قباد شیوا: عاشق امضایم هستم!

قباد شیوا معتقد است برگزارکنندگان هفته گرافیک باید به گرافیست‌های پیشکسوت ایرانی بیشتر توجه کنند و مکان مناسب‌تری را برای برگزاری مراسم افتتاحیه این هفته در نظر بگیرند.

گروه هنرهای تجسمی، این طراح و گرافیست درباره برگزاری هفته گرافیک در ایران همزمان با روز جهانی گرافیک، اظهارکرد: در روز افتتاحیه هفته گرافیک، شاهد حضور پرشمار جوانان و علاقه‌مندان به حوزه‌ی گرافیک در خانه هنرمندان ایران بودیم. من به علی رشیدی (رییس انجمن صنفی طراحان گرافیک ایران) گفتم که از سال بعد باید برای این جمعیت، استادیوم 100 هزار نفری بگیری!

به گزارش بولتن نیوز، او ادامه داد: بهتر است وقتی یک مهمانی بزرگ برای گرافیک ایران برگزار می‌شود، درباره مکان آن هم‌ فکری کنند. در روز افتتاحیه شاهد بودیم که فقط تعداد کمی از کسانی که به مراسم آمده بودند، موفق به حضور در سالن شدند و بقیه در راهروها و محوطه خانه هنرمندان ایستادند.

وی درباره حضور دو گرافیست فرانسوی و اسپانیایی در ایران به‌عنوان مهمانان هفته گرافیک، بیان کرد: معتقدم دلیلی ندارد هنرمندانی از کشورهای دیگر در این هفته به ایران بیایند و سخنرانی کنند. من قصد توهین به کسی را ندارم، اما بهتر است هفته گرافیک برای خود ایرانی‌ها باشد. این‌که مهمانان خارجی در کانون برگزاری هفته گرافیک قرار گرفته‌اند، خوب نیست. بهتر است این اتفاق به صورت ملی و با دعوت از هنرمندان ایرانی برای سخنرانی و برگزاری نمایشگاه باشد.

این گرافیست افزود: توجه بیش از اندازه به مهمانان خارجی در هفته گرافیک ایران، یک نوع غرب‌زدگی فرهنگی محسوب می‌شود. البته آن‌ها دعوت شده‌اند و راهی طولانی را طی کرده و به ایران آمده‌اند و تقصیری ندارند؛ اما بهتر است از هنرمندان ایرانی که سن و تجربه بیشتری دارند برای هفته گرافیک دعوت شود.

شیوا در بخش دیگری از سخنانش درباره هنر گرافیک و عشقی که به این هنر دارد، بیان کرد: مهم‌ترین هدف نسلی که امروز به گرافیک وارد می‌شود، درآمدزایی از این هنر است، اما نسلی که من جزو آن‌ها بودم و به گرافیک روی آورد، به این هنر عشق می‌ورزید. ما کاری نداشتیم که از گرافیک پول درمی‌آید یا نه، در نسل ما شور و عشق و علاقه نسبت به گرافیک وجود داشت.

او همچنین در پاسخ به این پرسش که کدام اثر طراحی‌شده‌اش را بیشتر دوست دارد، گفت: من همه لوگوها و آثاری را که در این چند سال طراحی کرده‌ام دوست دارم، چون هر کاری که کرد‌ه‌ام اول باید به تأیید خودم می‌رسید و بعد دیگران آن را تأیید می‌کردند. با این حال، اگر بخواهم از یکی از آثارم نام ببرم، نشان امضای خودم را خیلی دوست دارم.