پشت‌پرده سرمایه‌گذاری‌هایی که در ایران شکست می‌خورند

به گزارش بولتن نیوز ، محسن جلالپور با انتقاد از موانع رشد سرمایه‌گذاری در کشور از عوامل پشت‌پرده‌‌ای سخن گفته که اجازه نمی‌دهند سرمایه‌گذاران کشور به موفقیت برسند.

رئیس اتاق بازرگانی ایران در گفت‌وگویی که با روزنامه دنیای اقتصاد داشته، گفته است: ما مخالف سرمایه‌گذاری در ایران نیستیم و از همه سرمایه‌گذاری‌ها استقبال می‌کنیم. اگر ما از این موضوع گلایه می‌کنیم که دولتی‌ها امکان سرمایه‌گذاری بخش خصوصی را فراهم نمی‌کنند، به جهت پشت‌پرده‌های این سرمایه‌گذاری‌ها است که شرکت‌های ناکارآمد و زیانده که در طول سال‌های گذشته هیچ‌گاه ترازنامه‌های آنها مورد ارزیابی واقع نشده است، نمی‌گذارند شرکت‌های درآمدزا فعالیت داشته باشند.

وی ادامه داد: اگر شرکت‌های دولتی در یک شرایط مساوی با شرکت‌های خصوصی قرار بگیرند و فضا به‌صورت یکنواخت و عادلانه ایجاد شود، هر شرکتی که بتواند در شرایط جدید فعالیت کند، باقی خواهد ماند. حال آنکه در حال حاضر شرکت‌های دولتی به کسی جوابگو نیستند. چرا که ضرر و منفعت آنها به جیب خودشان نمی‌رود و در هر صورت منافع، پاداش و دستمزد خود را دریافت خواهند کرد.


جلالپور اضافه کرد: ضمنا ارتباطات آنها نیز باعث می‌شود که اولویت‌ها و اطلاعات و دیگر مزیت‌ها به آنها داده شود در نهایت، فضا برای بخش خصوصی که می‌خواهد کار رقابتی و سالم انجام دهد، بسته می‌شود. بنده اعتقاد دارم که ظرفیت‌های بزرگی در طول سال‌های گذشته در کشور ایجاد شده است که باید برای آنها ارزش قائل باشیم.

اگر می‌خواهیم فضای کشور بر اساس یک توسعه پایدار شکل بگیرد، نباید نورچشمی در فضای اقتصادی داشته باشیم. اگر توقع داریم که سرمایه‌گذار خارجی به کشور ورود پیدا کند، باید بدانیم که سرمایه‌گذار خارجی به جایی می‌آید که عقل، فکر، خرد، کارآیی و بهره‌وری وجود داشته باشد. جایی که شرکت دولتی و نهادی و خصوصی در شرایطی برابر در یک پیست یکنواخت فعالیت داشته باشند و در نهایت هر شرکتی که بهترین بود، در این رقابت باقی بماند و بتواند فعالیت‌های خود را توسعه دهد.

وی در ادامه در پاسخ به این سوال که آیا در چنین فضایی می‌توانید شرکت‌های دولتی را پشت سر گذاشته و در این پیست رقابت، برنده باشید؟ عنوان کرد: من مطمئن هستم که این اتفاق خواهد افتاد. اگر فضا سالم شود ما برنده این قضیه خواهیم بود؛ چرا که ما به‌عنوان بخش خصوصی به بهره‌وری عادت کرده‌ایم و چون دستمان در جیب خودمان بوده است در کنترل هزینه‌ها دقت کرده‌ایم که کمترین هزینه با بیشترین بهره‌وری و بهترین کارآیی را داشته باشیم. چرا که مسوول سود و زیان، خودمان هستیم و در آخر سال باید سوددهی داشته باشیم تا جواب سهامداران را بدهیم. پس ما این شیوه‌ها را بلدیم و کسی که این راه را بلد نیست، شرکت‌های دولتی و نهادهایی هستند که تراز آنها هرچه باشد در پایان سال کسی از آنها پاسخ نمی‌خواهد؛ بنابراین به نظر من اگر فضا درست شود، این شرکت‌ها کم‌کم به این سمت خواهند رفت که چابک شوند و مقیاس خودشان را کوچک کنند و در چنین شرایطی واگذاری شرکت‌ها به بخش خصوصی معنای واقعی پیدا می‌کند.