کد خبر: ۲۶۲۳۶۷
تاریخ انتشار:
بولتن تلویزیون (10 خرداد)؛

اظهارات «جواد عزتی» درباره «دردسرهای عظیم»، دلیل عدم توقفِ «شمعدونی» و 10 راهکار برای نجات صداوسیما

درحالی که با گذشتن چندین ماه از روی کار آمدن «دکتر سرافراز» اوضاع در صداوسیما چندان خوب نیست، به ده راهکار برای برونرفت از این وضعیت پرداختیم و در این درحالی است که «عطاءالله بهمنش» گوینده پیشکسوت رادیو و تلویزیون در شرایط خوبی نیست و همزمان «لیلا بلوکات» بازیگر تلویزیون، به عنوان سفیر سلامت جهانی «ام اس» منصوب شده است.
گروه تلویزیون، حال عمومی استاد عطاءالله بهمنش این روزها خوب است اما دیگر امکان مصاحبه برای برگشت به خاطرات گذشته را ندارد.

به گزارش بولتن نیوز، اوضاع وخیم وضعیت سلامتِ «عطاءالله بهمنش»، انتصاب «لیلا بلوکات» به عنوان سفیر سلامت جهانی «ام اس»، نقدی بر سریال «شمعدونی» ساخته «سروش صحت»، اظهارات «جواد عزتی» بازیگر نقش «عظیم» در سریال «دردسرهای عظیم 2»، توضیحات «مهرداد شاملو» درباره برنامه «زندگیمون قصه نبود»، آخرین وضعیت سریال «گاهی به پشت سرت نگاه کن» از زبان نویسنده این سریال و درنهایت بررسی 10 راهکار برای نجات صداوسیما بعد از دوران مدیریت ضرغامی، سرخط اخبار «بولتن تلویزیون» امروز دهم خردادماه را به خود اختصاص می‌دهند.  


عطاءالله بهمنش دیگر مصاحبه نمی‌کند

عطاءالله بهمنش، هر چند در حال گذراندن روزهای 93 سالگی خود است، اما همچنان فرهیخته و استوار، عاشق و دلسوز ورزش ایران است. مردی که در حرفه‌ی گزارشگری هیچگاه گاف نداد.

بولتن تلویزیون (10 خرداد)؛

استاد عطاءالله بهمنش به سختی مطالبی را از گذشته به یاد می‌آورد. البته دوستان ورزشی استاد بهمنش در رشته‌های مختلف ورزشی نیز برای جویا شدن از احوالش به او سر می‌زنند اما او دیگر قادر به مصاحبه نیست.

ورزشکار، نویسنده، روزنامه‌نگار، کارشناس مفسر، تاریخ شناس ورزش و گزارشگر رادیو و تلویزیون ایران در بیست و چهارمین روز از سال 1302 در کرمانشاه دیده به جهان گشود. پدیده‌ای که در نهمین دهه از زندگی، قلبش هنوز به عشق ورزش ایران می‌تپد.

جملاتی که در زیر می خوانید بخشی از گفته‌های استاد عطاءالله بهمنش است که در سالروز تولدش در ایسنا به زبان آورده بود:

کار نوشتن را در مجله «امید ایران» شروع کردم. زندگی پر آب و نانی نداشتم. در همین تهران در باشگاه بانک ملی عضو بودم و وظیفه‌ دارم اینجا از دکتر اکرامی یاد کنم. حیف است مجلس ورزشی داشته باشیم و از ایشان حرفی گفته نشود. کار ورزش و کار گزارش‌ام با نوشتن همراه شد. دکتر به من گفت که اگر می‌خواهی خوب شوی ناچار هستی که بنویسی. هیچ کس به جز دکتر اکرامی به شکل خاص به من چیزی یادآوری نکرد. هر چه ایشان گفت این بود که کار کن و تجدید خدمت. اگر چیزی را 50 درصد می‌گویی و می‌شکافی طوری آن را تنظیم کن که کسی از تو نرنجد. من تلاش کردم. خوب یا بد، قبول شده یا نشده، امیدوارم که مورد تایید باشد.

لیلا بلوکات سفیر سلامت جهانی «ام اس» شد

بولتن تلویزیون (10 خرداد)؛در مراسمی با تقدیر از فعالیت‌‌های انسان دوستانه و مردمی «لیلا بلوکات» به عنوان سفیر سلامت جهانی «ام اس» منصوب شد.

لیلا بلوکات سالهاست فعالیت‌های انسان دوستانه را در میان فعالیت هنری خود گنجانده است و حمایت از بیماری‌های سرطانی، سندرم دان، کودکان معلول، کودکان یتیم حمایت از زنان بی‌سرپرست و بدسرپرست را جزء وظایف انسانی و اجتماعی خود می داند. 

وی مدتی است به صورت مستمر با سازمان «ام اس» همکاری داشته و با بسیاری از مجموعه‌ها که از بیماران سرطانی مراقبت می کنند در ارتباط است. از فعالیت ها و تلاش لیلا بلوکات بازیگر فعال سینما، تئاتر و تلویزیون ایران روز جمعه (8 خرداد) همزمان با روز بیماران «ام اس» طی مراسمی با حضور 1000 بیمار ام اس تقدیر شد و وی به عنوان«سفیر سلامت جهانی ام اس» منصوب شد. 

لیلا بلوکات کارهایی از این دست که به آنها نیکوکاری و خیریه می‌گوییم؛ را  بخشی از زندگی خود می داند  و معتقد است کم و بیش بخشی از زندگی همه آدم‌هاست و فقط بستگی به توان، بضاعت و توجه افراد دارد. او هم اینک سرپرستی 8 کودک معلول را برعهده دارد. در این مراسم هنرمندان سینما و تلویزیون نیز حضور داشتند. 

چرا «شمعدونی» متوقف نمی‌شود؟

سریالی در حال پخش از یکی از بهترین ساعات پخش تلویزیون است. سریال با انتقادات گسترده مردم و رسانه‌ها مواجه شده است، اما هیچ خللی در پخش آن به وجود نیامده است. این اتفاق مسبوق به سابقه‌ای است.

بولتن تلویزیون (10 خرداد)؛

صورت مساله واضح است: سریالی به نام «شمعدونی» از چند هفته پیش از شبکه سوم سیما در حال پخش است. «شمعدونی» را سروش صحت ساخته است که پیش از این  سه سریال «چارخونه», «ساختمان پزشکان» و «پژمان» را ساخته بود که هر سه سریال، درست  با ترتیب ذکر شده با انتقادات کم و زیادی مواجه شده بود. اما حجم انتقادات به «شمعدونی» فقط قابل مقایسه با سریال اول صحت است. سریال بیننده ثابت قابل‌توجهی ندارد، محبوبیتی چندانی کسب نکرده است و در مقابل با سیل بی‌شماری از انتقادات بعضا موجه به ساختار و محتوای آن روبرو شده است. نقدهای تندی علیه این سریال در رسانه‌های عمومی منتشر شده است و دیروز هم محمدتقی فهیم، منتقد باسابقه سینما با تعابیری قابل‌توجه از «شمعدونی» صحبت کرد . تعابیری شبیه به این : «شمعدونی» به جان خانواده‌های ایرانی افتاده است.

