کودکانی که باید اسباب بازی به دست در خیابان‌ها و کوچه‌ها فریاد شادی بزنند، در کوره می‌سوزند و زنانی که باید کودکانشان را در دامن بگیرند و لالایی بخوانند، دسته دسته به قبرستان فرستاده می‌شوند. این تابلوی دردناک، حکایت این روزهای میانمار و مسلمانان مظلومش است که در آتش خشم بودا می‌سوزند و هیچکس هم نیست تا برای رهایی آنان قدمی بردارد.

به گزارش رجانیوز، «کمیته نروژی نوبل تصمیم گرفته است که جایزه صلح نوبل سال ۲۰۰۳ را به شیرین عبادی به خاطر تلاش‌های او در راه مبارزه برای حقوق زنان و کودکان اهدا کند. به عنوان یک وکیل، قاضی، سخنران، نویسنده و فعال، ایشان همیشه بطور روشن و قاطع نظر خود را در کشور خود ایران و بس فرا‌تر از مرزهای آن بیان کرده است.» این بخشی از بیانیه کمیته صلح نوبل است که چند سال پیش جایزه اصلی خود را به شیرین عبادی اعطا کرد تا او را در مسیر حمایت از حقوق زنان و کودکان جهان تشویق کند اما...

اما از‌‌ همان روزی که خانم عبادی با جایزه جدیدش پای در فرودگاه مهرآباد تهران گذاشت، نه اثری از دفاع او از حقوق زنان و کودکان دیده شد و نه حتی گامی در راستای دفاع از جنبش‌های مردمی و دموکراسی‌خواهانه. شیرین عبادی دفتر خود را تبدیل به یک پاتوق سیاسی برای دختران و پسرانی کرد که به دنبال پر کردن پرونده رزومه خود به عنوان فعال سیاسی بودند تا زود‌تر بتوانند مهر فلان کشور خارجی را در پاسپورتشان ببینند و از ایران عزیز فرار کنند.

اکنون حدود یک ماه از نسل‌کشی و جنایتی که علیه مسلمانان می‌انمار صورت گرفته، می‌گذرد و این مساله همچنان ادامه دارد. صدا از اتحادیه اروپا و وزارت خارجه انگلیس هم درآمد اما شیرین خانم حتی محض ژست حقوق بشری هم زحمت یک سخنرانی کوتاه یا یک بیانیه بی‌ارزش را هم نکشیده است.

البته انتظار ما بی‌جاست. شیرین عبادی دلمشغولی‌های اصلی دیگری دارد. اگر قرار باشد او برای این نسل‌کشی عظیم علیه زنان و کودکان برمه‌ای، بیانیه بنویسد و واکنش نشان دهد و فعالیت کند، پس چه کسی کاغذپاره‌های «احمد شهید» را سیاه کند؟ اگر شیرین عبادی برای توقف ریختن خون مسلمانان در میانمار تجمع اعتراضی برگزار کند، پس چه کسی سناریوی تبلیغاتی علیه مردم ایران بنویسد و جلوی دوربین VOA ببرد؟ چه کسی شبانه‌روز به این دانشگاه آمریکایی و آن دانشگاه اروپایی برود و علیه ایران سخنرانی کند؟

اصلا میانمار و جوی خون کودکان و زنان چه ارتباطی به شیرین خانم ما دارد؟ آن‌ها خودشان یک «آنگ سان سوچی» دارند که خیلی هم معروف است و حسابی هم در غرب تحویلش می‌گیرند و برایش «بلاک باستر» می‌سازند و بی‌بی‌سی از او برای دیدار از امپراطوری رسانه‌ای خود دعوت می‌کند. بانوی صلح برمه مگر لال شده که شیرین عبادی برای مسلمانان این کشور یقه چاک کند؟ البته از خانم آنگ هم انتظاری نیست. او هم مانند «شیرین» ما دنبال عکس یادگاری گرفتن با اجاره‌نشینان کاخ سفید است و فرصت رسیدگی به این مسائل کوچک و بی‌اهمیت مانند جان ده‌ها هزار انسان بی‌گناه را ندارد.

صد رحمت به مرام «مایکل‌مان» که حداقل حرفی زد تا لااقل ژست حقوق بشری اش را گرفته باشد. سخنگوی مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا دیروز با اعلام اینکه در حال تلاش برای توقف کشتار مسلمانان می‌انمار هستیم، گفت: گروهی از دیپلمات‌های اروپایی برای بررسی نیازهای مسلمانان، راهی این کشور شدند.

اما اشتباه می‌کنید آقای سخنگوی خانم کا‌ترین اشتون؛ سر شیرین عبادی ما و آنگ آن‌ها حسابی شلوغ است. همین خانم عبادی دیروز یک گزارش بلندبالا از موارد نقش آشکار حقوق بشر در ایران نوشته و منتشر کرده و خواستار رسیدگی فوری مجامع جهانی به آن شده است. موارد مهم را هم که در جریان هستید؟ می‌توانید آن‌ها را در آخرین گزارش آقای گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور ایران بخوانید: جریمه دو بازیکن فوتبال به دلیل اقدام به عملی شبیه همجنسگرایی در زمین فوتبال! تا زمانی که چنین موارد عظیمی از نقض حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران وجود دارد، چرا برای بررسی مساله کوچک کشتار زنان و کودکان در میانمار، دیپلمات اعزام می‌کنید؟

حکایت سکوت تلخ این روزهای شیرین عبادی، حکایت بمب‌های فسفر اسرائیل است که در حلق کودکان غزه فرو می‌رفت و شیمون پرز راست راست در دوربین نگاه می‌کرد و می‌گفت ما قبل از حملات موشکی، به آن‌ها تلفن می‌زدیم و می‌گفتیم که خانه‌هایشان را ترک کنند! داستان جایزه صلح نوبل به خانم عبادی برای دفاع ویژه از حقوق زنان و کودکان در سراسر جهان هم از آن کمدی‎‌های تلخ زمانه ماست.