کناره‎گیری بشار اسد، پیش شرط مذاکرات نیست

وی در ادامه افزود: «ما در گذشته تلاش کردیم از طریق گفتگوهای ژنو برای حل مشکل سوریه گام برداریم.

اخضر ابراهیمی فرستاده ویژه سابق سازمان ملل متحد نیز در این گفتگوها حضور داشت. هیئت دولتی سوریه در این مذاکرات به هیچ وجه حاضر نبود درباره مسائل سیاسی سوریه گفتگو کند.

روسیه می توانست در این زمینه کارهایی انجام بدهد و بر حکومت سوریه فشار وارد کند تا مذاکرات در این زمینه شروع شود. اما هیئت روسی در مذاکرات ژنو در فوریه دو هزار و چهارده حاضر نشد این کار را انجام بدهد و به همین علت بود که تلاشها در مذاکرات ژنو به سرعت به شکست منجر شد.

ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه می توانست بگوید که باید مذاکرات انجام شود اما این کار را نکرد. روسیه شروط بسیار زیادی برای این مسئله مطرح کرد. یکی از شروط روسیه این بود که نباید مسئله کناره گیری بشار اسد از قدرت مطرح باشد.

ایران نیز همین رویکرد را مد نظر داشت. شخص باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا و جان کری وزیر امور خارجه آمریکا بارها و بارها گفته اند که بشار اسد باید از قدرت کناره گیری کند تا مسیر انتقال سیاسی در این کشور پیش برود. این سخن را شخص رئیس جمهور آمریکا مطرح کرده است.

این رویکرد، سیاست آمریکا بوده است. هرگز در این خط مشی گفته نشده است که بشار اسد باید چه زمانی برود. هیچ یک از مقامات آمریکایی نگفته اند که کناره گیری بشار اسد از قدرت باید پیش شرط مذاکرات باشد.

در عین حال ما نگفته ایم که پس از مذاکرات هم بشار اسد باید از قدرت کناره گیری کند. روسیه یا آمریکا یا ایران یا عربستان سعودی نمی توانند مشخص کنند که بشار اسد چه زمانی برود. خود سوری ها باید در این زمینه مذاکره کنند.

برنامه آمریکا برای آموزش دادن نیروهای مخالف بشار اسد شکست خورده است. آمریکا باید حمایت هایش از عناصر میانه رو در سوریه را افزایش بدهد. این عناصر با القاعده و دولت اسلامی (داعش) متفاوت هستند زیرا نمی خواهند با زور شمشیر و سلاح، حکومتی را حاکم کنند که دولت اسلامی (داعش) در بخشهایی از سوریه حاکم کرده است.»

وی گفت:«فرقه گرایی در سوریه ناشی از اقدامات آمریکا یا ترکیه یا عربستان سعودی نیست. تنشهای فرقه ای از آن است که نظامیان علوی تبار سوریه به سمت تظاهرکنندگانی شلیک می کردند که اکثر آنها از سنی های سوریه بودند.

البته مسیحیان و علوی هایی نیز در این تظاهرات مسالمت آمیز شرکت داشتند. زمانی که این تظاهرات در سوریه شروع شد من در این کشور بودم و خودم این مسائل را می دیدم.

واقعیت تاسف آور این است که حدود هشتاد درصد نیروها در ارتش سوریه در سال دو هزار و یازده از علوی ها بودند. این در حالی است که علوی ها فقط دوازده تا چهارده درصد از کل جمعیت سوریه را تشکیل می دهند.

بنابراین تعجب آور نیست که تظاهرکنندگان سوری به سرعت به این جمع بندی برسند که علوی ها آنها را نشانه گرفته اند و در نتیجه تنشهای فرقه ای گسترش پیدا کند. گسترش تنشهای فرقه ای در سوریه به علت عملکرد نیروهای امنیتی علوی تبار سوریه علیه معترضانی بوده است که تظاهرات مسالمت آمیز به راه انداخته بودند.»