چرا خيلي وقت ها به سهولت بدنمان را به تيغ جراحان مي سپاريم اما براي سپردن بخش کوچکي از ذهن و روحمان به روان شناسان و روانپزشکان مقاومت مي کنيم؟ چرا حتي زماني که به هر دليل، اندکي عقب نشيني مي کنيم و رو در روي روان شناس، روانپزشک يا مشاور مي نشينيم، تلاش مي کنيم واقعيت را طور ديگري نشان دهيم؟