سیل انتقادات به «شمعدونی» همچنان ادامه دارد، اما «شمعدونی» همچنان به مسیرش ادامه می‌دهد و پخش آن همچنان در یکی از بهترین باکس‌های پخش تلویزیون ایران ادامه دارد.

چرا این اتفاق می‌افتد؟ سریالی ساخته می‌شود و نه بیننده قابل‌توجهی کسب می‌کند و نه رضایت منتقدان را جلب می‌کند و در عین حال سرشار از ایرادهای اخلاقی و اجتماعی است و در عین حال کوچکترین شائبه‌ای برای توقف نمایش آن رخ نمی‌دهد.

دلیل ماجرا ساده و تکراری است. همان‌طور که ماه‌ها پیش؛ از بیماری جابه‌جایی اولویت‌ها در سینمای ایران و منتقدان طیف ارزشی سینما صحبت کردیم؛ حالا هم باید به چنین ماجرایی اشاره کنیم.

الف) چند هفته پیش،جدیدترین نسخه از مجموعه «صداقت آمریکایی» از تلویزیون پخش شد. اما به فاصله دو روز بعد از پخش، متوقفل شد.به این دلیل ساده که در آن اشاره کوتاهی به رئیس‌جمهوری سابقِ سابق شده بود، این اشاره البته در تقبیح رئیس‌جمهور سابق سابق بود، اما  خیلی زود موج اعتراض بالا گرفت و تلویزیون هم سریعا پخش آن را متوقف کرد.

ب) پیش از «شمعدونی» سریال جنجالی «در حاشیه» به روی آنتن رفت که بینندگانش قابل‌مقایسه با «شمعدونی» نبود. علاوه بر آن یک نقد جدی و عدالتخواهانه بر وضعیت پزشکی در ایران بود که خیلی زود هم مورد استقبال حجم وسیعی از مردم و منتقدان قرار گرفت. «در حاشیه» خیلی زود با کاهش تعداد قسمت‌ها از آنتن خداحافظی کرد. عده‌ای از پزشکان و وزارت بهداشت به شدت به این سریال حمله بردند و کار به جمع‌آوری امضاء و اردوکشی خیابانی کشیده شده بود.

این البته مسبوق به سابقه است و چندی پیش نیز پخش سریال « سرزمین کهن» به دلیل اعتراضات قومیتی عده‌ای متوقف شد.

ج) این ماه تیزر برخی از فیلم‌های سینمایی از تلویزیون ایران پخش نشد، فیلمی مثل «قصه‌ها» و در مقابل تیزر فیلم‌هایی مثل «آتیش بازی» در حال پخش از تلویزیون است.واضح است که تفاوت «قصه‌ها» و «آتیش‌بازی» در تفاوت بار فرهنگی و بار سیاسی این دو فیلم است.

تعدد موارد این ‌چنینی چاره‌ای جز این برایمان نمی‌گذارد که ایمان بیاوریم به این گزاره که اولویت‌ها در مرکز تصمیم‌گیری تلویزیون همچنان دچار جابه‌جایی‌اند. اگر «شمعدونی» کوچکترین اعتراضی از سوی یک قومیت یا صنف برمی‌انگیخت و یا حاوی اشاره‌‌های سیاسی مساله‌دار بود، امروز در دو سه نوبت از تلویزیون پخش نمی‌شد و خیلی پیش از این متوقف شده بود، اما حالا که با اعتراضات اخلاقی، فرهنگی و اجتماعی مشخصی روبرو شده است، هیچ نشانی از احتمال تصمیم‌گیری برای توقف سریال دیده نمی‌شود. مثل همه نمونه‌های مشابه و این ماجرا ادامه دارد...

جواد عزتی: سری دوم «دردسرهای عظیم» بهتر از قبلی است/ در قبال مردم مسئولیم

جواد عزتی گفت: تمام تلاشمان را به کار بستیم تا این سری از سریال حتی از سری اولش بهتر و پرمخاطب‌تر شود و ساخت ادامه آن نیز به مردم مربوط می‌شود.

بولتن تلویزیون (10 خرداد)؛«جواد عزتی» گفت: همانطور که می‌دانید مشغول بازی در سری دوم سریال «دردسرهای عظیم» به کارگردانی برزو نیک‌نژاد هستم.

وی ادامه داد: تمام تلاشمان را به کار بستیم تا این سری از سریال حتی از سری اولش بهتر و پر مخاطب تر شود و ساخت ادامه آن نیز به مردم مربوط می‌شود.

این بازیگر در همین رابطه افزود: این را به یقین می‌گویم که از نظر متن،بازی‌ها، کارگردانی و ... همه چیز بهتر از سری اول است. یعنی این را وظیفه گروه می‌دانم، زمانیکه مردم از سری اول این سریال استقبال کردند، پس ما به عنوان عوامل تولید وظیفه‌مان ایجاب می‌کند که در قبال آنها کار خود را به خوبی انجام دهیم.

بازیگر سریال «دودکش» در پایان با اشاره به زمان پخش این سریال نیز گفت: ان شاءالله با خیال راحت به پخش ماه رمضان خواهیم رسید و نمی‌توانم این را حدس بزنم که در ماه رمضان بیشتر دیده ‌می‌شویم یا نه.  

سری اول مجموعه «دردسرهای عظیم» سال گذشته از شبکه سه سیما پخش شد و در مدت زمان پخش توانست مخاطبان بسیاری را جذب کند. در این مجموعه تلویزیونی مهدی هاشمی، جواد عزتی، امیر غفارمنش، مهران رجبی، مریم سعادت، الناز حبیبی و ... ایفای نقش کرده‌اند.

آرزوهایتان را در تلویزیون برآورده کنید/ اجرای کنسرت در پادگان

سردبیر برنامه «زندگیمون قصه نبود» از اینکه در این تاک شو تلاش می شود آرزوهای افرادی که در جهت نیازهای خود تلاش کرده اند محقق شود، سخن گفت.

بولتن تلویزیون (10 خرداد)؛

مهرداد شاملو درباره طراحی برنامه «زندگیمون قصه نبود» که هر هفته جمعه ها و شنبه ها ساعت ۲۲ از شبکه آموزش روی آنتن می رود، گفت: اسفند سال ۹۲ شبکه از ما تولید یک برنامه را خواست و ما با توجه به تاک شوهایی که در تلویزیون وجود داشت طرح یک برنامه را ارایه کردیم.

