معمای 10 ساله قتل مادر و فرزند

نماینده دادستان تهران که برای دفاع از کیفرخواست در دادگاه حضور یافته بود، می گوید: ده سال قبل مردی به نام جعفر به ماموران خبر داد همسرش شیرین و پسرش عرفان کشته شده اند. او که با کمک همسایه ها ماموران را خبر کرده بود مدعی شد وقتی داخل خانه رفت با جسد غرق در خون آنها روبه رو شد. ماموران که برای بررسی صحنه جرم به محل رفته بودند، با بررسی جسد این مادر و فرزند متوجه شدند آنها از سوی یک آشنا به قتل رسیده اند چراکه آثار شکستگی روی قفل ها وجود نداشت و فرد یا افراد قاتل براحتی وارد خانه شده بودند. همچنین وضع خانه نیز آشنا بودن قاتل را تائید می کرد. همسایه ها نیز خروج یا ورود غریبه ای را به ساختمان ندیده بودند. با این توصیفات کاملا مشخص است انگیزه قتل انتقامگیری بود چراکه چیزی از خانه سرقت نشده و قاتل سر هر دو مقتول را از تن جدا کرده است. بنابراین او به صورت کاملا برنامه ریزی شده وارد خانه مقتول شده و او و فرزندش را به قتل رسانده است.

نماینده دادستان درباره دلایلی که برای متهم کردن جعفر ـ شوهر شیرین ـ دارد، می گوید: جعفر در تحقیقات اولیه سعی کرد ماموران را منحرف کند. او دو نفر را به عنوان قاتل معرفی کرده بود که بعد از بررسی مشخص شد یکی از این افراد معلول است و دیگری زمان حادثه خارج از تهران بود. این مرد همچنین ادعاهای کذب دیگری هم داشت مثلا در ابتدا گفته بود مشکلی با همسرش نداشت و آنها خیلی با هم خوب بودند در حالی که بعدها مشخص شد مشکلات زیادی با هم داشتند و بارها با یکدیگر درگیر شده بودند.

جعفر در بازجویی ها نیز حرف های ضد و نقیض زیادی زده است که همه اینها دلایل قانع کننده ای برای مجرم دانستن وی در دادسرا بوده است. هرچند متهم بارها منکر قتل فرزند و همسرش شده است، اما نتوانسته دلیلی هم ارائه دهد که چطور روز حادثه زودتر از همیشه به خانه رسیده و چرا کسی او را در ساختمان ندیده و فقط زمانی که فریاد زده و کمک خواسته همسایه ها به کمکش رفته اند. بنابراین همه شواهد علیه او  و از نظر دادسرا مجرم است، اما در نهایت در مورد مجرم بودن این مرد دادگاه باید تصمیم بگیرد.

اختلافات قدیمی

یکی از نزدیکان شیرین می گوید این زن و شوهرش از مدت ها قبل با هم اختلاف داشتند و حتی جعفر  چند بار همسرش را کتک زده بود.

او می گوید: «شیرین و جعفر از مدت ها قبل با هم درگیری داشتند، آنها چند ماه بعد از ازدواج شان دچار اختلاف شدند. شیرین می گفت جعفر خیلی بدرفتار است و اذیتش می کند. چون شیرین خیلی زود بچه دار شد به خاطر فرزندش تحمل می کرد و چیزی نمی گفت و شوهرش از این موضوع سو ء استفاده می کرد. شیرین هم به خاطر فرزندش این شرایط را تحمل می کرد.»

او می گوید: «ما تقریبا مطمئن هستیم جعفر، شیرین را به قتل رسانده است چون چند روز قبل از این که شیرین کشته شود جعفر او را بشدت کتک زده بود. شیرین خیلی ظریف و لاغر بود. آنقدر ظریف بود که خجالت می کشید دکتر برود به همین خاطر هم مقاومت بدنش کم بود و خیلی راحت می شد او را
مغلوب کرد.

یک روز قبل از مرگش در مورد دعوایی که با جعفر داشت شکایت کرده و گفته بود دیگر نمی تواند به این وضع ادامه بدهد و می خواهد همه چیز تمام شود. روز حادثه هم هیچ کس به خانه شیرین نرفته بود. مگر می شود کسی در یک آپارتمان که در ساختمانی چند واحدی قرار دارد، رفت و آمد کند و کسی او را نبیند. همسایه ها هم صدای درگیری را شنیده اند، اما از آنجا که شیرین و جعفر خیلی با هم درگیر می شدند به تصور این که دعوای همیشگی است دخالت نکرده اند.

