اوج گیری «تلوراید» در روز کلیشه‌ای جشنواره «ونیز»

به گزارش بولتن نیوز، روز گذشته از نماینده مکزیک در جشنواره ونیز رونمایی شد. «منطقه وحشی» جدید ترین ساخته آمات اسکلنته است. فیلمسازی که پیش از این سابقه ساخت آثاری چون «هلی» و «خون» را در کارنامه کاریش دارد. اسکلنته 37 ساله با فیلم قبلی خودش، «هلی» در سال 2013 به جشنواره بین المللی فیلم کن رفت و در آنجا به جز نامزدی نخل طلای بهترین فیلم که به واسطه حضورش در بخش مسابقه رقم خورد، توانست جایزه بهترین کارگردانی را هم به خودش اختصاص دهد. اما فیلم جدید، ظاهرا از نظر منتقدان رتبه ای پایین تر از «هلی» دارد. «منطقه وحشی» در مورد یک خانواده مکزیکی است که در آن مرد خانواده به همسرش خیانت می کند. به نظر می رسد این موضوع کلیشه ای اولین نکته منفی است که منتقدان در نقدهایشان به آن اشاره می کنند. در عین حال اندرو پالور منتقد گاردین «منطقه وحشی» را دیریاب توصیف می کند. او همین طور معتقد است این فیلم از لحاظ بصری به شدت به کارهای کارلوس ریگاداس، کارگردان مشهور مکزیکی شبیه است اما ویژگی های آثار او را ندارد تا به هر حال در سطح پایین تر تلقی شود. پالور که در نهایت فقط 3 ستاره به فیلم داده معتقد است ساخته جدید کارگردان «هلی» اصلا کار ویژه ای نیست.

رونق کلیشه در خارج از مسابقه

با توجه به نقد های منتشر شده به نظر می رسد دیروز اوضاع بخش خارج از مسابقه جشنواره کن به مراتب بهتر از بخش مسابقه اش بوده. جایی که فیلم «سافاری» ساخته الریش زایدل، فیلمساز 63 ساله اتریشی روی پرده رفت. زایدل پیش از این با آثار قبلی خودش که بیشتر می توان آنها را مستند بازسازی دانست نامزد نخل طلای جشنواره کن، خرس طلای جشنواره برلین و شیر طلایی جشنواره ونیز شده بود. او همین طور در سال 2001 به خاطر فیلم «روزهای سگی» جایزه شیر نقره ای ویژه هیئت ژوری را به خودش اختصاص داده است. او همین طور در سال 2003 بهترین مستند جشنواره فیلم کارلووی واری را ساخته است. فیلم جدید او در مورد توریست های شکارچی اتریشی است که برای شکار حیوانات به نامیبیا می روند. شاید اگر آثار قبلی این فیلمساز را در نظر نگیریم مثل پیتر بردشاو بتوانیم چهار ستاره به فیلم بدهیم اما روی کاغذ به نظر می رسد کلیشه های آثار قبلی زایدل در فیلم جدید هم تاثیر گذار بوده اند. به عنوان مثال یکی از عادت های زایدل در فیلم هایش این است که افراد را در مقابل دوربینش به صورت ثابت نشان می دهد و این قدر کات نمی دهد تا حس می کنیم که فرد مقابل دوربین واقعا معذب شده است. این نوع فیلمبرداری را در مستند بازسازی های گوناگونی دیده ایم و کلیشه ای است که در فیلم جدید کارگردان اتریشی هم وجود دارد. چیزی که باعث شده بردشاو بگوید :این یک کلیشه است و امیدوارم کارگردان بتواند کارش را بدون آن انجام دهد.

روزهای پر خبر از تلوراید

تلوراید در مجموع یکی از آرام ترین شهرهای کلورادو است که سالی یک بار بدل به تیتر یک خبرگزاری های سینمایی جهان می شود. این جشنواره در روزهای اخیر با رونمایی بسیاری از فیلم های آمریکایی و حضور ستاره هایشان پر سر و صدا تر از ونیز دنبال می شود. ورژن 2016 تلوراید با فیلم «خون ریزی برای این» کار خودش را آغاز کرد. هر چند خبرهایی رسیده بود که بازی مایلز تلر در این فیلم منتقدان را به وجد آورده اما با انتشار نخستین نقدها به این فیلم مشخص شد بسیاری از منتقدان در مجموع فیلم را اصلا دوست نداشته اند و فقط بازی مایلز تلر کمی این اثر را نجات داده است. هانری بارنز یکی از شدیدترین نقدها را نوشته و به فیلم فقط دو ستاره داده است. او «خون ریزی برای این» را فیلمی حوصله سر بر می داند که نمی تواند با مخاطبش ارتباط عمیقی بر قرار کند. چرا که داستان  بازگشت ستاره های افول کرده و موفقیت دوباره آنها چیزی است که بارها در درام های ورزشی خوش ساخت تری مثل «مبارز»، «گاو خشمگین» و حتی «کرید» و... دیده شده است و از همان ابتدا می توان به راحتی انتهای فیلم را حدس زد.

تاکنون از سوی گاردین فقط یک فیلم به بدی «خون ریزی برای این» بوده است: «ویکفیلد». فیلمی که برایان کرانستون بازیگر مشهور سریال «برکینگ بد» و فیلم سینمایی «ترامبو» در آن بازی می کند. کرانستون در این فیلم نقش تاجری را بر عهده دارد که با تعطیل کردن کارش سراغ جاسوسی همسرش -با بازی جنیفر گارنر- می رود. نایجل اسمیت منتقد دیگر گاردین این اثر را فقط خودنمایی کرانستون می داند و اگر بازی این هنرپیشه آمریکایی را از آن بگیریم دیگر چیزی برای عرضه ندارد. حضور کرانستون در «ویکفیلد» آن قدر به نظر اسمیت آمده که این منتقد می گوید مثل حضور مکبث می ماند اما در یک اتاق خالی. در نهایت این فیلم هم فقط دو ستاره دریافت کرده است تا در رده بندی امتیازی گاردین پایین تر از فیلم های «سالی» کلینت ایستوود و «نورمن» جوزف سدار با سه ستاره قرار گیرد.