وی ادامه داد: در میان تاک شوهای تلویزیون تنها برنامه «ماه عسل» موفق بود که در آن افراد داستان زندگی خود را تعریف می کردند و اتفاقی را رقم می زدند اما ما می خواستیم این اتفاق را خودمان در برنامه ایجاد کنیم و خود برنامه اتفاق محور باشد.

کمک می کنیم تا آرزوها محقق شود

سردبیر «زندگیمون قصه نبود» با اشاره به محور اصلی این برنامه یادآور شد: ما تحقیقات زیادی داشتیم و یک طرح اولیه ارایه دادیم که به دلایلی مورد قبول واقع نشد تا اینکه ما بنای برنامه خود را بر این اساس گذاشتیم که در برنامه آرزوهای افراد را محقق کنیم. افرادی که به برنامه ما می آیند لزوما اتفاق خارق العاده ای در زندگیشان رخ نداده است اما آنها مردمی هستند که شاید در راستای یک هدف یا آرزو تلاش بسیاری کرده اند و اینجا کمک می کنیم تا این آرزو محقق شود. ابتدا فکر می کردیم این کار بسیار آسان است اما زمانیکه شروع کردیم به یافتن مردم و صحبت با آنها از هر ۱۰ نفر ۹ نفر هیچ آرزویی نداشتند.

شاملو اضافه کرد: هدف ما در این برنامه این است که تلویزیون از مقام یک راوی و ناصح صرف به جایگاهی تبدیل شود که خودش بتواند اتفاقی را رقم بزند و یکی از ظرفیت های برنامه های تلویزیونی این است که می توانند به شروع اتفاقات و جریان ها کمک کنند.

وی با اشاره به یکی از سوژه هایی که به برنامه دعوت شد، گفت: به طور مثال یکی از سوژه های ما کودکی بود که در کردستان زندگی می کرد و آرزو داشت محل زندگی اش عاری از مین باشد. ما هم در این برنامه با متولیان امر صحبت کردیم تا زمین محل زندگی آنها پاکسازی و حتی به یک زمین بازی تبدیل شد. ما حدود ۱۶ میلیون مین عمل نکرده داریم و شاید توانسته باشیم تنها ۱۰۰ عدد از آنها را خنثی کنیم اما همین کار می تواند شروع یک حرکت باشد.

پیش تولیدی برابر با دو فیلم سینمایی

شاملو با اشاره به پژوهش هایی که برای تولید این برنامه انجام شده است، گفت: پیش تولید برنامه ما از پیش تولید دو فیلم سینمایی بیشتر شد یعنی حدود یک سال و دو ماه پیش تولید ما طول کشید تا بتوانیم سوژه ها را پیدا کنیم و شرایط را برای برآورده کردن آرزوی آنها مهیا کنیم.

سردبیر برنامه «زندگیمون قصه نبود» درباره اقداماتی که در این برنامه صورت می گیرد و تحقق آرزوها بیان کرد: بعضی از آرزوهایی که سوژه ها در این برنامه مطرح می کردند اگرچه در نگاه اول ممکن است به عنوان مشکل برداشت شود اما مسائلی بودند که در نهایت یک آرزو شده بودند. به طور مثال ما پسر نوجوانی را داشتیم که حدود ۱۷۰ کیلو وزن داشت و آرزویش این بود که مدل شود ما هم با یک پوشاک بزرگسال صحبت کردیم و این امکان فراهم شد. هم اکنون هم عکسی از این پسر به عنوان یک بنر تبلیغاتی بر سردر کمپانی مذکور است.

اولین اجرای کنسرت در یک پادگان

وی با اشاره به یکی دیگر از سوژه های برنامه عنوان کرد: یکی دیگر از شرکت کننده های ما دختر خانمی بود که آرزو داشت گوینده شود اگر چه او مشکلات بسیاری هم در زندگی خود داشت اما آرزویش گوینده شدن بود. من با یکی از دوستانم که گوینده رادیو جوان بود صحبت کردم تا ببینم چگونه می توان آرزوی این دخترخانم را برآورده کرد. هنگام ضبط برنامه دوست گوینده من به استودیو آمد و از آن جایی که سوژه و مهمان در ابتدا نباید یکدیگر را ببینند ما عکس دختر را به گوینده نشان دادیم و بعد شرایط برای آن خانم مهیا شد به کلاس های گویندگی رفت و حتی توانست یکی از برنامه های «پرانتر باز» را اجرا کند.

شاملو همچنین به یکی دیگر از اتفاقات این برنامه اشاره و بیان کرد: ما برای اولین بار توانستیم در پادگان اجرای کنسرت داشته باشیم. البته این اتفاق آرزوی شخص خاصی نبود اما ایده ای بود که من برای غافلگیر کردن به نظرم آمد و شاید یکی از سخت ترین برنامه های ما بود که باید مسئولان پادگان را راضی می کردیم.

سردبیر و طراح برنامه «زندگیمون قصه نبود» درباره دلیل خود از طراحی این برنامه عنوان کرد: برنامه های تلویزیونی باید خروجی مناسبی داشته باشند به نظر من تلویزیون جای آموزش های مستقیم نیست. خروجی برنامه ما از آلبوم موسیقی گرفته تا یک فیلم سینمایی، اقامت گرفتن یک خانواده افغان در ایران و فیدبک نسبت به دوستی های ایران و افغانستان بود و... بود.

«گاهی به پشت سرت نگاه کن» و توجه ویژه به تولید داخلی/ داستان‌هایی که در گذشته و حال می‌گذرد

محمود سلطانی گفت: گذشته اغلب کاراکترهای ما در سریال «گاهی به پشت سرت نگاه کن» ارتباط مستقیمی با زمان حال و آینده‌شان دارد.

بولتن تلویزیون (10 خرداد)؛«محمدمحمود سلطانی» نویسنده سریال «گاهی به پشت سرت نگاه کن» که قرار است در ایام ماه رمضان از شبکه دو سیما پخش شود، گفت: هم اکنون سریال مراحل تولید خود را سپری کرده و آماده پخش در ایام ماه مبارک رمضان است.

وی ادامه داد: درحقیقت در بخش اولیه نگارش، ملودرامی خانوادگی نوشتم که چند محوریت اصلی دارد و یکی از مهمترین آنها به بحث تولیدات داخلی می‌پردازد.

این نویسنده افزود: در بخش دیگری از این سریال این موضوع را مطرح می‌کند که گذشته افراد در حال و آینده‌شان تاثیر مستقیمی دارد و هیچ فردی نمی‌تواند ادعا کند که حال او از گذشته‌اش کاملا مجزاست. به همین دلیل نیز نام سریال، «گاهی به پشت سرت نگاه کن» انتخاب شده است و گذشته اغلب کاراکترهای ما در این سریال، ارتباط مستقیمی با زمان حال و آینده‌شان دارد. در واقع زندگی قهرمان‌های این سریال همچون هزارتویی‌ست که از هر طرفی حرکت کنند در نهایت به نقطه‌‌ای بازمی‌گردند که به عملکردشان در گذشته ربط پیدا می‌کند.