نکته دیگر این که اگر کسی با شیرین مشکل داشت فقط او را می کشت، لزومی نداشت فرزند سه ساله او را هم به قتل برساند. مگر این که بخواهد آن بچه مزاحم زندگی اش نباشد که در این میان کسی جز شوهر شیرین نمی توانست چنین کاری بکند. به هر حال خانواده شیرین همچنان معتقدند جعفر  قاتل است و برای او درخواست قصاص کرده اند و با توجه به تناقض گویی ها و دروغگویی هایی که مقتول داشته ما مطمئن هستیم او دست به قتل شیرین و فرزندش زده است.

من بی گناه هستم

جعفر گفته های خانواده همسرش و نماینده دادستان را قبول ندارد. او می گوید خودش شاکی پرونده و از این که فرزند و همسرش را از دست داده بشدت ناراحت است.

این مرد در ادامه می افزاید: روز حادثه وقتی به خانه رفتم زنگ در را زدم کسی در را باز نکرد، کلید انداختم و وارد خانه شدم. صدایی نمی آمد، خیلی تعجب کردم چون شیرین هر جا که می رفت به من خبر می داد. وقتی به پذیرایی رسیدم صحنه ای را دیدم که هرگز در عمرم فراموش نمی کنم. شیرین و عرفان در حالی که گلویشان بریده شده بود روی زمین افتاده بودند. خیلی شرایط بدی بود خون زیادی از بدنشان رفته بود آن قدر هل کرده بودم که نمی دانستم باید چه بکنم. فریاد زدم همسایه ها بیرون آمدند و تا من را دیدند که چقدر آشفته هستم با پلیس تماس گرفتند. یکی از آنها بلافاصله با اورژانس هم تماس گرفت، اما وقتی امدادگران آمدند معلوم شد زن و بچه ام مرده اند. من شکایت کردم و گفتم باید قاتل فرزند و همسرم پیدا شود، اما به جای این که به شکایت من رسیدگی کنند خودم را به عنوان متهم بازداشت کردند.

وقتی از جعفر درباره این که به چه کسی مظنون است پرسیده بودند او گفته بود احتمالا خواهرزاده اش مرتکب قتل شده است در حالی که پلیس متوجه شد مردی که به عنوان مظنون معرفی شده روز حادثه اصلا در تهران نبود.

جعفر در این خصوص توضیح می دهد: «به من گفتند با چه کسانی مشکل داشتی و فکر می کنی چه کسانی با تو دشمنی دارند من هم گفتم خواهرزاده ام با من اختلاف شدید دارد و تهدید کرده بود انتقام می گیرد. وقتی پلیس تحقیق کرد متوجه شد او در تهران نبوده و من را متهم کردند به این که دروغ می گویم در حالی که من فقط یک مظنون معرفی کردم.»

جعفر درباره این که چرا پدر معلولش را متهم کرده بود، می گوید: «آن قدر من را تحت فشار قرار دادند که مجبور شدم چنین حرفی بزنم و شرمنده پدرم و خانواده ام شدم. اصلا نمی دانم چه کسی همسر و فرزندم را به قتل رسانده است، اما من این کار را نکرده ام.»

متهم درباره دروغی که درباره اختلاف با همسرش گفته بود نیز این طور توضیح می دهد: «ما چند روز قبل از حادثه با هم دعوا کردیم، اما یک جر وبحث کوچک بود مثل همه زن و شوهرها ما هم دعوا می کردیم، اما بعد همه چیز حل می شد. خانواده شیرین بزرگنمایی کردند و با حرف هایی که زدند باعث شدند من بازداشت شوم در حالی که شاهد داشتم زمان قتل خانه نبودم. من شیرین را با وجود همه اختلافاتی که با هم داشتیم دوست داشتم. حتی اگر او را به دلیل اختلافی که داشتیم می کشتم دلیلی نداشت پسرم را هم به قتل برسانم چون او کودک بود و اصلا چیزی به یادش نمی ماند. دلیلی وجود ندارد، ثابت کند من قاتل هستم آنها نتوانستند ثابت کنند و به همین دلیل هم مرا با قرار آزاد کردند. وقتی کسی را که متهم به قتل است آزاد می کنند، نشان می دهد دلیل قانع کننده ای برای اتهامی که وارد کرده اند ندارند. من و شیرین همدیگر را دوست داشتیم. من عاشق پسرم بودم و دوست نداشتم به او آسیبی وارد شود.

این مرد تاکید می کند: «من شاکی این پرونده هستم به خاطر قتلی که اتفاق افتاده شکایت دارم، اما پرونده 10 سال است بی نتیجه مانده و من خواهان بررسی آن هستم.»