طمعکارتر از طلحه و زبير و فتنه‌ي آخرالزمان

ناصر اکبری: شناخت شخصیت‌های مهم مثبت و منفی در تاريخ گذشته حداقل سه فایده به همراه دارد:

۱-یافتن اسوه و عبرت؛ که علی‌القاعده، اهل سعادت، اسوه و اهل شقاوت، مایه‌ی عبرت هستند.

۲- شبیه یابی برای خواص معاصر در تاریخ گذشته.

۳-یافتن شخصیت‌های استثنایی که در تاریخ، نظیر نداشته‌اند.

برای نمونه در جانب مثبت، از جمله شخصیت‌های استثنایی که در تاریخ، نظیر نداشته‌اند امام بزرگوار ما، روح‌الله الموسوي الخميني (ره) بود كه زمینه‌ساز انقلاب جهاني آخرين منجي شد و همه‌ی ما بر سفره‌ی استقامت او مشق انتظار می‌نویسیم و البته به اعتقاد ما، امام خامنه‌ای نیز نسخه‌ی تمام نمای آن بزرگوار است. اما بحث موردنظر در اینجا، تصحیح یک شبیه یابی معروف است و آن، مربوط به دو شخصیت طلحه و زبیر می‌باشد که غالباً برای خواص طمعکار یا بی‌بصیرت، به این دو شخص اشاره می‌شود.

با توجه به سوابق جهادی طلحه و زبیر و جایگاه معنوی آن‌ها و با در نظر گرفتن محدوده‌ی خواسته‌های آن‌ها از امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام، باید گفت که برخی از شبیه یابی های ما اشتباه است زیرا خواص طمعکاری هم هستند که در مقایسه با طلحه و زبیر طمعکارتر هستند و‌ به استثنایی تاریخی در جانب منفی بدل شده‌اند، لذا مقایسه‌ی آن‌ها با طلحه و زبیر، نوعی لطف در حق آنان است.

طبق فرمایش امام علی علیه‌السلام، طلحه و زبیر، خواسته‌هایی از امیرالمؤمنین داشتند که پس از مخالفت امام علی علیه‌السلام، از خط آن حضرت جدا شدند: دو درخواست آن‌ها امارتبصرهویمنو فزون‌خواهی سهم، از بیت‌المال بود. سهم خواهی آن دو نفر در زمان عثمان، امر عجیبی نبود و بسیاری از افراد در رده‌های معنوی پایین‌تر از آن‌ها، از این ویژه خواری‌ها برخوردار بودند. آن دو فتنه‌گر، در نهایت به جایگاهی شبیه مقام استاندار یا حاکم محلی طمع کردند. افراد هم‌ردیف آن‌ها در سابقه، کم نبودند که به مصر و مدائن فرستاده شدند و‌لذا آن‌ها یک جایگاه استثنایی و رده بالایی مانند رده‌های فعلی زمان ما، نخواستند. چه اینکه اساساً در آن زمان، بالاترين جايگاه حكومتي، پس از خليفه، امیر محلی و استانداری بوده است و چیزی به نام قائم‌مقام، رئیس‌جمهور، نخست‌وزیر، وزیر، رئیس پارلمان، رئیس مجلس خبرگان و رئیس مجمع تشخیص مصلحت نظام وجود نداشت.

بااین‌حال، امیرالمؤمنین بدلیل نگاه شایسته‌سالاری و دیدن طمع در آن‌ها، از دادن خواسته‌های ناحق آنان امتناع نمود چه اینکه طمع و اشرافیت طلبی را نفوذی به خلافت الهی آن ولی‌الله الاعظم نبود. بنابراین ویژه خواهی و سهم خواهی طلحه و زبیر در مقایسه با این دوران، کمتر بوده چه اینکه درخواست سهم بیشتر از بیت‌المال چیز عجیبی در این دوران نیست و امارت بصره یا یمن نیز، در نسبت سنجی بین مملکت اسلامی فعلی با مملکت اسلامی آن دوران، چیزی در حد یک استان بشمار می‌رود.