محمود سلطانی در ادامه گفت: بر اساس توضیحاتی که عرض کردم، در این سریال دو مقطع زمانی داریم، مقطع زمانی در قسمت‌های ابتدایی در سالهای دور ( گذشته) می‌گذرد و بعد به زمان حال می‌آییم و تاثیر گذشته را در زمان حال نشان می‌دهیم.

نویسنده‌ سریال «تکیه بر باد» درباره استقبال مخاطبان از این سریال اظهارداشت: همانطور که می‌دانید نمی‌شود این موضوع را دقیقا پیش‌بینی کرد چرا که مردم ما قابل پیش‌بینی نیستند و در برخی از شرایط ممکن است از کارها استقبال ‌کنند و یا خیر. اما  در کل نظر شخصی‌ام این است که با توجه به تلاش‌های بی‌وقفه دوستان در گروه تولید و کارگردانی، کار خوبی شده و با استقبال بسیار خوبی مواجه خواهد شد و امیدوارم مخاطبان از دیدن کار لذت ببرند.

نویسنده سریال «سایه روشن» افزود: در حال حاضر نیز مشغول نگارش یک سریال با محور نزول و همچنین یک فیلم سینمایی هستم. درست است که تا به حال درباره نزول سریال‎های متعددی ساخته شده است، اما نوع روایت و پرداخت قصه بسیار مهم است که داستان‌ها را از یکدیگر متمایز می‌کند. متاسفانه در حال حاضر شرایط کنونی جامعه ما طوری شده که بعضی از مردم به خاطر فشار اقتصادی به سمت نزول روی می‌آورند و خبر ندارند که با اینکار از چاله به چاه می‌افتند.

سرپرست نویسندگان فصلی از سریال «شاید برای شما هم اتفاق بیفتد» در پایان بیان کرد: در حدود چهل قسمت از سریال «شاید برای شما هم اتفاق بیفتد» به عنوان سرپرست نویسندگان مشغول به کار بودم، اما بعد از مدتی احساس کردم که ممکن است به تکرار بیفتم و دیگر به طور مستمر برای این سریال ننوشتم، اما هنوز هم با گروه تولید در ارتباط هستم و تا آنجایی که بتوانم کمک می‌کنم. به عقیده من این مجموعه تلویزیونی پایان ندارد و می‌تواند به این دلیل که ساختار اپیزودیک دارد، مثل سایر سریال‌های خارجی ادامه داشته باشد.


ده راهکاری که صداوسیمای "پساضرغامی" را از مرگ نجات می‌دهد

121 خروجیِ صداوسیما؛ سهمِ دو هزار و 400 میلیارد تومانی از بودجه و درآمدهای کشور را می‌بلعند اما این هزینه‌‌ی سنگین چه کارکردی دارد؟ باید باور کرد این رسانه برای بازپس‌گیریِ مخاطبانش به سرعتِ جت‌وار نیاز دارد نه حرکتِ لاک‌پشتی.

بولتن تلویزیون (10 خرداد)؛

سه هزار ساختمان در سراسر کشور؛ سهمِ هزار و 100 میلیارد تومانی از بودجه سال 94؛ جذبِ هزار و 300 میلیارد تومان از محلِ تبلیغات و زیرمجموعه‌های درآمدزا و نهایتا دراختیار داشتنِ دو هزار و 400 میلیارد تومان بودجه در سال برای چه؟ برای نیرویِ انسانیِ متشکل از دو هزار مدیر و 45 هزار کارمندی که 800 میلیارد تومان از این بودجه را می‌مکند. و گرداندنِ 121 شبکه‌ رادیویی و تلویزیونی که ثابت کرده‌اند رابطه‌ی چندان خوبی با اصلِ "مشتری مداری" ندارند.

این‌ها اطلاعاتِ کلی و تقریبی از یک سازمانِ عریض و طویل با بروکراسیِ پیچیده و محرمانه با نام "صداوسیما"ست که با همه‌ی دم و دستگاه و کبکبه و دبدبه؛ کم‌ترین موفقیت را در جذبِ مخاطب میانِ رقبایی منهوک‌تر  از خود دارد. و رسانه‌ی جمعیِ بدونِ مخاطب یعنی هیچ.

این صحیح؛ که گرفتنِ آمار از این سازمان راه به جایی ندارد. اما این‌که بدانیم چند درصد از ایرانیان به تماشای برنامه‌های رسانه ملی می‌نشینند و چند درصدشان ساعاتِ خود را با سریال‌های ماهواره‌ای پرمی‌کنند؛ نیازی به محاسباتِ پیچیده‌ی آماری ندارد. وضعیت آ‌ن‌قدر بغرنج است که هرکس با هر شغل و سمت و جایگاه و سواد و فرهنگی آن را می‌فهمد. اما آنان که باید بفهمند و چاره‌جویی کنند؛ سرشان به چه گرم است و دل‌شان به چه خوش؟ چراکه تغییری در مسیرِ در حالِ طی‌شان دیده نمی‌شود.

رابطه مستقیمِ کارکردِ صداوسیما با نشاط و توسعه در جامعه

به اعتقادِ "یورگن هابرماس" جامعه‌شناسِ آلمانی؛ رسانه‌های جمعی که تلویزیون از مهمترین آن‌هاست؛ عنصرِ فضای عمومی‌ و فضای بحث و گفتگو در جامعه‌‌اند. افراد، گروه‌ها، سازمان‌ها، نهادها و موسسات در این فضا به بیان دیدگاه‌های عمومی و تخصصی خود می‌پردازند و به تعبیرِ دیگر وجودِ چنین فضایی به شکل‌گیری "گفتمان اجتماعی" می‌انجامد. حال هرقدر تلویزیون عقلانی‌تر و حرفه‌ای‌تر عمل کند؛ این فضای عمومی بانشاط‌‌‌‌تر ‌شده و درنهایت به رشدِ اجتماعی و ارتقایِ سوادِ عمومی منتهی می‌شود. اما اطلاع‌یابیِ مبتنی بر آمار است که موجبِ تجزیه‌ و تحلیل این فضای عمومی و شکل‌گیری فضای بانشاط و افکار عمومی می‌شود که صاحب‌نظران و مدیران می‌توانند از این فضا برای شکل دادن به سیاست‌های کلان و توسعه کشور مدد بگیرند.

کالبدشکافیِ ضعف‌های صداوسیما

در ایران؛ پژوهشگران و کارشناسان ارتباطات؛ فقدانِ اطلاعات و آمار را یکی از مهمترین دلایلِ ناکارآمدی‌ صداوسیما و به دنبال آن؛ نبودِ فضای عمومی و گفت‌وگو می‌دانند. چنانچه ما هم در تماس‌های تلفنی‌مان با دستگاه‌های رسمی پژوهشی این سازمان ازجمله "مرکز پژوهش‌ها و افکارسنجی صداوسیما" و "مرکز تحقیقات" با این جمله‌ سنگ قلاب شدیم: "این اطلاعات مهروموم و محرمانه هستند که برای امور داخلی سازمان تهیه می‌شوند."

