلایی‌ها» کاری بی‌نقص است؟ مطمئنا خیر. اگرچه کارگردان در انتقال حس شرایط جنگی دهه شصت به مخاطب، موفق بوده است، اما نبود شخصیت محوری قوی در داستان، مخاطب را در کمی سردر گم می‌کند. «ویلایی‌ها» تمام شد؛ حال باید امیدوار بود که منیر قیدی در فیلم‌های بعدی‌اش به دام نگاه‌های فمینیستی نیفتد و همچنان سعی بر ارائه تصویری واقعی از زنان سرزمنیش داشته باشد.
محمد عبدی
انتهای پیام
به گزارش بولتن نیوز، آنچه «ویلایی‌ها» را اثری قابل توجه می‌کند، همین روایت «زنانه» آن از جنگ است. ویلایی‌ها نه تنها «درباره»ی زنان جنگ است، بلکه نمایش جنگ از «زاویه دید» زنان است. زنانی که با طبع لطیف و دستان ظریف خود باید با سختی‌های گوناگون شرایط جنگی، ترس‌ها و دلهره‌ها و دوری‌ها و دلتنگی‌ها دست وپنجه نرم کنند.
«منیر قیدی» و گروهش را باید ستود که همچون فیلم‌های دفاع مقدسی دیگر جشنواره فجر امسال مثل «دریاچه ماهی»، «چراغ‌های ناتمام» یا «دعوتنامه» در ورطه‌ی دیالوگ‌نویسی شعاری نیفتاده‌اند. شخصیت‌ها کاملا باورپذیرند. بازیگران و نابازیگران فیلم، با صورت‌های رنگ و رو رفته و لباس‌های ساده، گریه‌های واقعی و بازی‌های خوبی از خود ارائه داده‌اند. اما آیا «ویلایی‌ها» کاری بی‌نقص است؟ مطمئنا خیر. اگرچه کارگردان در انتقال حس شرایط جنگی دهه شصت به مخاطب، موفق بوده است، اما نبود شخصیت محوری قوی در داستان، مخاطب را در کمی سردر گم می‌کند. «ویلایی‌ها» تمام شد؛ حال باید امیدوار بود که منیر قیدی در فیلم‌های بعدی‌اش به دام نگاه‌های فمینیستی نیفتد و همچنان سعی بر ارائه تصویری واقعی از زنان سرزمنیش داشته باشد.
محمد عبدی
انتهای پیام
شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.
bultannews@gmail.com
