واقعیت آن است که قهرمان‌های فانتزی در نبود قهرمان‌های واقعی در حال رژه هستند؛ مگر آنکه ادیبانی همانند فردوسی روی کار بیایند و خلق قهرمان کنند؛ قهرمان‌هایی که بتوانند افراد را در ایران و جهان جامعه‌پذیر کنند.