اسماعیل قدیمی(مدرسِ دانشگاه و پژوهشگر ارتباطات)؛ از آمار و اطلاعات به‌عنوان مهمترین ابزار برای افزایش اثربخشی و کارایی رسانه‌های جمعی نام می‌برد که باید دراختیارِ پژوهشگران، محققان، روزنامه‌نگاران و صاحب‌نظران قرار گیرند و ادامه می‌دهد: یکی از دلایلِ ضعفِ شبکه‌های تلویزیونیِ داخلی؛ محرمانه بودنِ اطلاعات و نگاهِ بسته‌ای‌ست که بر این سازمان حاکم است.

به اعتقاد او و براساسِ نظریه‌ی هابرماس؛ میانِ شاد نبودنِ فضای کشور، عدم ارائه‌ی آمار و اطلاعاتِ شفاف ازسوی صداوسیما و توسعه‌ی کشور رابطه‌ی مستقیمی وجود دارد. و درست عمل کردنِ فضای عمومی کشور درکنارِ تغذیه صحیح؛ دلیلِ پیشرفتِ کشورهاست. در ایران این موضوع درحالی مورد غفلت واقع شده که در قانونِ اساسی بر انتقاد روی عملکردِ صداوسیما تاکید شده است.

نیازِ جدی صداوسیما به پوست‌اندازی

ساختارِ حجیم صداوسیما با پرسنلِ 40ـ50 هزار نفری‌اش؛ دومین دلیل بی‌تاثیری صداوسیماست که سرافراز در 6 ماه فعالیتِ خود؛ چابک‌سازی و کوچک کردن این مجموعه را جزوِ اولویت‌های کاری خود قرار داد اما روندِ کاری او از دید صاحب‌نظران عرصه‌ی رسانه متناسب با سرعت پیشرفت فناوری نیست.

قدیمی با اشاره به ضرب‌‌‌المثل "کوچک زیباست"؛ کوچک‌سازی را مبتنی بر سازوکار منطقی موثر می‌داند: در این سازمان باید افرادِ خلاق، باذوق، پرانرژی و باتواناییِ بالا مشغول به کار شوند. کوچک‌سازی باید به "انباشتِ سرمایه و ظرفیت‌سازی" و تولید کارهای فاخر کمک ‌کند که بعید می‌دانم با این دقت و ظرافت این کوچک‌سازی در حال انجام باشد.

قدیمی در تاییدِ صحبتِ خود به تجربه‌ی کشورِ ترکیه برای ساختِ فیلم "حریم سلطان" اشاره می‌کند: ترکیه با انباشتِ سرمایه توانست این فیلم را تولید کند. بدون انباشتِ سرمایه نمی‌توان کار اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و سیاسی انجام داد. ترکیه با تولیدِ سریال‌های مختلف و صادرات آن‌ها نه تنها فرهنگ بلکه اقتصاد خود را توسعه داد.

قادر باستانی؛ دیگر پژوهشگر عرصه‌ی رسانه؛ از حرکتِ آهسته‌ی رییسِ جدید گله‌مند است: برنامه‌های سرافراز متناسب با سرعتِ فناوری نیست. باتوجه به اینکه هر روز شاهد بیشتر شدن قدرتِ شبکه‌های اجتماعی هستیم؛ اعمالِ برنامه‌ها با این سرعتِ لاک‌پشتی تنها از دست دادنِ هرچه بیشتر مخاطبان را در پی دارد. تلفیقِ دو شبکه و عوض کردنِ نام "واحد مرکزی خبر" به "خبرگزاری صداوسیما" به معنای هیچ است.

او می‌گوید: ‌زمانی که ساختارِ رسانه‌ای نباشد و تنها بروکراسی حاکم باشد؛ هیچ تاثیری روی شرایط ندارد. رسانه باید رسانه باشد. به مخاطب توجه کند و همه قوایش را برای محتوا و مخاطب بگذارد. صداوسیما نیازِ جدی به پوست‌اندازی دارد. کوچک‌سازی سازمان، چابک‌سازی و بهبودِ محتوای تولیدات؛ برنامه‌های خوبی هستند اما سرعتِ انجام امور مناسب نیست.

به اعتقادِ باستانی؛ با روندِ کنونی ممکن است در درازمدت؛ ما سازمانِ جراحی شده‌ای داشته باشیم اما آن زمان این سازمانِ جراحی شده دیگر کارایی نخواهد داشت و نوش‌دارو پس از مرگ سهراب است.

باستانی؛ از جایگاهِ رفیع و انحصاریِ صداوسیما که موجبِ محدودیتش شده به‌عنوان دیگر دلیلِ ناکارآمدی‌ این سازمان نام می‌برد و داشتنِ موضعِ بی‌طرفی را شرطِ اساسی ارتباطِ رسانه با مردم عنوان می‌کند که در ساختارِ کنونی سازمان مذکور چنین پتانسلی وجود ندارد. زیرا توجه به خواسته‌های یک گروه به موضع‌گیریِ گروهِ مقابل منتهی می‌شود. لذا ارتباط‌ گرفتن با مردم؛ اعتراضِ گروهِ ارزشی را به دنبال دارد و پرداختن به خواسته‌های گروهِ ارزشی نتیجه‌اش از دست دادن مردم می‌شود.

قدیمی نیز با تایید این مطلب که بیشترِ برنامه‌های تلویزیون با تولیدِ محتوای مذهبی و برای گروهی خاص تهیه می‌شود؛ ادامه داد: من براساسِ مشاهداتِ شخصی‌ام تنوعی در برنامه‌ها نمی‌بینم. مضاف بر این؛ تعدد شبکه‌ها بی‌دلیل است و غالب برنامه‌ها محتوایی تکراری دارند. چنانچه می‌توان همه‌ی این محتوا را در دو تا سه شبکه گنجاند.

