بهاره رهنما با اشاره به انتشار کتاب شعرش با عنوان «زن باران، پای به جاده زدن» گفت: ادعای شاعری ندارم. من شاعر حرفهای نیستم بلکه یک داستاننویس هستم.
گروه ادبیات، نشر و رسانه ـ بهاره رهنما نویسنده و بازیگر درباره چاپ مجموعه شعرش «زن باران، پای به جاده زدن» که چند روز از انتشار آن میگذرد، گفت: من از سال ۷۰ داستان مینویسم و داستان هایم از سال ۷۵ بود که به چاپ رسیدند. در این سال ها در کار داستان نویسی، همیشه لحظه هایی شبیه شعر وجود داشتند.
به گزارش بولتن نیوز، وی افزود: این حرفی که میزنم، ادعای شاعری نیست. من شاعر حرفهای نیستم بلکه یک داستان نویس هستم. شاید این تفاوت بین من و آن گروه از همکاران هنریام وجود داشته باشد که بعد از کار هنر، به ادبیات علاقه مند شدند ولی ادبیات از ابتدا، دلبستگی و علاقه مندی من بوده است. من بازیگری و نویسندگی را با هم شروع کردم ولی بازیگری، یک کار بیرونیتر است و بیشتر دیده شد.
نویسنده مجموعه داستان «مالیخولیای محبوب من» ادامه داد: وقتی کسی داستان مینویسد، در ناخودآگاهش، لحظههایی شبیه شعر به وجود میآید. دخترم این لحظههای شبیه شعر را خیلی دوست داشت و به من انگیزه داد تا نسخه گرداوری شده آن ها را به ناشر بدهم.
این بازیگر گفت: کتاب «زن باران، پای به جاده زدن» ۸۲ قطعه شعر سپید را شامل می شود که تاریخ سرایش آن ها از ۷۳ شروع میشود و به سال های اخیر میرسد.
رهنما گفت: وقتی که کتاب چاپ شد و به نمایشگاه کتاب آمد، بسیاری از دوستان، در همان روزهای اول انتشار، بدون این که شعرها را خوانده باشند، شروع به تقبیح و تخطئه من کردند. پیشنهادم این است که ابتدا شعرها را بخوانند تا بعد درباره شان با هم صحبت کنیم و بعد بگویند فلانی از شعرهایت خوشم نیامد یا آن شعرت خوب بود؛ نه این که ندیده و نخوانده من را محکوم کنند.