لذا، طمعکارتر و از طلحه و زبیر کسانی هستند که بالاتر از منصب حقوقی طلحه و زبیر را داشته باشند اما به آن قانع نباشند. اینان اگر فتنه‌ای به پا کنند پیدا کردن شبیه برای آن‌ها در تاریخ گذشته با مشکل مواجه خواهد شد. البته ولی فقیه به لحاظ کمالات، قابل قیاس با امیرالمؤمنین علی علیه‌السلام نیست و این بحث ناظر به شخصیت مثبت مسئله نیست بلکه بر محور شخصیت منفی مسئله می‌چرخد که از جایگاه ولایت فقیه، سهم خواهی میخواهد. جایگاهی که مطابق نظریه امام راحل، همان ولایت رسول الله صلی الله علیه و آله است.

بدترین امر ممکن برای یک شخص یا گروه، استثنا شدن در جانب شر است. حتی جنایتکارانی مانند داعش، استثناء به شمار نمی‌آیند چه اينكه از حیث شقاوت و قساوت، در گذشته نيز امثال آن‌ها بودند كه انسان‌ها را آتش می‌زدند يا جنين را از شكم مادر خارج می‌کردند و خود را مسلمان می‌خواندند. اما اگر کسی در مقايسه با گذشتگان از حيث رده‌ی حقوقی بالاتر ولي از حيث طمع و بی‌بصیرتی پایین‌تر باشد اين ديگر درد بزرگي ست كه بايد از آن به خدا پناه جست و اين، هشداري ست به همه‌ی كساني كه در معرض اين خطر بزرگ هستند كه هرچه زودتر براي عاقبت خود فكري كنند.

بخصوص اینکه تحلیلگران عرصه‌ی مهدویت و برخی از سیاسیون، با توجه به اوضاع و روایات، خبر از بروز فتنه‌ای آخرالزمانی در ایران می‌دهند که هرکس به هر دلیلی سبب پیدایش آن شود هم جمهوری اسلامی ایران را به خطر می‌اندازد و هم عتبات عالیات عراق را. فتنه‌ای که حاصل آن، شکست عقبه‌ی پشتیبانی و لجستیکی شیعه در عراق خواهد شد و سبب می‌شود سفیانی با خیال آسوده، بر جان و مال و ناموس شیعه و سرزمین مقدس کوفه و نجف بتازد و تا نزدیک حرم امیرالمؤمنین علیه‌السلام، پیش برود و نیروهای مقاومت مانند همین نیروی بسیج مردمی عراق، نتوانند تاب مقاومت بیاورند. جالب است بدانیم که در مباحث مهدویت، فتنه‌ای که از آن در ایران و عراق یاد می‌شود جزییاتی دارد که به‌آسانی قابل تصور است اما تحلیلگران فقط به بخشی از آن اشاره کرده‌اند. شکست نیروی بسیج مردمی در عراق و پیشرفت سفیانی، پس از وقوع دو احتمال، متصور است:

در داخل ایران، برخی برای بر هم زدن موازنه‌ی قدرت و سهم خواهی فراتر از سهم خواهی طلحه و زبیر، فتنه‌ای پیچیده به راه می‌اندازند که در ضمن آن، فریاد لزوم دست کشیدن از آرمان حمایت از متحدین منطقه‌ای سر خواهند داد. همزمان، سکولارهای نژادپرست در عراق، بر مسئولان خود فشار می‌آورند که به‌زعم خود، عراق را از تحت سلطه‌ی ایران خارج کنند همان‌گونه که در جریان آزادسازی تکریت، برای ورود حشد الشعبی سنگ‌اندازی کرده و تاکنون نیز ، این اختلافات ادامه دارد.

فشار داخلی فتنه در ایران و فشار خارجی از غرب‌زده‌های عراقی، عقبه نیروهای بسیج مردمی را آسیب‌پذیر کرده و سفیانی را به مرز حریم امن الهی می‌کشاند؛ آنجاست که دیگر دست قدرت الهی حرکتی عاشورایی در ایران، به راه می‌اندازد که فتنه داخل و خارج را در هم می‌شکند و پس از چند صباحی، طلعت یار ظاهر می‌شود ان‌شاءالله.

بدیهی است که مسئولین حال و آینده کشور بخصوص رؤسای محترم جمهور، می‌توانند تفکر تبعیت از ولایت فقیه را بیش از پیش تقویت کرده و فزون‌خواهی را چنان تقبیح کنند که جلوی وقوع چنین فتنه‌ای، از اساس گرفته شود چه اینکه وقوع چنین فتنه‌ای از علائم و شرایط حتمی ظهور امام عصر ارواحنا فداه نیست و می توان از تحقق موجبات وقوع آن جلوگیری کرد