چراییِ نیاز به یک بازویِ کمکی به‌ نام بخشِ خصوصی

19 شبکه‌ ملی تلویزیونی، 11 شبکه‌ برون‌مرزی تلویزیونی،  34 شبکه استانی تلویزیون درکنار 11 شبکه ملی رادیو، 12 شبکه برو‌ن‌مرزی رادیو و 34 شبکه استانی رادیو؛ 121 خروجیِ صداوسیما هستند. اما این تعداد شبکه به جز تحمیلِ هزینه‌های سنگین چه کارکردی برای فرهنگِ کشور داشته‌اند؟ و حال که این شبکه‌ها منطقی یا غیرمنطقی ایجاد شده‌اند؛ راهکارِ اداره و استفاده‌ی به‌صرفه از آن‌ها چیست؟

باستانی در نکوهشِ تعددِ شبکه‌های تلویزیونی می‌گوید: زمانِ مدیریتِ قبلی به تقلید از ماهواره‌ها؛ سیاستِ افزایشِ شبکه‌ها جزو اولویت‌ها قرار گرفت. اما قبل از اینکه برنامه‌ساز بیاورند؛ مدیر و مراکزِ بروکراتیک چیدند. درنتیجه دیگر پولی برای برنامه‌سازی نماند و شبکه‌ها اکثرا کارهای پخش شده را نشخوار می‌کنند. سیاست‌ها به گونه‌ای است که استان‌ها پتانسیلی برای دخالت در تصمیم‌گیری ندارند و از پایتخت هدایت می‌شوند. بسیاری از این شبکه‌ها حتی به اندازه‌ی یک شبکه ارزش ندارند و درصدِ کمی از آنها کارکردِ رسانه را دارند. این دست شبکه‌ها باید کم‌تر شوند و به بخش خصوصی سپرده شوند. بخش خصوصی با پولی کم‌تر؛ قطعا بهره‌وریِ ده برابری از آن‌ها خواهد گرفت.

او بر این اعتقاد است که انحصارِ سازمان صداوسیما به شدت عملکردش را تضعیف می‌کند و کارِ بدونِ رقیب؛ محیطِ بانشاط را از بین می‌برد و رغبتی هم برای افزایشِ کیفیت تولیدات باقی نمی‌گذارد. درنتیجه عملکرد موفق و قابل قبولی را شاهد نخواهیم بود.

این پژوهشگرِ وسایلِ ارتباطِ جمعی به نتیجه‌بخش بودنِ اجرای قانون اصل44 برای صنایع بزرگ، بانک‌ها و بیمه‌ها اشاره می‌کند و سپردنِ شبکه‌های موجود به بخشِ خصوصیِ مورد اعتماد و تحت نظارت صداوسیما را مفید ارزیابی می‌کند.

باستانی؛ ایجادِ شبکه‌های خصوصی را هم به نفعِ صداوسیما و هم نظام عنوان می‌کند: صداوسیما می‌تواند به‌عنوان شبکه‌ی مادر عمل کرده و همه قوایش را به تولید محتوا به‌عنوان رسانه‌ی رسمی دولت اختصاص دهد و تنها وظیفه‌ی ملی بودن را انجام دهد. شبکه‌های خصوصی نیز می‌توانند به تولیدِ محتوا برای مردم بپردازند. امروز صداوسیما به دلیل چنین خلایی مجبور است وظیفه‌ی شبکه‌هایی که نیستند را به دوش بکشد که تبعاتش به نظام هم برمی‌گردد. با ایجادِ شبکه‌های خصوصی دیگر عملکردِ شبکه‌های تلویزیونی به نظام ربط داده نمی‌شود.

او با تاکید بر این مطلب که صداوسیما غیر از چنین روشی؛ کاری از پیش نمی‌برد؛ گفت: دوره‌ای که صداوسیما می‌توانست به‌عنوان متکلمِ وحده صحبت کند تمام شده. باتوجه به پیشرفت‌ِ دنیای رسانه و فناوری؛ هریک روز تاخیر؛ به ضرر صداوسیماست.

قدیمی با اشاره به این مطلب که باوجودِ اینترنت و شبکه‌های اجتماعی؛ کارکرد وسایل ارتباط جمعی با دوره‌های گذشته تفاوت کرده؛ می‌گوید: این مسیر و تحولات نیاز به تغییر در ساختار مدیریتی صداوسیما دارد. در گذشته نیاز به مدیریتِ استراتژیک خاصی وجود نداشت اما بعد از دهه 80 و 90 که نقشِ رقابتِ رسانه‌های بین‌المللی پررنگ شد؛ صداوسیما نیز به مدیریت استراتژیک نیاز پیدا کرد.

او تاکید کرد: در این شرایط باید در فضای رقابتی؛ برنامه تولید کرد. باید ضعف و قوت‌هایمان را درکنارِ فرصت و تهدیدهای بیرونی‌ شناسایی کنیم و در یک فضای رقابتی برنامه‌هایی را تولید کنیم که توانایی رقابت با فیلم‌ها و سریال‌های خارجی را داشته باشند.

پیامدهای نبودِ یک کانالِ رسمیِ موردِ اعتماد مردم

اطلاع‌رسانی، همبستگی اجتماعی، آموزش و سرگرمی؛ چهار کارکردِ تعریف شده برای رسانه‌های جمعی به‌خصوص صداوسیما هستند اما در سیاستگذاری‌های تودرتوی این سازمان؛ اولویت با چه مسائلی بود که از کارکردهای اصلی غافل شد و درمقابل؛ شبکه‌های ماهواره‌ای با یک دفترِ کار و چند دوبلور و برنامه‌ساز؛ در قدمِ نخست؛ رگِ خوابِ مخاطبان ایرانی را به‌دست آوردند و فرهنگِ کشور را به سمتی که خواستند؛ سوق دادند؟

چراییِ جذبِ مخاطبانِ ایرانی به سمتِ تولیداتِ بی‌محتوای شبکه‌های ماهواره‌ای و ضریبِ نفوذ کم‌تر از 30 درصدی صداوسیما خیلی پیچیده‌ نیست. محتوای محدودِ تولیدات، عدم خلاقیت ِسوژه‌ها، چشم‌پوشی بر نیاز مخاطب، عدم وجودِ فضای انتقادپذیری، چمبره‌ی مدیران و کارمندانِ فاقد خلاقیت، وجودِ برخی خطوط قرمز که مقتضای یک کشور اسلامی‌ست، درکنار  خواب بودنِ مسئولان در زمانی که باید هوشیار می‌بودند؛ برخی از دلایلِ رسیدن به نقطه‌ی فعلی‌ست. اما سئوال مهم این‌جاست؛ فقدانِ یک کانال رسمی موردِ اعتماد ازسوی مردم چه پیامدهایی را به دنبال دارد؟

قدیمی؛ قبل از پاسخ به این سئوال؛ آماری از میزانِ مخاطبان شبکه‌‌های ماهواره‌ای ارائه می‌دهد. البته این نکته را هم متذکر می‌شود که در تمامِ دنیا صاحب‌نظران و نظریه‌پردازان حرف‌های‌شان براساس آمار و ارقام است اما ما از داشتنِ آمار محرومیم و بحث‌های‌مان مبتنی بر بصیرتِ کارشناسی و حدس و گمانی‌ست که شواهدِ شخصی و داخلیِ متخصصان آن‌ها را تایید می‌کند.

به گفته‌ی او؛ به دلیلِ اشتباهات، کم‌کاری و عدولِ مدیریتِ قبلی صداوسیما از وظایفِ قانونی خود؛ مخاطبان در ده سال گذشته به سمت برنامه‌های ماهواره‌ای جذب شدند. و امروز 60 تا 70 درصدِ شهروندانِ تهرانی از شبکه‌های ماهواره‌‌ای استفاده می‌کنند. برخی نیز از مخاطب داشتنِ 40 تا 50 میلیون نفری این شبکه‌‌ها در ایران صحبت می‌کنند.

