اگر روحیه و زبان انقلابی را کنار بگذاری، حتی کشته شدگانت را هم تحویل نمی‌گیری چه برسد به مطالباتت را

گروه سیاسی - امام علی(ع) می فرمایند: «انسان ذلیل هیچگاه نمی تواند ظلم را از خود دور کند. آنها با شما میجنگد و شما نمی جنگید … شخصی که جهاد را رها کند نباید انتظار انصاف از دیگران داشته باشد.»

عموما هر وقت صحبت از بقا و استفاده از روحیه انقلابی می‌شود آن‌ها که با این روحیه مشکل دارند، این شائبه را مطرح می‌کنند که حفظ و کاربست روحیه انقلابی تنها یک تأکید درون گفتمانی است و خارج از فضای گفتمان انقلاب، این توصیه هیچ استدلالی برای اجرا شدن ندارد. چون به زعم ایشان هیچ کاربردی ندارد.

به گزارش بولتن نیوز، هرچند تاریخ بارها ثابت کرده که حفظ و بکاربردن روحیه انقلابی چیزی فراتر از یک توصیه درون گفتمانی است و عملاً دارای توجیه کاربردی است، اما ذهن بشری فراموش کار است و در رجوع به تاریخ، کند بوده و در صورت رجوع، صرفاً به آن مفهوم علم پیدا می‌کند و این علم کجا و آن درک کامل کجا.

اما حادثه منا با تمام تلخی هایی که داشت، رفت تا یک چیز را ثابت کند و آن اینکه کاربرد زبان انقلابی را برای ناباوران به آن به اثبات برساند. کافی است فقط یکبار به این روند نگاه کنید تا به این باور برسید:

اتفاق ناگوار منا رخ داد. مسئولین ایرانی خواهان پاسخگویی دولت سعودی شدند. اما عربستانی ها جواب سرد دادند. ظریف دست به دامن شیوخ منطقه شد. طرفی نبست و همکاری نکردند که ابدان مطهر را برگردانند. وزیر بهداشت را از طریق عربستان راه ندادند. رفت و از قطر آمد. درخواست ملاقات با وزیر بهداشت عربستان کرد. گفتند با معاون وزیر می تواند دیدار کند. احتمالا در این گیر و دار پیگیر بودند که از طریق آمریکا به عربستان فشاربیاورند. در این شرایط بود که رهبر انقلاب فرمودند: «برخورد خشن و سخت.» وزیر بهداشت عربستان وقت داد. ملک سلمان پیام تسلیت فرستاد.

این عین ساده انگاری است که فکر کنیم دیگر روزگار استفاده از زبان اقتدار به سر آمده و جهان، جهان گفتگوست. چه اینکه سردمداران این پزهای روشن‌فکرمآبانه، خود رکورددار استفاده از قوه قهریه علیه نه تنها دشمنان شان بلکه علیه مظلومان جهان هستند.

در این شرایط، لازم است تا ما در عین حفظ و تقویت منطق گفتگوی خود، روحیه و زبان انقلابی خویش کهه ترکیبی که عقلانیت و اقتدار است را حفظ کرده تا در شرایط لازم، از آن بهره ببریم. یادمان نرود ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که منطق بسیاری از کشورها، حتی کشورهای به ظاهر دوست با ما را تأمین منافع ملی تشکیل می دهد. و این یعنی تا وقتی من کنارت هستم که از این بودن، سودی نصیب من شده یا حداقل ضرری نبینم.

حال شما بگویید، آیا در این جهان می‌توان خوش خیالی به خرج داد و همه را اهل منطق فرض کرد؟ آیا لازم نیست قدرت درونی‌مان را افزایش دهیم تا صرف وجود این قدرت درونی، بازدارندگی ایجاد کرده تا تعرضی به ما نشود و یا در شرایطی مثل فاجعه منا، بتوانیم بدین طریق، حق مان را بگیریم؟