با چانه زنی و تعامل با اروپایی ها حتی یک سانتریفیوژ بدست نیاوردیم

به گزارش بولتن نیوز، مقاومت گفتمان غالب انقلاب اسلامی از زمان پیروزی آن بوده است و بر همین اساس نیز همواره در اصول و مبانی خود به صورت مستقل و بی هراس از فضاسازی قدرت های جهانی عمل کرده است. نمونه آن در نپذیرفتن مشروعیت رژیم صهیونیستی، عدم مذاکره با آمریکا برای حل و فصل موضوعات داخلی و خارجی، دفاع در برابر تجاوز صدام و کشورهای حامی آن، اتکا به صنایع و اقتصاد بومی و داخلی متجلی است و نمونه اخیر آن نیز پافشاری بر احقاق حقوق برخورداری از انرژی صلح آمیز هسته ای است.

گرچه اصل مقاومت در افکار عمومی ایرانیان یک موضوع اجماعی است، اما برخی نیز نظراتی برای تشکیک آن مطرح می کنند و سعی می کنند به نوعی آن را ارتجاعی و نسخه ای پرهزینه نشان دهند. برخی از کاندیداهای ریاست جمهوری نیز آن را موضوعی برای کسب تعدادی رأی خاکستری می دانند و سعی می کنند با بیان آن برای خود طرفدارانی جذب کنند. برای جا افتادن این بحث که اصل گفتمان مقاومت و پیشرفت در درون جامعه نهادینه شده است یک مثال کفایت می کند. پدر و مادرها نوعا تلاش و زحمت بی وقفه ای برای رشد فرزندانشان و سپس هزینه های فراوان به بهانه تحصیل بر خود متحمل می شوند و در عین حال رضایت دارند که زحمات امروز آن ها ثمره پیشرفت نسل بعدی آن ها خواهد بود. کسی هم این رنج را امری بیهوده و یا کم ثمر نمی داند زیرا می دانند آسایش و رفاه نیز از مسیر مقاومت حاصل می شود و برعکس اگر خانواده ای به بهانه رفاه خود، حاضر نشوند هزینه ای برای تحصیل فرزندانشان بپردازند از سوی جامعه شماتت خواهند شد.

در دنیای کنونی نیز سهم هم کشور به میزان اقتدارش به او تعلق می گیرد. عمده کنوانسیون های جهانی، معاهدات بین المللی و یا توافق نامه ها بر پایه تبعیض نوشته شده اند. به عنوان مثال در ان پی تی تصریح می شود که کشورهای دارای سلاح هسته ای می توانند سلاح داشته باشند ولی سایر کشورها حق تولید و اشاعه آن را ندارند. با همین منطق در بند 4 ان پی تی تصریح شده است که کلیه کشورها تحت نظارت آژانس از حق غنی سازی و داشتن چرخه سوخت هسته ای برخوردار هستند. اما در مقام عمل به بهانه راستی آزمایی، شفافیت و یا جلوگیری از انحراف قدرت های هسته ای مانع از دست یابی کشورها به این فناوری می شوند. کشور ژاپن به مدت 40 سال از سوی آژانس تحت فشار قرار گرفت تا نهایتا حق برخورداری از غنی سازی برای نیروگاه های هسته ای اش را بدست آورد.

تجربه ایران برخلاف ژاپن از مسیر آژانس و بازرسان عبور نکرد، بلکه با مسائل سیاسی و گفتگو با کشورهای اروپایی گره خورد. سه کشور اروپایی به بهانه اینکه ایران باید اعتماد آنها را جلب کند، شروط عجیب و محدودیت های غیرقانونی را تحمیل کردند و نهایتا کار را به آنجا رساندند که داشتن حتی یک سانتریفیوژ در داخل کشور را نیز نپذیرفتند. به عنوان نمونه حسن روحانی مسئول اسبق پرونده هسته ای ایران در کتاب خود در دیدار با شرودر صدر اعظم آلمان در برلین (7 اسفند 1383) می نویسد [2]:

روحانی: "این مسئله (هسته ای) در ایران به غرور ملی تبدیل شده است. اگر راه حل مورد رضایت مردم نباشد، پایدار نخواهد بود."

شرودر: "با کمال احترام به ملت ایران، معتقدم که مردم شما اطلاعی از مسایل اتمی ندارند... اگر رهبری خردمند به مردم خود بگوید امری به لحاظ سیاسی و اقتصادی به صلاحشان نیست، آن ها خواهند پذیرفت. ... اگر بتوانید انصراف داوطلبانه از غنی سازی را برای مردم خود توضیح دهید، جهان به شما اعتماد خواهد کرد و ملت شما از مزایای زیادی از جمله مزایای اقتصادی بهره مند خواهد شد. من راه حل دیگری را نمی شناسم."

روحانی: "همانطور که سایر اعضای ان پی تی حق تولید سوخت دارند، ما هم حق داریم و اجازه تحقیر ایران را نمی دهیم."