قدیمی؛ "بی‌اعتمادی" و "تغییرِ سبک زندگی" در جامعه را از آسیب‌‌های عملکرد  نادرست صداوسیما مطرح می‌کند: زمانی که مردم به کانال‌های رسمی کشور بی‌اعتماد باشند و رسانه ملی جوابگوی نیازهایشان نباشد؛ شبکه‌های خارجی وارد گود ‌شده و سبک زندگی جوانان و مردم را تغییر می‌دهند. در ادامه‌ی این بی‌اعتمادی؛ شایعه در کشور شیوع پیدا می‌کند.

این پژوهشگر ارتباطات ادامه می‌دهد: در غیبتِ اقتدارِ صداوسیما؛ مدیریتِ فرهنگی کشور را دیگران در دست می‌گیرند و "اقتدار فرهنگی کشور" متزلزل می‌شود. در دنیای امروز تاثیرِ موسیقی نیز روی سبک‌های زندگی غیرقابل انکار است. زمانی که یک جوان؛ موسیقی بابِ طبعش را در رسانه‌های خود نمی‌یابد؛ این نیاز را از طریقِ موسیقی دیگر کشورها تامین می‌‌کند. این‌ها یعنی خطری بزرگ برای کشور و فروپاشی جنبه‌های اجتماعی و فرهنگی.  شرایطی که امروز در کشور شاهدیم.

نگاهی به دخل‌وخرجِ صداوسیما

سهمِ هزار و 100 میلیارد تومانی از بودجه‌ی سال 94 و جذبِ هزار و 300 میلیاردتومان از محلِ تبلیغات و زیرمجموعه‌های درآمدزا مانند دریافتِ هزینه‌ی آبونمان از همه مشترکان برق در ایران، دریافتِ مبلغی باعنوان عوارضِ توسعه‌ی شبکه صداوسیما از فروش هر دستگاهِ تلویزیون، دریافتِ مبلغ از تیم‌های ورزشی مورد نمایش در اوقات خاص، درآمدِ حاصل از انتشارات سروش، درآمدِ حاصل از انتشار مجلات، درآمدِ حاصل از روزنامه جام‌جم، درآمدِ حاصل از شرکتِ صنعتی سیماچوب، درآمدِ حاصل از شرکتِ صوتی و تصویری سروش و درآمدِ حاصل از شرکتِ سروش رسانه، بودجه‌ی این سازمان عریض‌وطویل را تامین می‌کنند.

این بودجه براساسِ طبقه‌بندی استان‌ها بین شبکه‌های مختلف تقسیم می‌شود. استان‌ها براساسِ کیفیتِ ساختِ آثار به گروه‌های "الف"، "ب" و "ج" رده‌بندی می‌شوند. شهرهایی مانند استان فارس، مشهد و اصفهان در گروه "الف"، استان‌هایی نظیر هرمزگان و بوشهر در گروه "ب" و استان‌هایی مثل ایلام و قم در گروه "ج" قرار می‌گیرند. این رده‌بندی براساس کیفیتِ آثار انجام شده و بودجه شبکه‌های هر استان نیز نسبت به این‌که در کدام گروه قرار می‌گیرند؛ بین 1.5 تا 5 میلیارد تومان پرداخت می‌شود.

تعدادِ پرسنلِ هریک از شبکه‌های استانی نیز بین 400 تا 600 نفر متغیر است. به‌طور تقریبی سالانه 100 تا 120 میلیارد تومان صرفِ شبکه‌های استانی می‌شود. اندیشیدنِ سازوکاری برای کم کردن تعداد شبکه‌ها، گنجاندن برنامه‌ها در چند شبکه‌ی محدود و سپردن برخی از آنها به بخش خصوصی؛ بالابردن کیفیت آثار و جذبِ مخاطب را نیز به دنبال خواهد داشت. کم کردن از کمیت و درمقابل آن؛ توجه به کیفیت؛ راهکاری‌ست که سرافراز با اجرایی کردن آن می‌تواند عملکردِ قابلِ قبولی از صداوسیمای "پساضرغامی" ارائه دهد. 

ساختِ برنامه در صداوسیما نیز به 4 گروهِ؛ "الف، ب، ج و د" تقسیم می‌شود. میزان هزینه‌ برای ساخت برنامه‌ها نسبت به اینکه در کدامیک از گروه‌ها قرار می‌گیرند؛ متغیر است.

مستندهای محض و سریال‌های پرهزینه‌ای که ساخت آن‌ها به چند سال زمان نیاز دارد؛ مانند امام علی(ع)، درچشم باد و مختارنامه در گروه "الف" قرار می‌گیرد که ساخت آن‌ها از دقیقه‌ای 200 هزار تومان تا یک میلیون و 500 هزار تومان متغیر است. از آن‌جایی که هزینه‌ی ساخت برنامه‌های این گروه بسیار بالاست؛ مجوزِ ساخت‌شان به امضای شخص رییسِ سازمان نیاز دارد و بخشی از هزینه‌ها از محلِ تبلیغاتِ فیلم‌ها تامین می‌شود.

سریال‌های آپارتمانی نیز در گروه "ب" قرار می‌گیرند که هزینه‌ی ساخت آن‌ها از 100 تا 400 هزار تومان متغیر است.

برای برنامه‌هایی نظیر ماه عسل یا نود که باعنوان برنامه‌های ترکیبی نامیده می‌شوند و در گروه "ج" قرار دارند از 30 تا 100 هزار تومان از سوی سازمان پرداخت می‌شود.

پخش فوتبال نیز در گروه "د" قرار دارد. این برنامه‌ها از دو طریق "خرید و پخش" تامین می‌شوند. میزان قرارداد به نسبتِ نوع بازی، تعدادِ بازی‌های پخش شده و گزارشگر نیز متغیر است.

آن‌گونه که مطرح می‌شود بیش از 800 میلیارد تومان از بودجه‌ی دو هزار چهارصد میلیاردی صداوسیما؛ صرفِ حقوق و مزایای مدیران و کارمندان سازمان می‌شود و اصولا مابقی باید خرج برنامه‌سازی شود که در این میان؛ دلیلِ پایین بودن کیفیتِ آثار محلِ مناقشه است.

چه‌کسانی بر آثار صداوسیما نظارت می‌کنند؟

آثار صداوسیما از دو طریق داخل سازمان و بیرون سازمان مورد ارزشیابی قرار می‌گیرند. شورای بیرونی صداوسیما متشکل از قوه قضاییه، دولت و مجلس هستند. از قوه قضاییه؛ شخصِ دادستان کل کشور، از دولت؛ حسام‌الدین آشنا و از مجلس سیدحسن شجاعی‌کیا‌سری و بیژن نوباوه حضور دارند. از داخلِ سازمان نیز معاون برنامه، مدیرتولید، معاون سیما، ارزیاب پخش، مدیرکل، تهیه‌کننده، شورای کیفی همچنین مدیرِ گروه کیفیتِ اثر را رصد می‌کنند. لابد؛ برخی دلایلِ کیفیتِ پایین را باید در کم‌کاری این مراجع جستجو کرد.

