ای کاش اعضای دفتر تنظیم و نشر آثار امام خمینی همیشه این قدر حساس بودند!

گروه سیاسی ـ هفته گذشته برای دفتر تنظیم و نشر آثار امام خمینی و اعضای برجسته آن و البته برای بسیاری از دوستداران امام خوبی ها، بسیار هفته خوب و مغتنمی بود.

به گزارش بولتن نیوز، در هفته فوق الذکر درپی انتشار مقاله ای از محسن کدیور پیرامون ماجرای آیت الله شریعتمداری و ادعای ممانعت نظام جمهوری اسلامی و امام خمینی(س) از فراهم نمودن امکان معالجه بیماری ایشان پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران طی یادداشت ها و مصاحبه هایی متعدد به این موضوع پرداخت و برخی از زوایای مسئله را روشن نمود.

این پایگاه خبری که ارگان رسمی دفتر تنظیم و نشر آثار امام خمینی به حساب می آید پس از انتشار مقاله کدیور(که سراسر دروغ و افترا بود) به سرعت واکنش نشان داده و با انتشار یادداشت، مصاحبه، سندهای تاریخی و ... سعی داشت تا پیرایه فکری نادرست کدیور را در خصوص سیره عملی امام از ذهن مردم بزاید.

نفس این عمل بدون شک جای تشکر و قدردانی دارد چرا که تحریف سیره و اندیشه حضرت روح الله-قدس الله نفسه الزکیه- پیش از آنکه تحریف در اندیشه یک شخص باشد، تحریف اسلام ناب محمدی است که امروز جهانی تشنه آن است.

اما سوالی که در این میان برای بسیاری از دوستداران حضرت امام(ره) بی پاسخ باقی می ماند این است که چرا این دفتر محترم در همه موارد و به خصوص در مواردی که بنیان های نظری امام خمینی مورد حمله قرار می گیرد، سکوت اختیار کرده و به آسانی از کنار آن عبور می کنند؟!

این دست از رفتارهای موسسه نشر، این شائبه را در میان افکار عمومی تقویت می کند که ایشان در برابر آماج اقدامات در راستای تحریف اندیشه ایشان تنها در برابر اقداماتی واکنش نشان می دهد که صرفا به جنبه ظاهری حضرت امام باز می گردد و در قبال حمله به بنیان های اندیشه ای حضرت امام با دو راهبرد پیش می رود که عبارتند از: 1- سکوت در برابر هجمه 2- برخورد گزینشی در برابر تحریف اندیشه امام خمینی

سکوت در برابر هجمه

متاسفانه اطرافیان حضرت امام در بسیاری از موارد در برابر هجمه ها نسبت به بنیان های اندیشه دینی و سیاسی حضرت امام از راهبرد سکوت استفاده کردند که این موضوع تنها به این سال ها ارتباطی ندارد و سابقه آن بسیار مشهود و طولانی است.

نمی دانیم که چرا در سال های اصلاحات و زمانی که کدیور و امثال کدیور به اندیشه ولایت فقیه حمله ور شدند، هیچ خبر و واکنشی از سوی این افراد دیده نشد.

تاریخ فراموش نکرده است که محسن كديور در نشريه راه نو در تاريخ 30/3/1377 مي نويسد: «ولايت فقيه در هيچ آيه و روايتي به كار نرفته است. مضمون ولايت فقيه در حوزه امور عمومي نيز در كتاب و سنت به چشم نمي خورد. ولايت فقيه در هيچ يك از آثار كلامي و عرفاني به كار نرفته است.»

در تاریخ 10/5/77 در همين نشريه، كديور مي نويسد: «ولايت فقيه نه ضروري عقلي است نه ضروري ديني است، نه ضروري مذهب است، نه ضروري فقه اماميه، نه از اصول مذهب تشيع است و نه از مسائل اعتقادي است.»

اگر اشتباه نکنیم در حوالی همین سال ها بود(8 آوریل 2000 ) که اکبر گنجی(هم قطار کدیور) در مدت حضورش در کنفرانس برلین با روزنامه «تاگس اشپیگل» مصاحبه کرد و تیتر «امام خمینی به موزه سپرده خواهد شد» از سخنانش درآمد!

گنجی در ادامه این مصاحبه اظهار داشت: «ما سعی می کنیم نظرات امام خمینی (ره ) را به نحوی تفسیر کنیم که در تضاد با دموکراسی قرار نگیرد،اما در نهایت هیچ کس نمی تواند از این مانع بشود که وی درموزه قرار نگیرد.این یک تحول تاریخی است.»

علاوه بر این، اکبر گنجی در دی ۱۳۸۹ و در برنامه پرگار در شبکه بی بی سی فارسی که با موضوع «میراث روح ا...» برگزار شد، به اتهامات و اهانت های جدیدی به رفتار و گفتار امام خمینی پرداخت. او با بیان اینکه امام خمینی دو تئوری ولایت فقیه داشت که در نظریه اول اختیارات ولی فقیه را مشروط به اجرای احکام اسلام می دانست و در نظریه دوم خود،حکومت را اصل فرض کرده است و معتقد است که دولت می تواند تمام احکام اولیه اسلام را تعطیل کند، اظهار کرد:

«هیچ کافری هم جرأت گفتن چنین حکمی را ندارد. هیچ کافری این را نمی گوید که برای حفظ نظام می توان دروغ گفت،جاسوسی کرد یا حتی شرب خمر کرد.»

بگذریم از آنکه پس از فتنه سال 88 و حتی با زیر سوال رفتن تفکر آزادی فلسطین از سوی فتنه گران و هلهله در عاشورا و پاره شدن عکس امام و در نهایت با زیر سوال رفتن اصل ولایت فقیه، هیچ واکنشی از این افراد به چشم نخورد.

برخورد گزینشی در برابر تحریف اندیشه امام خمینی

در کنار سکوت اعضای دفتر تنظیم و نشر آثار امام خمینی در برابر حملات معاندین، مسئله دیگری که موجبات دلسردی مومنین نسبت به ایشان را به عمل می آورد، برخورد گزینشی آنها در برابر حوادث و وقایع است.

برای مثال پس از اظهارت برخی از مقامات کشور در خصوص توجیه حضور نظامیان در امور سیاسی بود که حمید انصاری در بهمن سال 86 خطاب به روح الله حسینیان نامه سرگشاده ای را مرقوم کرده و به شدت نسبت به این موضوع واکنش نشان می دهد.

علاوه بر این پس انتشار خبر توهین به امام خمینی از سوی فتنه گران نیز حمید انصاری و سایر دوستانش به جای محکوم نمودن این عمل ، اصل ماجرا را دروغ شمردند و به صدا و سیما بخاطر انتشار آن خرده گرفتند.

همچنین است که پس از پخش مستد «سیره عملی روح الله» در کشاکش ایام فتنه مجددا صدای انتقاد این افراد شنیده می شود و جالب این جاست که هرگز عکس العملی در حتی در محکومیت اصل فتنه از سوی اعضای بیت و دفتر امام دیده نشد.

به نظر می رسد که این افراد می بایست در همه موارد احساس انقلابی خود را نسبت به آرمان های اصلی حضرت روح الله حفظ کنند و به خصوص در مواردی که مهم ترین یادگارهای آن امام عزیز که جمهوری اسلامی و اصل ولایت فقیه می باشد، در معرض خطر قرار میگیرد، «خمینی وار» وارد عرصه شوند.