شرودر: "مسئله ما معاهدات بین المللی نیست ... مهم این است که از طریق اعتماد اروپا به ایران، جهان به ایران اعتماد پیدا کند. بدون این اعتماد توسط اروپا و جهان، امکان حل مسئله وجود ندارد. ... انصراف از غنی سازی ما را از تمامی مشکلات بعدی نجات می دهد. من نمی دانم راه حل دیگری وجود دارد یا خیر."

روحانی: "شما می خواهید ما سوخت تولید نکنیم یا سلاح هسته ای؟ ... اساس ان پی تی این است که کشورها بتوانند فعالیت های صلح آمیز نیز داشته باشند."

شرودر: "ما هر دو به لحاظ سیاسی افراد بالغی هستیم. صریح صحبت کنیم. ان پی تی کافی نیست. ... برای ادامه کار تنها یک راه را می بینم. واقعا مطمئن نیستم غیر از انصراف، ... راه حل دیگری وجود داشته باشد. "

به صورت صریح مشخص می شود که حاصل چانه زنی ها و عقب نشینی های متعدد در توافق سعدآباد، بروکسل و پاریس به اینجا رسید که گفتند برای اینکه اعتماد ما به شما جلب شود بایستی بالکل از برنامه هسته ای خود دست بکشید و انصراف دهید. این صحبت های شرودر زمانی مطرح می شود که دولت اصلاحات به اصطلاح در اوج روابط با کشورهای اروپایی بود و سیاست تنش زدائی را در پیش گرفته بود. اما نتیجه ای که حاصل شد تعطیل شدن تمام فعالیت های هسته ای، بیکار شدن دانشمندان و متخصصان این صنعت و حاکم شدن فضای یاس و رخوت بر مردم بود. در همین زمان بود که ایران با وجود تعامل بی سابقه با آژانس 6 قطعنامه نیز علیه خود دریافت کرد و عملا تعهدات دوجانبه به کشورهای اروپایی تبدیل به تعهدات بین المللی شد.

در مقابل در مسیر گفتمان مقاومت ایران در حال حاضر هزاران سانتریفیوژ مشغول با نسل های پیشرفته تر، مراکز غنی سازی 20% در نطنز و فردو، توان تولید صفحه سوخت برای رآکتور تحقیقاتی تهران برای تهیه رادیو دارو، تولید برق هسته ای را داراست. ایران به عنوان یک قدرت هسته ای شناخته می شود و اعتبار این قدرت در مناسبات سیاست خارجی و گفتگو با دیگر کشور به وضوح مشخص است. در گفتگوهای 1+5 ایران یک طرف گفتگو در مقابل 6 قدرت قرار می گیرد و مقابل آن می ایستد.

در همایش سال گذشته جوانان و بیداری اسلامی چند نفر از جوانان مصری گفتند دفاع ایران از حق هسته ای اش دفاع از حق همه کشورهای در حال توسعه است و اگر ایران مقاومت کند، ما هم امیدوار خواهیم بود که بتونیم روزی این تکنولوژی ها را بدست آوریم.

در موضوع تحریم نیز اگر همین سیاست مقاومت-پیشرفت حاکم شود عمده مشکلات اقتصادی حل خواهد شد. مشکل تورم و رکود در تولید از آنجایی آغاز شد که بسیاری از صنایع و شرکت ها عملا به جای اتکا به توان تولید بومی، نیازهای خود را با واردات از خارج تامین می کردند و با مسدود شدن مسیرهای تامین کالاها، عملا در یک شوک ناشی از رخوت و سکون که طی این سالها به واسطه نفت ایجاد شده بود قرار گرفتند.

در خاتمه می توان افزود گفتمان مقاومت بر پایه سنت های الهی قرار گرفته است که پیشرفت در آن تضمین شده است. به عنوان نمونه کسانی که رابطه با آمریکا را موجب رشد اقتصادی می دانند بایستی به این آیه شریفه دقت کنند. يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا إِنَّمَا الْمُشْرِكُونَ نَجَسٌ فَلَا يَقْرَبُوا الْمَسْجِدَ الْحَرَامَ بَعْدَ عَامِهِمْ هَـٰذَا ۚ وَإِنْ خِفْتُمْ عَيْلَةً فَسَوْفَ يُغْنِيكُمُ اللَّـهُ مِن فَضْلِهِ إِن شَاءَ ۚ إِنَّ اللَّـهَ عَلِيمٌ حَكِيمٌ. این آیه به نگرانی مسلمانان از اخراج مشرکان از مکه اشاره دارد که با توجه به اینکه اغلب آن ها افراد ثرتمندی بودند،ترسیدند فقر به سراغ آن ها بیاید، در حالی که خداوند تضمین می کند آنها را از فضلش بی نیاز کند. به تعبیر دیگر روزی انسان ها در دست مشرکان و رابطه اقتصادی داشتن با آن ها نیست و تحریم های آن ها نیز قطعا اثرگذار نخواهد بود به این شرط که بر پایه مقاومت بتوانیم حرکت کنیم.