به دلیلِ عدم نظارت صحیح مراجع نظارتی؛ برنامه‌سازان و تهیه‌کنندگان؛ تولیداتی درخورِ مردم تولید نمی‌کنند و بیشتر از اینکه دغدغه‌شان؛ ارائه کار خوب باشد؛ فکر و ذکرشان سهم‌خواهی بیشتر از بیت‌المال و از کار؛ کم گذاشتن است. در نهایت مخاطبی که مطالباتش را در رسانه کشورش نمی‌بیند؛ "کنترل" را برداشته و یکی از کانال‌های ماهواره را برای تماشا انتخاب می‌کند. گرچه تجربه در این سال‌ها نشان داده که مخاطب داشتن یا نداشتن آثار رسانه ملی توفیری در تغییر سیاست‌ها نداشته و ندارد.

چه باید کرد؟

پیشنهادها درصورتی قابل بحث خواهند بود که فرض را بر برنامه‌سازی برای مردم بگذاریم نه محلی برای قدرت‌نماییِ گروهی خاص یا پرکردن جیبِ گروهی خاص از جیبِ بیت‌المال.

باستانی؛ پیشنهاداتِ خود را معطوف به خصوصی‌سازی صداوسیما می‌کند. از نظر او؛ صداوسیما بیشتر از اینکه به بودجه نیاز داشته باشد؛ به ایجادِ شبکه‌ی خصوصی و متقاعد کردنِ سیاستگذاران برای اجرای این تصمیم نیاز دارد. و هر اقدامی غیر از جا انداختنِ شبکه‌های خصوصی بی‌فایده است. زیرا همیشه صداوسیما به پولِ دولت و تبلیغات نیاز خواهد داشت و این دورِ باطل همیشگی‌ست.

او با تاکید بر اینکه مدیرِ شبکه خصوصی به شخصِ پشتِ میز؛ پولِ "الکی" نمی‌دهد و با یک مکانیزمِ مخاطب‌محور برای جذب مخاطب می‌جنگد؛ ادامه می‌دهد: شبکه افق که توسط سپاه تاسیس شد می‌توانست مقدمه‌ای برای خصوصی‌سازی باشد. تا در ابتدا نهادها وارد تاسیس شبکه شوند و در ادامه؛ این مهم به بخش خصوصی هم واگذار شود. مجلس و کمیسیون فرهنگی روی این طرح کار کرده‌اند و طرحی آماده اجراست که برای به نتیجه رسیدن نیاز به اراده جدی دارد. کافی‌ست موضوع در مجمع تشخیص مصلحت نظام مطرح شود. تا بخشی از وظایف به بخش غیردولتی واگذار شود.

قدیمی می‌گوید: باید به خودشان بیایند و متوجه این خطرات بزرگ باشند. در دنیایی که مشتری‌مداری حرف اول را می‌زند؛ چه کار مهمتری از مشتری‌مداری برای رسانه تعریف می‌شود.

درنهایت اینکه این رسانه ناچار از کاربردِ چند مسیرِ است:

اول اینکه؛ صداوسیما باید دست از کلیشه‌ها بردارد و مهندسیِ مجدد شود. یک مشکلِ اساسی بعدِ مدیریتی است که باید سبکِ مدیریتی‌ "آینده‌نگر" را اجرا کند. اقتضای دنیای مدرن؛ مدیریت علمی و سازمانی است. مدیریت باید چندبعدی باشد و سازماندهی، سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی، راهنمایی و رهبری، هماهنگی، ایجاد انگیزش، نظارت و کنترل را به‌طور موازی و با رویکرد ارتقای ظرفیت‌های رقابتی تقویت کند.

دوم؛ باید برخی از شبکه‌های صداوسیما با توجه به نیازهای جامعه و اقتضائات رقابتی به بخش خصوصی واگذار شوند. یکی از پیامدهای این واگذاری‌ها؛ بازسازیِ اعتمادِ از دست رفته‌ی مردم است.

سوم؛ درجه‌بندیِ سنیِ فیلم‌ها و سریال‌ها باید در برنامه‌سازی لحاظ شده و فیلم‌هایی که برای جوانان ساخته می‌شوند؛ از نظر محتوا و ساختار با فیلم‌های میانسالان متفاوت باشند.

چهارم؛ موسیقی ایرانی که در این سال‌ها به شدت تضعیف شده و درمقابل موسیقی خارجی بین جوان‌ها مرسوم شده؛ باید در صداوسیما تقویت شود.

پنجم؛ محرمانه بودنِ اطلاعاتِ سازمانِ صداوسیما که یکی از مصیبت‌های موجود است؛ باید از بین برود. بدون داده، آمار و اطلاعات نمی‌توان کاری از پیش برد.

ششم؛ صداوسیما یک سرمایه‌ی اجتماعی است و باید برای همه مردم تولید محتوا کند نه برای گروه و جناحی خاص. در این راستا باید بازخوردها را در برنامه‌ریزی‌های خود درنظر بگیرد.

هفتم؛ گسترشِ تحقیق و کمک گرفتن از دانشگاه‌ها که با حداقل هزینه ممکن خواهد بود؛ می‌تواند در پویایی صداوسیما نقش به‌سزایی داشته باشد.

هشتم؛ باتوجه به تاثیرِ آسیب‌های وارد شده به صداوسیما؛ همه ابعاد باید مورد مطالعه قرار بگیرند. نگاه مدیریتی صداوسیما باید انتقادپذیری خود را بالا ببرد.

نهم؛ تسریع در تصمیم‌گیری‌ها. تعدیل نیروها، استفاده از نیروهای خلاق و پویا همچنین فرآیندهای مدیریتی عقلانی مبتنی بر آمار.

دهم؛ قبل از انقلاب ایران از نظر تکنولوژی تلویزیون رتبه 4و5 جهانی را دارا بود و امروز باید خود را از این نظر تقویت کند. البته محتوا و تکنولوژی باید همراه با هم قوی شود. وجودِ تکنولوژی بدون محتوا منجر به انقلاب می‌شود چنانچه قبلا شاهد بودیم.

در آخر؛ صداوسیما با تمرکز روی یک بعد توانایی رقابت با دنیا را نخواهد داشت و برای اصلاح و پرورش همه این ابعاد به یک طرح جامع و فراگیر نیاز دارد.

انتهای پیام/

شما می توانید مطالب و تصاویر خود را به آدرس زیر ارسال فرمایید.

bultannews@gmail.com

نظر شما

آخرین اخبار

پربازدید ها

پربحث ترین عناوین